A-τυπος και υπογραμμός: Υπάρχει ελπίδα

Πρέπει, λοιπόν, να φτάσεις στα άκρα για να συνειδητοποιήσεις ότι ποτέ η βοήθεια δεν έρχεται εξ ουρανού, ότι για να έρθουν καλύτερες μέρες πρέπει να σπρώξεις κι εσύ, ότι για να βγεις από το αδιέξοδο πρέπει να σκάψεις με τα χέρια σου, ότι η πόρτα ανοίγει από μέσα προς τα έξω…
Η κοινωνία και της Ρόδου αυτοοργανώνεται, αναθεωρεί, προσπαθεί να θεραπεύσει τις πληγές, μέσω της προσφοράς, της αλληλεγγύης του εθελοντισμού. Φίλοι, γνωστοί, παρέες, γίνονται ομάδες, γίνονται ένα. Ολοι για έναν και ένας για όλους, σε μια εποχή που δοκιμάζει τις ανθρώπινες σχέσεις και τις ανθρώπινες αντοχές.
Εθελοντές, άνθρωποι με ευαισθησίες, με ανησυχίες, με περισσή αγάπη ενεργοποιούνται για να βοηθήσουν όσους έχουν ανάγκη αφού η «οργανωμένη πολιτεία» κλείνει τα μάτια, κλείνει τα αυτιά…
Και οι πέντε έγιναν δέκα, οι δέκα είκοσι, οι είκοσι σαράντα και ξαφνικά κάπως έτσι γεννήθηκε η ελπίδα σε αυτόν τον τόπο… Ο δρόμος ακόμα μακρύς, μα γεννήθηκε η ελπίδα. Γεννήθηκε η ελπίδα σε συμπολίτες μας που από τη μία στιγμή στην άλλη από νοικοκυραίοι έγιναν «μη έχοντες» μα κρατούν ψηλά την αξιοπρέπειά τους, γεννήθηκε ελπίδα σε εκείνους που θέλουν να προσφέρουν και όσο προσφέρουν παίρνουν περισσότερα απ΄όσα δίνουν, γεννήθηκε ελπίδα σε όσους την είχαν χάσει, γεννήθηκε ελπίδα μέσα σε ξεχαρβαλωμένες συνειδήσεις και κλειδωμένες καρδιές.
Οσο αποξενωμένοι γίναμε στην περίοδο της επίπλαστης ευμάρειας και της καταναλωτικής υστερίας, τόσο σήμερα ανακαλύπτουμε αποθέματα ανθρωπιάς, που έφερε στην επιφάνεια το τέλος μιας εποχής. Επαναπροσδιορίζοντας τις αξίες μας και τις αρχές μας, επαναπροσδιοριζόμαστε οι ίδιοι και επαναπροσδιορίζεται η κοινωνία μας.
Θα μπορούσε, ίσως, ο επαναπροσδιορισμός αυτός να γίνει η απαρχή για μια πιο δίκαιη, πιο αλληλέγγυα, πιο ανθρώπινη κοινωνία. Μακριά από οτιδήποτε φτιασιδωμένο, αμπαλαρισμένο, επιτηδευμένο…
Αυτή η μεταστροφή της κοινωνίας γέννησε μέσα μου την ελπίδα σε μια περίοδο που όλα γύρω γκριζάρουν, γερνάνε, αποσυντίθενται…
Το κύμα αλληλεγγύης εθελοντών εκείνων που μένουν μακριά από οποιαδήποτε πρόθεση αυτοπροβολής, αυτοδιαφήμισης, και δεν διαλαλούν την «πραμάτεια τους», μας δείχνει ότι κάτι σπουδαίο γίνεται σε αυτή την γειτονιά του χάρτη. Και η ελπίδα μεγαλώνει.