Κι ύστερα ήρθαν οι ξόβεργες για το…”έθιμο”

Σαν να μη μας έφταναν τα δολώματα με δηλητήριο και ελάφια να «στολίζουν» στάνες, των τελευταίων εβδομάδων, ήρθαν και οι ξόβεργες.
Ελάχιστη η ποινή που επιβλήθηκε, για τα 117 σπουργίτια θυσία, στο βωμό του «εθίμου» στ’ Αφάντου, σε μια χώρα που κάνει πρωταθλητισμό στη Μεσόγειο, με 700.000 αποδημητικά πουλιά να αποδημούν εις Κύριον, από τα χέρια κυνηγών ή από ξόβεργες, δίχτυα, ηχομιμητικές συσκευές, δηλητηριασμένα δολώματα.
Είμαι απ’ αυτούς που δεν αντιλαμβάνονται την φιλοσοφία του κυνηγιού, ίσως γιατί το δυσφημούν οι ίδιοι οι κυνηγοί. Κι αν το όπλο για κάποιους είναι συνέχεια του ανδρισμού τους, τα δίχτυα και οι ξόβεργες προφανώς είναι απόδειξη βλακείας.
Ακόμη περισσότερο, δεν αντιλαμβάνομαι την ύπαρξη του συγκεκριμένου «εθίμου».
Κι επειδή, τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ από την λίθινη εποχή, καιρός να επαναπροσδιοριστούν οι ποινές, τόσο, που να γίνει για κάποιους, απαγορευτική η αδιαφορία για το τι συμβαίνει στο περιβάλλον που ζουν, έχοντας στο μυαλό τους το κέρδος, αλλά και όλων ημών οι οποίοι σπεύδουμε να τηρήσουμε το «έθιμο». Είμαστε το ίδιο ένοχοι. «Tο μεγαλείο και η ηθική πρόοδος ενός έθνους μπορούν να κριθούν από τον τρόπο που φέρεται στα ζώα» έλεγε ο Γκάντι.