Η αλήθεια είναι ότι αν και έχουμε πολλές προσδοκίες από την νεολαία, δεν θέλουμε μια ανήσυχη νεολαία. Θέλουμε μια βολική νεολαία.
Από την οικογένεια μέχρι το σχολείο και μέχρι τα πρώτα χρόνια εργασίας, είναι σφιχτά οριοθετημένα τα περιθώρια (αντί)δρασης των παιδιών, στη συνέχεια εφήβων και μετέπειτα νέων.
Απαιτούμε να διαμορφώσουν ένα καλύτερο αύριο, αλλά δεν τους παρέχουμε εφόδια.
Περιμένουμε να γίνουν ανεξάρτητα αλλά μεγαλώνοντάς τα σε ένα ασφυκτικά καθοδηγητικό οικογενειακό περιβάλλον.
Θέλουμε να τα δούμε να επαναστατούν αλλά δεν τους αφήνουμε περιθώρια να δράσουν.
Ζητάμε να διαπρέψουν αλλά δεν τους επιτρέπουμε να επιλέξουν.
Αξιώνουμε να είναι ελεύθερα πνεύματα αλλά δεν τα μαθαίνουμε να σκέφτονται.
Περιμένουμε να μετεξελιχθούν σε «σωστούς» ανθρώπους αλλά δεν τους επιτρέπουμε να κάνουν λάθη.
Επιθυμούμε να ανοίξουν τα φτερά τους αλλά κρατάμε σφιχτά το σχοινί που τα έχουμε δέσει.
Δεν το παραδεχόμαστε, αλλά θέλουμε μια «βολική» νεολαία. Διαχειρίσιμη και λειτουργική, για να μην χαθεί ο έλεγχος, το μέτρο, τα όρια… Από την οικογένεια, μέχρι το σχολείο και την κοινωνία.
Κανένας επαναστάτης, ονειροπόλος, κανένα ελεύθερο πνεύμα, κανένας ανήσυχος και ενεργός πολίτης δεν ξεχώρισε από το πλήθος κρατώντας το μέτρο, περιπλανώμενος μόνο μέσα στα κουτάκια που ο περίγυρος όρισε.
* «Τρέλα μπορεί να είναι το να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας (…) Και η μεγαλύτερη τρέλα απ΄όλες, να βλέπεις τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι (…) Να αλλάξεις τον κόσμο φίλε μου Σάντσο, δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία. Είναι δικαιοσύνη!».
[Μιγκέλ ντε Θερβάντες]
