Του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΡΥΩΤΗ
Ξαφνικά, την Πρωτομαγιά, γέμισε ψάρια το Ιόνιο Πέλαγος, αλλά ελάχιστοι δημοσιογράφοι ασχολήθηκαν με το θέμα. Το γεγονός πέρασε στα ψιλά ελάχιστων εφημερίδων:
«Ψαριά για ρεκόρ Γκίνες έκανε το γρι – γρι Στάθης στο Ιόνιο κοντά στο Μεγανήσι. Όσοι βρέθηκαν στο λιμανάκι στο Περιγιάλι την ημέρα της Πρωτομαγιάς σίγουρα έμειναν άφωνοι με την ψαριά που έβγαλε το γρι γρι «ΣΤΑΘΗΣ» κοντά στο Μεγανήσι. Οι Καλλίνικος, Γεράσιμος και Δημήτρης ίσως είχαν την μεγαλύτερη ψαριά που έγινε ποτέ στο Ιόνιο. Το τυχερό ψαροκάικο έπιασε τη «χρυσή» ψαριά στην περιοχή Μπάλος, που βρίσκεται ανάμεσα από δύο παραλίες – Πασουμάκι και Φανάρι – στο Μεγανήσι. Έπιασαν μια τεράστια καλάδα τριάντα – σαράντα τόνοι παλαμίδια.«Με αυτή την ψαριά θα φορτωθούν τέσσερις επικαθίμενες νταλίκες» όπως δήλωσε ο Γεράσιμος Καλλίνικος.»
Το μεγάλο μυστικό της Τουρκίας, στη μακροχρόνια διαφορά μας ήταν πάντα το θέμα της Αλιείας! Η Τουρκία πολέμησε κυρίως το θέμα της ΑΟΖ και των νησιών όλα τα εννιά χρόνια της Τρίτης Διάσκεψης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS III), γιατί γνώριζε ότι τα άρθρα της ΑΟΖ που ασχολούνται διεξοδικά με τα θέματα της αλιείας ευνοούσαν τα νησιά του Αιγαίου Πελάγους.
Η Τουρκία, αντίθετα από την Ελλάδα, δίνει ιδιαίτερη σημασία στον τομέα της αλιείας. Το κοινωνικό και οικονομικό σχέδιο με τίτλο «Vision 2023» προβλέπει ότι η Τουρκία θα γίνει ο μεγαλύτερος παραγωγός αλιείας στην ΕΕ, εάν η Τουρκία γίνει πλήρες μέλος της την επόμενη δεκαετία. Οι Τούρκοι, βέβαια, αρνούνται να προσχωρήσουν στη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας, πράγμα που αποτελεί έναν από τους όρους για την πλήρη ένταξή τους στην ΕΕ. Όταν συζητείτο το θέμα της ΑΟΖ στον ΟΗΕ, η Τουρκία κατάλαβε πολύ νωρίς ότι αυτή η έννοια εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της Ελλάδας στα θέματα αλιείας στο Αιγαίο Πέλαγος. Η τότε ελληνική κυβέρνηση, δυστυχώς, πίστευε, λανθασμένα, ότι το πρόβλημα της Τουρκίας ήταν το θέμα των υδρογονανθράκων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Για μας, το μεγάλο πρόβλημα στο Αιγαίο Πέλαγος είναι οι Τούρκοι ψαράδες οι οποίοι, ενώ είναι υποχρεωμένοι να σέβονται τις θάλασσες της ΕΕ, αλωνίζουν το Αιγαίο χωρίς άδειες, παραβιάζοντας τα μέτρα διαχείρισης και την αλιευτική νομοθεσία, και δεν δίνουν στοιχεία για την αλιευτική τους δραστηριότητα. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι παραβιάζουν, σε ημερήσια βάση, συνεχώς τα ελληνικά χωρικά ύδατα, και πολλές φορές συνοδεύονται από τουρκικές ακταιωρούς. Η Ελλάδα βέβαια θέτει κάπου κάπου το ζήτημα στην ΕΕ, ζητώντας από αυτή να παρέμβει και να ζητήσει από την Τουρκία να προσχωρήσει στη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας, που είναι υποχρέωσή της, αλλά εκείνη συνεχώς αγνοεί αυτή τη σύσταση.
Η Τουρκία εφαρμόζει τη δική της αλιευτική νομοθεσία στα χωρικά της ύδατα που διαφέρει από την αλιευτική νομοθεσία της ΕΕ, ενώ στα διεθνή οφείλει να εφαρμόζει τις συστάσεις των περιφερειακών οργανώσεων διαχείρισης της αλιείας στις οποίες είναι συμβαλλόμενο μέρος. Βέβαια από το 2010 έχει ξεκινήσει ένας διάλογος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με την Τουρκία για τα ζητήματα αλιείας, ώστε η Τουρκία να υιοθετήσει σταδιακά κοινοτικές ρυθμίσεις, αλλά μέχρι στιγμής έχουν μείνει στη συζήτηση. Η Τουρκία θέλει να συνεχίσει την παράνομη αλιευτική τακτική της και γι’ αυτό υπήρξε πάντοτε εχθρός της έννοιας της ΑΟΖ, η οποία θα εξασφάλιζε καθοριστικά τα δικαιώματα των Ελλήνων ψαράδων στο Αιγαίο Πέλαγος και στην Ανατολική Μεσόγειο.
