Για τη στατιστική της Ιστορίας θα είναι μερικά ακόμη θύματα ενός τεράστιου προσφυγικού κύματος του 21ου αιώνα. Για την πραγματική ζωή, οι ιστορίες τους αποτελούν γροθιά στο στομάχι.
Ο,τι απέμεινε από την περιουσία τους στη Συρία αναγκάζονται να εκποιήσουν οι πρόσφυγες προκειμένου να αντεπεξέλθουν στα έξοδα της κηδείας των δικών τους ανθρώπων
Ο Γολγοθάς των ανθρώπων που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις πολεμικές συρράξεις της Μέσης Ανατολής φαίνεται να είναι χωρίς τέλος.
Εκατοντάδες άνθρωποι που έδωσαν χιλιάδες ευρώ για να διασχίσουν το Αιγαίο και να κάνουν το πρώτο τους βήμα στη Δύση, αναγκάζονται να θάψουν τα θαλασσοπνιγμένα παιδιά τους, τους πατεράδες ή τις γυναίκες τους υπό άθλιες συνθήκες, σε πρόχειρους αυτοσχέδιους τάφους ή να παραδώσουν ό,τι απέμεινε από την περιουσία τους για να τους συνοδεύσουν στο τελευταίο τους ταξίδι σε ένα κομμάτι ξένης γης.
Οπως εξηγεί μιλώντας στο «Εθνος» ο κ. Λάζαρος Καμαράτος, ιδιοκτήτης γραφείου Τελετών που έχει αναλάβει πολλές ταφές προσφύγων στην Ελλάδα, «η τύχη των νεκρών παιδιών εξαρτάται από την οικονομική κατάσταση των γονιών τους. Οι περισσότεροι θέλουν να στείλουν τους νεκρούς τους πίσω στην πατρίδα.
Ομως κολλάνε στα χρήματα. Η μεταφορά της σορού στην Τουρκία με αεροπλάνο χρεώνεται με το κιλό, μια μέση τιμή είναι 560 ευρώ. Οταν φτάσουν εκεί, ξεκινά η εκμετάλλευση του θανάτου. Τα πτώματα συνεχίζουν κατά δεκάδες μέσα σε φορτηγά, για να πάνε στις πατρίδες τους. Οπως έχουν στηθεί κυκλώματα λαθρεμπορίας, έτσι έχει στηθεί και μια βιομηχανία για τους νεκρούς».
Στη Βόρεια Ελλάδα
Οι υπόλοιποι παίρνουν τον δρόμο για τα μουσουλμανικά νεκροταφεία της Βόρειας Ελλάδας, ενώ οι φτωχότεροι καταλήγουν στο πουθενά, θαμμένοι σε αυτοσχέδιους λάκκους. Μια ματιά στην πίσω πλευρά του νεκροταφείου του Αγίου Παντελεήμονα στη Λέσβο είναι ενδεικτική: Περίπου τριάντα σκόρπιοι τάφοι, βουναλάκια από χώμα, συνήθως χωρίς ονόματα, με ένα κομμάτι μάρμαρο που γράφει «άγνωστος» ή «άγνωστο μικρό» και την ημερομηνία θανάτου.
Για εκείνους που αναγνωρίζονται από συγγενείς και φίλους ακολουθείται η προβλεπόμενη διαδικασία, που επιτείνει περισσότερο τον πόνο όσων έμειναν πίσω. «Αρχικά γίνεται η ταρίχευση από τους γιατρούς στο νησί, εκδίδεται ληξιαρχική πράξη θανάτου, ειδοποιείται το γραφείο και τα φέρετρα μπαίνουν στο καράβι για τον Πειραιά», λέει ο κ. Καμαράτος.
«Από την Αθήνα, άλλωστε, θα φύγουν για Τουρκία και Ιράκ. Οταν φτάσουν, ενημερώνουμε το νεκροταφείο στην Κομοτηνή ή την Ξάνθη. Επειτα πηγαίνουν τον νεκρό τους σε ένα από τα αυτοσχέδια τζαμιά της Αθήνας, ξέρετε αυτά που λειτουργούν παράνομα και κάνουν την τελετή της θρησκείας τους. Η παράδοσή τους θέλει να πηγαίνουν ολοκάθαροι στον θάνατο, για αυτό κάνουν πάνω από δύο ώρες πλύσιμο, σαβάνωμα, αρωμάτισμα. Μετά ξεκινάμε. Συνήθως για την Κομοτηνή γιατί είναι φτηνότερα. Αλλωστε, οι περισσότεροι δεν έχουν πολλά χρήματα, ζητούν καλύτερες τιμές. Εχουν ήδη δώσει 300 ευρώ στον γιατρό, λεφτά για τις άδειες και 17 ευρώ για τη μετάφραση των πιστοποιητικών. Και μόνο τα μεταφορικά όμως κοστίζουν».
Με τους οικονομικότερους υπολογισμούς οι τραγικοί πρόσφυγες πρέπει να δώσουν τουλάχιστον 800 ευρώ για να θάψουν τους δικούς τους. «Προσπαθώ να βοηθήσω όσο μπορώ. Τα περισσότερα είναι παιδιά και για τα παιδιά δεν παίρνω χρήματα, όμως ο αριθμός αυξάνεται, κάτι πρέπει να κάνει το κράτος», λέει ο κ. Καμαράτος.
Στην ίδια θέση
Ο ίδιος έχει γίνει μάρτυρας τραγικών σκηνών, με τις μανάδες να θρηνούν τα παιδιά τους. Τις τελευταίες ημέρες ανέλαβε την ταφή 6 παιδιών και περιμένει άλλα 17 με το καράβι. «Σκέφτομαι ότι στη θέση αυτών των ανθρώπων, αν είχα γεννηθεί σε εκείνη τη χώρα, θα ήμουν εγώ τώρα. Οταν βλέπεις παιδάκια 10 μηνών νεκρά και είσαι γονιός, σπαράζεις. Αλλο να το λέμε στα λόγια και άλλο να το ζεις. Οταν αντιμετωπίζεις το πρόβλημα, λυγίζεις. Οι γονείς είναι σε δραματική κατάσταση…».
Κατερίνα Ροββά
ΕΘΝΟΣ
