Εμπνευσμένη η διαδικτυακή καμπάνια της Περιφέρειας για «το έγκλημα κατά της ναυτικής μας παράδοσης», όπως χαρακτηριστικά λέει ο Περιφερειάρχης. Μια παράδοση ετών που έχει αρχίσει να σβήνει. Η Ελλάδα που ήταν μια κατεξοχήν ναυτική δύναμη στον στόλο των ξύλινων αλιευτικών σκαφών καταστρέφει τα σκαριά της. Η οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο όνομα της υπεραλίευσης των θαλασσών, οδηγεί σταδιακά σε αφανισμό, ένα βασικό κομμάτι του λαϊκού πολιτισμού, τη ναυπηγική τέχνη. Τα καΐκια αναδείχθηκαν αυτόματα σε εχθρό και αποφασίστηκε η απόσυρσή τους και μάλιστα με βίαιο τρόπο…. Γι’ αυτό τον βίαιο θάνατο γράφει ο Μανόλης Τσακίρης
«Πονάνε τα ξύλινα καΐκια όταν τα σκοτώνουν. Με μια παράδοξη οδηγία της Κοινότητας καταστρέφεται ένα βασικό κομμάτι του λαϊκού μας πολιτισμού, η ναυπηγική τέχνη. Αποσύρονται (κόβονται) τα επαγγελματικά καΐκια των παράκτιων ψαράδων, για να μειωθεί όπως λένε το ψάρεμα στη θάλασσα και σιγά-σιγά εξαφανίζεται το πολύτιμο επάγγελμα του παραδοσιακού παράκτιου ψαρά Δεν είναι λίγες οι φορές που στο λιμάνι κατεβαίνει όλη η οικογένεια, για να δει με δάκρυα στα μάτια το καΐκι να το τσακίζει η μπουλντόζα. Τα στραβά του από καραγάτσι, οι στραγαλιές του πρίμα πλώρα από πουρνάρι σκαλισμένο με το σκερπάνι, το άλμπουρό του από το άγιο ξύλο Λευκαδίτικης μουριάς, τα πλευρικά του από Σαμιώτικα πεύκα που κόβονταν επίτηδες την αστροφεγγιά όταν βρισκόντουσαν σε πλήρη ωορρηξία, την ώρα δηλαδή που το ρετσίνι πλημμυρίζει όλο το πεύκο και το σκουλήκι της θάλασσας δύσκολα μπορεί να το τρυπήσει. Θυμάμαι, από τα τριάντα πέντε χρόνια μου στα ναυπηγεία, τα λόγια του παλιού Συμιακού καραβομαραγκού Γιώργη Ψαρρού στους βοηθούς του: « Τρυφερά κόβετε το ξύλο για να μη θυμώσει, γιατί τότε σφίγγουν οι χυμοί του και στομώνουν τα πριγιόνια,», οι καταρράκτες όπως τα λέγανε τότε. Είδα με τα μάτια μου στο ναυπηγείο της Σαλαμίνας έναν ψαρά που του κόβαν το καΐκι, να παρακαλεί τη γυναίκα του να απομακρύνει τα παιδιά (…) Η πολιτεία μέσω της τοπικής αυτοδιοίκησης θα μπορούσε να κρατήσει αυτά τα καΐκια, ανά νησί και ανά δήμο, ως στοιχείο ενός πολιτισμού χιλιάδων ετών. Άσε που, χωρίς αυτά τα σκαριά θα μείνει ανέραστη η θάλασσα.”
*Ο Μανόλης Τσακίρης είναι ποιητής, μέλος της Επιτροπής Βραβείου Ιππεκτσί, σύμβουλος σε ζητήματα πολιτισμού στη ΓΣΕΕ και στην ΟΤΟΕ.
