Όλες αυτές οι προφητείες για την επερχόμενη καταστροφή της Ελλάδας σε συνδυασμό με τα απαισιόδοξα μηνύματα-σενάρια για ολόκληρη την Ευρώπη, σε επηρεάζουν, όσο κι αν αμύνεσαι. Δεν είναι μόνο τα σενάρια του grexit που κάθε τρεις και λίγο ξαναζεσταίνονται, αλλά και οι άλλοι μάντεις που προφητεύουν πως δεν σωζόμαστε μέσα ή έξω από το ευρώ. Το χρέος μας δεν είναι διαχειρίσιμο, το έλλειμμα μεγαλώνει. Διαλυόμαστε αργόσυρτα -κουραστήκαμε ακόμη και να αγανακτούμε ηχηρά- διολισθαίνουμε άκεφα σε εκείνη την κατάσταση της χαύνωσης έπειτα από πολύ πόνο. Σε κάθε φιλική ή κοινωνική συνεύρεση, ανόρεχτα πια κουβεντιάζουμε τα πολιτικά. Ξεθυμασμένα θυμώνουμε και αδυνατούμε -στερέψαμε- να κάνουμε προβλέψεις ή να προσπαθούμε να πείσουμε τους απέναντι για τους εκλεκτούς μας. Δεν υπάρχουν πλέον εκλεκτοί με την μαγική ρετσέτα. Αρκετά αγανακτήσαμε. Χρειάζεται να αλλάξουμε μυαλά. Το σοκ της κρίσης να μας κάνει να σκεφτούμε αλλιώς. Όχι πια το βόλεμα του καθενός, που τελικά οδηγεί στην εξαθλίωση όλων. Καμία ένδειξη ότι πράγματι συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αντίθετα βλέπω ότι το μίσος, ο τσαμπουκάς (όλα αυτοκαταστροφικά) εξακολουθούν να κυριαρχούν. Αλλά επειδή δεν αντέχω να οραματίζομαι μία κατεστραμμένη Ελλάδα, καταφεύγω στο όνειρο. Ότι παρ’ όλα αυτά μαθαίνουμε. Τουλάχιστον εμείς οι πολίτες. Θα ξυπνήσω άσχημα. Το ξέρω. Αλλά επιτρέψτε μου μικρές αποδράσεις στ’ όνειρο…
Μικρές αποδράσεις…
