«Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα καμμιά σκουριά δεν πιάνει, μηδέ αλυσίδα στου ρωμιού και στου αγεριού το πόδι», έγραφε ο Ρίτσος. Η αλήθεια είναι πως στα δικά μας μάρμαρα της Δωδεκανήσου, 67 χρόνια μετά την απελευθέρωση και σκουριά έχει πιάσει και αλυσίδες μας περάσαν.
Καλοί οι εορταστικοί πανηγυρισμοί και οι επετειακοί διθύραμβοι, αλλά ακόμα καλύτερα να ανασκουμπωθούμε όλοι, να δούμε τι παραπάνω μπορούμε να κάνουμε για τον τόπο μας και τους ανθρώπους του. Ατομικά και κυρίως συλλογικά. Αυτή η προσπάθεια, να γίνει ο δικός μας καθημερινός και όχι επετειακός αγώνας. Θα είναι η καλύτερη τιμή σ’ εκείνους που με αγώνες και αίμα, μας παρέδωσαν τα νησιά μας ελεύθερα, για να ζήσουμε και να δημιουργήσουμε. Γιατί, όπως συνεχίζει ο ποιητής: «Εδώ το φως, εδώ ο γιαλός, χρυσές, γαλάζιες γλώσσες, στα βράχια ελάφια πελεκάν, τα σίδερα μασάνε».
