«Δεν βλέπω, όπως νομίζω ότι και κανείς δεν μπορεί να δει, εκτός αν είναι τελείως φαντασιόπληκτος ή προγονόπληκτος, την αρχαία Ελλάδα ως πρότυπο το οποίο θα αρκούσε να το αντιγράψουμε για να βρούμε την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ισότητα και παν το αγαθόν. Η αρχαία Ελλάδα δεν είναι πρότυπο, ούτε μοντέλο προς μίμηση, όπως άλλωστε δεν μπορεί να είναι κανένα ιστορικό έργο σε οποιονδήποτε τομέα. Θεωρώ όμως ότι πρέπει να λειτουργήσει για μας σαν γονιμοποιημένο σπέρμα, δεδομένου ότι μας επιτρέπει να δούμε εν τη γενέσει τους πληθώρα στοιχείων πάντοτε επίκαιρων – μπορεί και πρέπει να είναι για εμάς κέντρισμα, έμπνευση και πηγή ιδεών» (Κορνήλιος Καστοριάδης).
Πάει με την σημερινή ημέρα, εάν το επεκτείνει κάποιος και στην ιστορική στιγμή που αποτυπώνεται στην φωτογραφία αυτή, αναλογιζόμενοι, εάν στην πορεία των χρόνων, το όραμα για την ελεύθερη Πατρίδα αυτών των γονατισμένων και προφανώς δακρυσμένων ανθρώπων, βλέποντας την γαλανόλευκη να υψώνεται, αποτέλεσαν και αποτελούν για όλους μας κέντρισμα, έμπνευση και πηγή ιδεών.
Βλέπω αυτή την ομολογουμένως συγκινητική φωτογραφία, να κάνει τον γύρω του διαδικτύου, συνοδευόμενη από φορτισμένες απόψεις, για τον φετινό εορτασμό της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα.
Προσπαθώ να φαντασθώ, τι ακριβώς να σκεπτόντουσαν 68 χρόνια πριν οι άνθρωποι αυτοί που γονατισμένοι και σίγουρα δακρυσμένοι, έβλεπαν την γαλανόλευκη να υψώνεται στον ιστό.
Τι εικόνες ξεδιπλώθηκαν από το μέλλον στην αγκαλιά της μητέρας πατρίδας;
Η σκέψη, ότι σίγουρα θα σκεφτόντουσαν τα καλύτερα για τον τόπο τους, για το μέλλον των παιδιών τους, με κάνει και μελαγχολώ τόσο, που η φωτογραφία γίνεται για άλλους λόγους πια συγκινητική… Πολλές εικόνες μπορεί να πέρασαν απ’ αυτούς τους γονατισμένους ανθρώπους, όση ώρα ανέβαινε η σημαία στον ιστό, αλλά είμαι σίγουρη πως ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους δεν θα μπορούσαν να φανταστούν μια πατρίδα «εμπόρευμα» που βγαίνει σε πλειστηριασμό και με το κεφάλαιο του τόπου της, τα νέα παιδιά, το μέλλον για το οποίο αγωνίστηκαν, να παίρνει τους δρόμους της οικονομικής μετανάστευσης.
Μια φωτογραφία που πνίγηκε το ιστορικό της νόημα, το μήνυμα που αποτυπώνεται σ’ αυτή, «μὲς στὴν πολλὴ συνάφεια τοῦ κόσμου, μὲς στὲς πολλὲς κινήσεις κι ὁμιλίες…ἐκθέτοντάς την στῶν σχέσεων καὶ τῶν συναναστροφῶν τὴν καθημερινὴν ἀνοησία…».
Κι όσο η Ιστορία δεν διδάσκει, γίνεται ακόμη πιο μελαγχολική αυτή η ημέρα και ακόμη πιο αβέβαιο το μέλλον…
