Kι εκεί που ακούς ΚΑΙ την πρωτοδεύτερη αριστερά να σου ανακοινώνει τους καινούργιους όρους της ζωής σου (λέμε τώρα ζωή…), έρχεται η είδηση. Η ΓΣΕΕ θα απεργήσει και τι ευτυχία , μαζί και η ΑΔΕΔΥ. Δεν υπάρχουν ασφαλείς πληροφορίες αν η ΠΑΣΕΓΕΣ θα κλείσει τους δρόμους. Και σου έρχονται στο νου, οι απεργίες των χρόνων των μνημονίων. Σκόρπιες ντουφεκιές, για την τιμή των όπλων. Κάτι που ουδόλως απασχόλησε τους κατά καιρούς συνεδριάζοντες στη Βουλή, με το σκόρπιο στράτευμα να πηγαίνει και να’ ρχεται μπροστά στον ‘ Αγνωστο Στρατιώτη. Και σκέφτεσαι , πως εάν καλώς κηρύχθηκαν οι απεργίες, προκύπτει αδυναμία των μεγάλων οργανώσεων να ενημερώσουν τους εργαζομένους, να τους εμπνεύσουν και να τους κινητοποιήσουν. Εάν πάλι δεν υπήρχαν πειστικοί λόγοι για αντίδραση , τότε κακώς κηρύχθηκαν οι απεργίες. Δεν γίνεται από τη μία να προβάλλουν οι συνδικαλιστές ισοπέδωση δικαιωμάτων και από την άλλη οι ισοπεδωμένοι να μην τους ακολουθούν για να τα διασώσουν. Αν προσπαθήσει κάποιος να σκεφτεί το πως και το γιατί το συνδικαλιστικό κίνημα έχει αποτύχει, θα βρει χιλιάδες παραδείγματα που αποδεικνύουν πως οι συνδικαλιστές στην Ελλάδα, υπήρξαν οι εκπρόσωποι του πελατειακού συστήματος των κομμάτων και οι εγγυητές της αποτελεσματικής σχέσης του ρουσφετιού με την πολιτική. Οι πρώτοι και καλύτεροι φορείς του πολιτικού νεοπλουτισμού (και του νεοπλουτισμού σκέτο, αν σκεφτούμε τα χλιδάτα ταξίδια της ΓΕΝΟΠ) που φρόντιζε να δημιουργεί συνενοχή (μαζί τα φάγαμε τελικά όπως μάθαμε…). Υποκριτές, που έβλεπαν τον κάθε αγώνα διεκδίκησης, σαν εφαλτήριο που τους «πέταγε» απ’ ευθείας στη βουλευτική έδρα. Και βέβαια ψεύτες, εκμεταλλευτές της αγωνίας και ειδικούς της κρυφής συνδιαλλαγής.’ Οποιος έχει ζήσει από μέσα τον συνδικαλισμό, είχε την ατυχία να τον ακολουθήσει και να τον παρακολουθήσει, απέστρεψε το βλέμμα απογοητευμένος και αηδιασμένος. ΄Οπως αποστρέφουν το βλέμμα και οι άνθρωποι που καλούν τώρα να τους ακολουθήσουν. Οι κινητοποιήσεις απέτυχαν όλα αυτά τα χρόνια, γιατί η κρίση αντιπροσώπευσης στον συνδικαλισμό είναι πολύ βαθύτερη από όσο δείχνει. Τώρα πλέον κάτω από τις συνθήκες αυτές και όσο περνά ο καιρός, η κρίση στο συνδικαλιστικό κίνημα θέτει ερωτήματα νομιμοποίησης. Τα συνδικάτα, δεν εκπροσωπούν παρά μόνο τα κόμματα . Αν οι εργαζόμενοι δεν εμπιστεύονται τις συνδικαλιστικές ηγεσίες σε τόσο κρίσιμες περιστάσεις, προφανώς δεν θα τις εμπιστευθούν ποτέ. Και αφού δεν τους εμπιστεύονται οι εργαζόμενοι, οι συνδικαλιστές δεν μπορούν να κάνουν επ΄ άπειρον ότι δεν καταλαβαίνουν πως απέτυχαν.
Απεργούμε;
