Ως σημείο καμπής χαρακτηρίζει ο αρθρογράφος της The Wall Street Journal, το ενδεχόμενο εκλογής του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας.
Όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά, είναι εύκολο να σκεφτεί κανείς ποια πράγματα θα μπορούσαν να πάνε στραβά στην Ευρώπη το 2016, αλλά είναι λιγότερο εύκολο να προσδιορίσουμε τι θα μπορούσε να πάει καλά –τι θα ήταν αυτό που θα μπορούσε να συμβεί το 2016, που θα ήταν δυνατό να αντιστρέψει την διάχυτη αίσθηση της επικείμενης καταστροφής.
“Αλλά θα μπορούσε να προκύψει μια θετική έκπληξη αυτό το Σαββατοκύριακο, όταν ψηφίζει για την επιλογή του νέου της ηγέτη η Νέα Δημοκρατία”, ανέφερε χαρακτηριστικά ο Nixon στο άρθρο του.
Αυτή η εκλογική διαδικασία βάζει τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη, “έναν 47χρονο απόφοιτο του Χάρβαρντ, μεταρρυθμιστή της ελεύθερης αγοράς ο οποίος σύνθημά του στην προεκλογική εκστρατεία για την ηγεσία έχει την ριζική αναμόρφωση τόσο του κόμματός του όσο και της χώρας”.
Από πολλές απόψεις, ο Μητσοτάκης είναι ένας απίθανος σημαιοφόρος για την μεταρρύθμιση του διεφθαρμένου πολιτικού και οικονομικού συστήματος της Ελλάδας, αναφέρει το άρθρο του δημοσιογράφου στην The Wall Street Journal.
Επισημαίνει ακόμη ότι είναι γιος του πρώην πρωθυπουργού, “αν και ενός από τους λίγους προ κρίσης πρωθυπουργούς που προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν τα βαθιά προβλήματα της χώρας, και η μεγαλύτερη αδελφή του είναι πρώην αντιπρόεδρος του κόμματος, αφήνοντάς τον ευάλωτο στην κατηγορία ότι είναι απλώς ένας ακόμη πολιτικός δυναστείας. Οι επικριτές του τον κατηγορούν ακόμη ότι του λείπει το χάρισμα και είναι κακός με τα ΜΜΕ”.
Ωστόσο, συνεχίζει ο Nixon, ο Μητσοτάκης θεωρούνταν ευρέως ως ένας από τους πιο ικανούς υπουργούς της προηγούμενης κυβέρνησης, κερδίζοντας τον σεβασμό των πιστωτών της Ελλάδας για τις προσπάθειές του να περιορίσει την δυσλειτουργική δημόσια διοίκηση και να εισάγει νέες έννοιες, όπως η προαγωγή με αξιοκρατικά κριτήρια. Στο μεταξύ, επισημαίνει, “η άρνηση της αδελφής του να τον στηρίξει δημοσίως, κάτι που θεωρείται ότι αντανακλά τις δικές της προσδοκίες για τον πολιτικά φιλόδοξο γιο της, θα μπορούσαν να οδηγήσουν κάποιον να πει ότι τουλάχιστον, ο Κ. Μητσοτάκης είναι μόνος του”.
Η εκλογή του Κ. Μητσοτάκη θα αποτελέσει ένα σημείο καμπή για την Ελλάδα, και έρχεται σχεδόν ένα χρόνο μετά από τις εκλογές που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Ο Κ. Μητσοτάκης θα έχει μια εντολή να αναμορφώσει το σχεδόν χρεοκοπημένο και βαθιά απαξιωμένο κόμμα του. “Η πόρτα θα είναι ανοιχτή για να το επαναπροσδιορίσει ως ένα σύγχρονο κεντροδεξιό, φιλοευρωπαϊκό, υπέρ των επιχειρήσεων κόμμα που θα μπορούσε να ελπίζει ότι θα λειτουργήσει ως ένα σημείο συσπείρωσης για όλες τις κεντρώες πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που έχουν μείνει από την εξαφάνιση σχεδόν του ΠΑΣΟΚ και την πολιτική αποτυχία του κόμματος Το Ποτάμι”.
Αυτό θα μπορούσε να έχει σημαντικές συνέπειες για την Ελλάδα. Όπως έχουν τα πράγματα, ο Αλέξης Τσίπρας έχει εκμεταλλευτεί πλήρως το ότι παίζει μόνος του.
Μια μεταρρυθμισμένη και ανανεωμένη Νέα Δημοκρατία ικανή να παρέχει δυναμική αντιπολίτευση, θα μπορούσε να ασκήσει πιέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να ανταποκριθεί στις φιλοδοξίες του, αλλά κυρίως στις ανεκπλήρωτες μεταρρυθμίσεις που υποσχέθηκε. Θα μπορούσε επίσης να αναζωογονήσει τις τύχες του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα, οι οποίες είναι κρίσιμες για τις οικονομικές προοπτικές της Ελλάδας. Οι επιχειρήσεις θα μπορούσαν να δουν ως θετικό το γεγονός ότι τουλάχιστον ένα μέρος του πολιτικού συστήματος, ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους.
Και αυτό θα μπορούσε να παράσχει στους πιστωτές της Ελλάδας επιπλέον μόχλευση στα αιτήματά τους, αφαιρώντας και το ατού του Τσίπρα: τον ισχυρισμό του ότι η πιο πιθανή εναλλακτική της δικής του αριστερής κυβέρνησης, θα ήταν μια ακροδεξιά κυβέρνηση, δέσμια του νεοφασιστικού κόμματος Χρυσή Αυγή”.
Αλλά, σημειώνει ο Nixon, μια νίκη του Μητσοτάκη θα είχε απήχηση και πέρα από την Ελλάδα. Η αύξηση της στήριξης για λαϊκιστικά κόμματα ανά την Ευρώπη, αντανακλούσε πάντα πολύ περισσότερο από μια απόρριψη της λιτότητας ή εχθρότητα προς την ΕΕ. Από τις εκλογές χωρίς ξεκάθαρο αποτέλεσμα σε Ισπανία και Πορτογαλία στο τέλος του περασμένου έτους, μέχρι την ίδια την Ελλάδα, η άνοδος των λαϊκιστικών κομμάτων οδηγείται κυρίως από την απόρριψη μιας παλιάς πολιτικής τάξης η οποία θεωρείται ευρέως ως διεφθαρμένη.
“Εάν, μετά από όλα αυτά που έχει περάσει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, το μεγαλύτερο κόμμα της επιλέξει ως ηγέτη της τον υποψήφιο που υπόσχεται την πιο πλήρη ρήξη με το παρελθόν και την μεγαλύτερη πρόκληση για τα ισχυρά συμφέροντα του κόμματός του, θα έστελνε ένα μήνυμα ότι η πολιτική ανανέωση στην Ευρώπη είναι δυνατή, ακόμη και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες”, καταλήγει ο Nixon.
capital.gr
