Και ενώ η συζήτηση καλά κρατεί, για τις σημαίες , γιατί προφανώς λύσαμε όλα τα άλλα σπουδαία του εκπαιδευτικού συστήματος –που θέλεις τόμους για να τα περιγράψεις- ας ασχοληθώ με κάτι που απασχολεί τις οικογένειες, περισσότερο από το εάν θα κρατήσει το βλαστάρι τους τη σημαία.
Αλλά, από το ποιος θα κρατήσει τα παιδάκια σου, όταν είσαι full time εργαζόμενη μητέρα στην Ελλάδα, που σημαίνει, ότι ξεκινάς πρωί πρωί και γυρνάς όταν ο ήλιος πέφτει ή στην καλύτερη, 9 ώρες αφότου έχεις φύγει απ’ το σπίτι. Το παιδί αναγκαστικά κανονίζεις να στο πάρει κάποιος απ’ το σχολείο, γιατί εννοείται ότι εσύ δεν προλαβαίνεις. Αυτός ο κάποιος είναι στην Ελλάδα κάποιος παππούς ή γιαγιά. Ή κάποια γειτόνισσα ή άλλο άτομο που έχεις προσλάβει γι’ αυτή τη δουλειά. Ή ακόμα και κάποια άλλη μαμά που δεν δουλεύει και μπορεί να κρατήσει για λίγο το δικό σου και το δικό της μέχρι να επιστρέψεις, Από τις προαναφερθείσες επιλογές βέβαια, στην Ελλάδα δουλεύει κυρίως το «παππούς ή γιαγιά». Κράτα το αυτό. Γιατί και ολοήμερο να στέλνεις το παιδί σου αν πηγαίνει δημοτικό, όλο και κάποια απεργία θα υπάρξει, όλο και κάποια ασθένεια θα ξεφυτρώσει, οπότε θα στραφείς αναγκαστικά και πάλι σε αυτούς για να καλύψουν το κενό.
Και το καλοκαίρι που σταματούν τα σχολεία και οι παιδικοί σταθμοί τι γίνεται; Πάλι επιστρατεύονται παππούδες, γιαγιάδες και ολόκληρα χωριά, μπαίνουν στο κόλπο, κατασκηνώσεις, τα ολοένα ανερχόμενα summer camps και ότι τον φωτίσει τον κάθε γονιό. Στην περίπτωση των παππούδων-γιαγιάδων δε, τη βγάζεις πιο οικονομικά. Και πιο χαλαρά (για σένα, τον γονιό) αν το σκηνικό εκτυλιχθεί σε χωριό.Και κάπως έτσι την κουτσοβολεύουμε, ένα ρήμα που βρίσκει όλο και περισσότερη χρήση, ιδίως στην Ελλάδα του σήμερα.
Τρία προβλήματα προκύπτουν από τα παραπάνω. Πρόβλημα Νο Ένα. Αν επιλέξεις τη λύση των κατασκηνώσεων και summer camps αναγκάζεσαι συνήθως να τα σκάσεις. Και ΟΚ, αν τα ‘χεις το κάνεις, με γειά σου με χαρά σου. Αν δεν τα ‘χεις; Τι κάνουμε εκεί αγαπητό ελληνικό κράτος;
Πρόβλημα Νο Δύο. Από τι ηλικία αρχίζουν τα σούρτα φέρτα σε κατασκηνώσεις και summer camps; Συνήθως απ’ όταν το παιδί αρχίζει το δημοτικό, δηλαδή από τα 6 και μετά, Δεν μπορείς να στείλεις το 4χρονο σου κατασκήνωση, έτσι δεν είναι; Μ’ αυτά και μ’ αυτά, επανερχόμαστε στο ότι δεν υπάρχει άλλη λύση πέρα από παππούδες, γιαγιάδες, νταντάδες, οπτιδήποτε σε –δες γενικά, μην επαναλαμβάνομαι. Κάτι που μας οδηγεί στο επόμενο πρόβλημα.
Πρόβλημα Νο Τρία. Αν δεν τα έχεις αυτά; Αυτός που έκανε τον τόσο σοφό σχεδιασμό των ελληνικών υπηρεσιών πρόνοιας (σύντομο ανέκδοτο), δεν έλαβε υπόψη του την περίπτωση που, εκτός από λεφτά, μια οικογένεια με παιδί προσχολικής ηλικίας δεν έχει ούτε την επιλογή των παππούδων-γιαγιάδων. «ΦΤΟΥ ΚΑΚΑ, υπάρχουν καλέ τέτοιες περιπτώσεις στην Ελλάδα;» δυσπιστεί το αγαπητό ελληνικό κράτος. «Η οικογένεια είναι ο ακρογωνιαίος λίθος αυτής εδώ της χώρας. Πάντα θα υπάρχουν γονείς και πεθερικά που θα στηρίζουν το ζευγάρι.» Σωστά, σ’ αυτήν εδώ την πεποίθηση άλλωστε έχει στηριχτεί ολόκληρη η πολιτική της χώρας μας την τελευταία 7ετία.. Το δεκανίκι-οικογένεια είναι αυτό στο οποίο ποντάρουν όλοι.
Αλλά, όσο ΑΟΥΤ ΟΒ ΔΙΣ ΓΟΥΟΡΛΝΤ κι αν ακούγεται αυτό, υφίστανται περιπτώσεις οικογενειών που δεν έχουν καθόλου τη βοήθεια των παππούδων-γιαγιάδων, είτε επειδή αυτοί είναι μακριά είτε επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα λόγω ηλικίας να κρατήσουν το παιδί. Ή απλώς δεν υπάρχουν καν. Ή στην τελική μπορεί να μη γουστάρουν βρε αδερφέ. Δικαίωμά τους.
Και για να πάμε το θέμα της σημερινής γκρίνιας λίγο παραπέρα, σου παραθέτω και Πρόβλημα Νο Τέσσερα, έτσι για bonus material: Αύγουστος! Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δουλεύεις full time, δεν μπορείς να πάρεις άδεια για κάποιους λόγους, ή και να πάρεις δεν μπορείς πάνω από δύο εβδομάδες,(και έστω ότι τις παίρνεις, μένουν άλλες τρεις μέχρι να ανοίξουν σχολεία και παιδικοί σταθμοί) δεν έχεις παππού-γιαγιά, δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα για summer camp, αλλά και να την είχες, δεν μπορείς είπαμε να πας σε ιδιωτικό camp το 3χρονο. Άρα, τι κάνεις εκεί; Την προσευχή σου μάλλον (…)
Από μια μαμά που την λένε Ηλέκτρα Μούζα (themamagers.gr) και μια γιαγιά που το προσυπογράφει και την λένε Μαρίλια, η οποία ανέβαλε τις διακοπές της λόγω διακοπών του παιδικού σταθμού . Κατόπιν τούτου, με λυμένο και αυτό το θέμα που άπτεται του κοινωνικού κράτους και της εκπαίδευσης, ας συνεχίσουμε την συζήτηση για τις σημαίες…
