Του τ. Υφυπουργού Πολιτισμού-Τουρισμού Γιώργου Νικητιάδη
Ήλθαν
ντυμένοι φίλοι
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας
και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με την φτέρνα τους.
(Ελύτης, Άξιον Εστί)
Οι φλογερές λέξεις της παραπάνω στροφής από το «Άξιον Εστί» του μεγάλου μας νομπελίστα Οδυσσέα Ελύτη, αποτυπώνουν κατά τον καλύτερο τρόπο την πορεία των Δωδεκανησίων στο ιστορικό γίγνεσθαι και την βαθιά ριζωμένη ελληνικότητα κάθε νησιού της βασανισμένης αυτής γειτονιάς του ανατολικού Αιγαίου.
Πολλές οι φυλές και οι λαοί, πολλοί οι υποτιθέμενοι «φίλοι», που ανά τους αιώνες προσπάθησαν να κατακτήσουν, να υποδουλώσουν και να αφελληνίσουν τα νησιά της Δωδεκανήσου. Όμως, όπως συνεχίζει ο μεγάλος μας ποιητής, πέρα από το χώμα που δεν έδεσε ποτέ με την φτέρνα τους, «ούτε το φως δεν έδεσε ποτέ με την σκέπη τους», «ούτε το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους». «Μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά», ξανά και ξανά και ξανά.
Μοναδικά λόγια, που μπορούν και περιγράφουν κατά τον καλύτερο τρόπο, λες και γράφτηκαν μόνο για αυτούς, τους αγώνες των Δωδεκανησίων, για να μην αφελληνιστούν ποτέ. Για να μπορούν πέρα από τα 450 χρόνια της υποδούλωσης του Έθνους, να αντέξουν για δεκάδες ακόμη χρόνια μέχρι το 1912 τον τουρκικό ζυγό και για 35 ακόμη χρόνια μετά το 1912 που έφυγαν οι Τούρκοι, τον ιταλικό φασισμό μέχρι το 1947, όταν επιτέλους η Δωδεκάνησος γύρισε ξανά μετά από αιώνες στην αγκαλιά της μητέρας Πατρίδας. Και έχει αξία να γίνει αντιληπτό ότι η Δωδεκάνησος δεν απελευθερώθηκε, αλλά απλώς γύρισε στην αγκαλιά της μητέρας Πατρίδας, καθότι το Ελληνικό πνεύμα οι κατακτητές δεν κατάφεραν να το σκλαβώσουν ποτέ. Οι Δωδεκανήσιοι, παρέμειναν Έλληνες όσο και αν οι διάφοροι κατακτητές , με τελευταίους τους Ιταλούς του Μουσολινι , επιδίωξαν να τους εξιταλίσουν .
Πως θα μπορούσε άλλωστε ο εχθρός ν ’αφελληνίσει έναν τόπο, που αιώνες τώρα υπάρχει και πορεύεται σε απόλυτη ταύτιση με κάθετι ελληνικό; Έναν τόπο που αναδεικνύει μέσα στους αιώνες πρόσωπα, που στην κυριολεξία με την παρουσία τους σφραγίζουν και καθορίζουν την πορεία της ανθρωπότητας ολόκληρης; Κάποια ενδεικτικά μόνο παραδείγματα είναι πιστεύω αρκετά: Ιπποκράτης ο Κώος, ο θεμελιωτής της Ιατρικής Επιστήμης, Κλεόβουλος ο Λίνδιος, ανάμεσα στους επτά σοφούς της Αρχαίας Ελλάδας, Διαγόρας, ο μέγας Ολυμπιονίκης, Καλλιπάτειρα, το σύμβολο του γυναικείου θάρρους και της ισότητας , αλλά και πιο σύγχρονοι, όπως ο Εμμανουήλ Ξάνθος ένας από τους τρείς ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας, ο Αλέξανδρος Διάκος , η Κυρά της Ρω και πολλοί άλλοι.
Κάθε χρόνο, στις 7 Μαρτίου, η Ιστορία μας καλεί να συμπορευτούμε με εικόνες εθνικής συγκίνησης και περηφάνειας , αλλά μας καλεί ταυτοχρόνως να προβληματιστούμε για τον παρόν και το μέλλον αυτών των κατοίκων, οι οποίοι εξακολουθούν να αποτελούν ισχυρό τμήμα του εθνικού κορμού παρά το γεγονός ότι η πατρίδα δεν μεριμνά γι’ αυτούς όσο θα έπρεπε.
Μια τόσο σημαντική επέτειος δεν είναι μόνο Μνήμη. Είναι, και πρέπει να είναι, και Γνώση. Εμπειρία. Διδαχή. Κίνητρο για προσπάθεια και μεγαλύτερο αγώνα, ιδίως σ’ αυτή την πολύ κρίσιμη περίοδο που διανύει η χώρα μας. Την περίοδο αυτή που ξανάρχονται οι εχθροί ντυμένοι φίλοι…για να μιλήσουν ακόμη και για ΦΠΑ που είναι μειωμένος στα νησιά και θέλουν να τον αυξήσουν, χωρίς να βλέπουν οι άμοιροι αυτοί εθελοτυφλούντες , πως στα νησιά αυτά στερούνται στοιχειωδών αγαθών, όπως η προστασία της υγείας και το δικαίωμα της καθημερινής συγκοινωνίας και επικοινωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο.
Έρχονται λοιπόν ξανά «ντυμένοι φίλοι», αλλά εμείς οι Δωδεκανήσιοι γνωρίζουμε καλά πως … μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά κρατάνε ως «δώρα» και γι’ αυτό , θα είμαστε πάντα έτοιμοι…