ΕΝΑ ΔΙΔΑΓΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΟΡΒΗΓΙΑ
Χρειάζεται να αναφερθούμε άλλη μια φορά στη Νορβηγία διότι δεν είναι μόνο πρωτοπόρα στους υδρογονάνθρακες, αλλά και στο θέμα της αλιείας. Η Νορβηγία από πολύ νωρίς δημιούργησε τρεις θαλάσσιες ζώνες. Μία ΑΟΖ γύρω από την ηπειρωτική χώρα, που δημιουργήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1977, μία προστατευτική αλιευτική ζώνη από τις 15 Ιουνίου 1977 και μία αλιευτική ζώνη γύρω από το Jan Mayen, η οποία άρχισε να ισχύει από τις 29 Μαΐου 1980. Όλες αυτές οι ζώνες δημιουργήθηκαν με βάση τη νομοθετική πράξη της 17ης Δεκεμβρίου 1976 που είχε σχέση με την οικονομική ζώνη της Νορβηγίας, η οποία ονομάστηκε Νομοθετική Ζώνη (Act Zone). Αυτή η Νομοθετική Ζώνη δημιούργησε μια αλιευτική ζώνη πέραν των 12 ν.μ. των χωρικών υδάτων, η οποία αφορούσε τον περιορισμό της αλιείας και την απαγόρευση αλίευσης από ξένους αλιευτικούς στόλους, με το σκεπτικό ότι η νορβηγική αλιεία μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις θάλασσές της μέχρι την απόσταση των 200 ν.μ.
Ο σκοπός αυτής της Νομοθετικής Ζώνης ήταν να δημιουργήσει τη νομική υπόσταση για τη δημιουργία της ζώνης, μιας και δεν είχε ακόμα δημιουργηθεί η Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας, η οποία θα αποτελούσε τη βάση για μια νορβηγική αλιευτική δικαιοδοσία. Αυτό ήταν αναγκαίο διότι ξένοι μεγάλοι αλιευτικοί στόλοι είχαν ήδη αρχίσει να αλιεύουν ψάρια στις ακτές της Νορβηγίας. Έτσι η Νορβηγία, βασισμένη σ’ αυτή τη νομοθετική της πράξη, απαγόρευσε σε άλλα κράτη όχι μόνο τη συνήθη αλιευτική δραστηριότητα, αλλά και εκείνη για τις φάλαινες και τις φώκιες. Αργότερα βέβαια προέβη σε αλιευτικές συμφωνίες με τη Ρωσία, την ΕΕ, τη Γροιλανδία και την Ισλανδία και τους παραχώρησε άδειες για να ψαρεύουν στην ΑΟΖ της. Η σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδας, χρειάζεται να ζητήσει τη βοήθεια της Νορβηγίας στα θέματα αλιείας και υδρογονανθράκων γιατί πρέπει, επιτέλους, να ξεκινήσουμε μια νέα πορεία ανάπτυξης της παραπαίουσας οικονομίας μας.
Όπως βλέπουμε δεν αξιοποιούμε την αλιεία μας ούτε στο Ιόνιο. Όπως είναι γνωστό έχουμε οριοθετήσει την υφαλοκρηπίδα μας με την Ιταλία από το 1977 αλλά ούτε αυτή την έχουμε αξιοποιήσει. Έχουμε την δυνατότητα να δημιουργήσουμε οικόπεδα για τη εξερεύνηση των υδρογονανθράκων στο Ιόνιο αλλά εμείς δημιουργήσαμε ελάχιστα οικόπεδα κοντά στις ακτές μας και δεν τολμούμε να δημιουργήσουμε οικόπεδα στην καρδιά της υφαλοκρηπίδας μας.
Όπως είναι γνωστόν, η οριοθέτηση της ΑΟΖ συμπίπτει πάντα με αυτή της υφαλοκρηπίδας και έτσι θα μπορούσαμε να έχουμε έρθει εύκολα σε οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ιταλία. Αλλά οι φίλοι μας οι Ιταλοί που ανήκουν και αυτοί στην ΕΕ δεν ενδιαφέρονται να οριοθετήσουν την ΑΟΖ των δυο κρατών. Ο λόγος είναι πάρα πολύ απλός. Δεν θέλουν να οριοθετήσουν ΑΟΖ μαζί μας γιατί θέλουν και αυτοί να αλωνίζουν στο Ιόνιο με τον αλιευτικό τους στόλο. Έχουν μεγαλύτερο και καλύτερο αλιευτικό στόλο από εμάς, που τους επιτρέπει να ψαρεύουν πολύ κοντά στα χωρικά ύδατα των νησιών μας κάτι που δεν θα μπορούσαν να κάνουν εάν η Ελλάδα είχε ανακηρύξει και οριοθετήσει την ΑΟΖ της. Έτσι οι Ιταλοί εκμεταλλεύονται την αδράνειά μας και μας κλέβουν ανενόχλητοι τα ψάρια μας. Πότε, επιτέλους, θα ξυπνήσουμε;
