Πολλοί έσπευσαν να υποβαθμίσουν τον τραμπουκισμό του κ. Βαρεμένου εναντίον της κυρίας Άννας Καραμανλή. Ο λαϊκισμός της κυρίας Καραμανλή λένε, ήταν χυδαίος και απαράδεκτος. Όντως ήταν. ‘Απλωσε τη μεζούρα του πένθους, κραδαίνοντας το πατριδόμετρο, για να χτυπήσει τον κ. Τσιπρα εγκαλώντας τον εμμέσως πλην σαφώς για έλλειψη πατριωτισμού –εδώ διαβάζεις εθνοκαπηλία και λαϊκισμό. Πατρίδα και θάνατος, θάνατος και πατρίδα: συνταγή δοκιμασμένη – επιτυχία εξασφαλισμένη. Ο κύριος Βαρεμένος λένε, δεν της έκανε τίποτα τρομερό, απλώς άρπαξε το χαρτί από τα χέρια της και το πέταξε εκνευρισμένος. Δηλαδή το νταηλίκι είναι άξιο επίκρισης μόνο όταν περιλαμβάνει χαστούκι και μπουνιά και είναι μια χαρά με όποιον διαφωνεί και να εκτονώνει τον θυμό του αρπάζοντας και καταστρέφοντας τα πράγματά του; Η βία έχει διαβαθμίσεις. Δεν ήταν λέει σεξιστική η κίνηση. Δηλαδή ο κύριος Βαρεμένος θα τόλμαγε να αρπάξει το χαρτί από τα χέρια κάποιου άντρα; Δεν νομίζω…«Και οι δύο για γέλια είναι», είπαν κάποιοι. Ναι, αλλά μόνο ο ένας άπλωσε χέρι. Υποτίθεται ότι ζούμε σε συνθήκες πολιτισμού. Υποτίθεται ότι η κοινωνία έχει προχωρήσει αρκετά στον τομέα αυτό, ώστε οποιαδήποτε μορφή βίας να καταδικάζεται, η έστω να προβληματίζει σοβαρά. Και πάντως όλα αυτά μόνο καλοί οιωνοί δεν είναι για τα όσα θα πρέπει να αναμένουμε εν όψει εκλογών…
Υποκουλτούρα
