Η πανδημία , βρήκε το Εθνικό Σύστημα Υγείας ήδη βαθιά τραυματισμένο. Τα διαχρονικά προβλήματα ήταν γνωστά και χιλιοειπωμένα. Η εργασιακή φυγή επιστημόνων στο εξωτερικό τα χρόνια των μνημονίων και η υποστελέχωση, είχαν αφήσει το αποτύπωμά τους. Παρά τις δυσκολίες, συχνά λειτουργώντας καθ’ υπέρβασιν των ορίων τους, το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό στάθηκε δίπλα στους ασθενείς όπως μπορούσαν, έσωσαν ζωές. Και δεν χρειάζεται καμιά μελέτη για την κατάσταση στα δημόσια νοσοκομεία ούτε για την διαφορά παροχής υγείας ανάμεσα στην Αθήνα και στην Περιφέρεια. Δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Απλώς με την πανδημία επιδεινώθηκε ανησυχητικά. Προσφέρεται η θνησιμότητα στις ΜΕΘ ή η υποστελέχωση των νοσοκομείων, για πολιτική εκμετάλλευση, ένθεν κακείθεν, ενόψει εκλογών; Τα στοιχεία επιστημονικών ερευνών, αντί να γίνουν αντικείμενο κομματικών διαξιφισμών, θα έπρεπε να αποτελέσουν βάση προβληματισμού και γόνιμου διαλόγου. Η πανδημία ανέδειξε την αξία των ανθρώπων στα δημόσια νοσοκομεία, την αδιαμφισβήτητη σημασία του ρόλου τους, αλλά παράλληλα αποκάλυψε ή φώτισε εκ νέου και τις ελλείψεις του ΕΣΥ. Ούτε η επικοινωνία ούτε η ρητορεία –ανέξοδες και αδιέξοδες και οι δύο- συμβάλλουν στη λύση του προβλήματος.
Βάση προβληματισμού και διαλόγου
