Το όραμα…

«Δεν βλέπω, όπως νομίζω ότι και κανείς δεν μπορεί να δει, εκτός αν είναι τελείως φαντασιόπληκτος ή προγονόπληκτος, την αρχαία Ελλάδα ως πρότυπο το οποίο θα αρκούσε να το αντιγράψουμε για να βρούμε την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ισότητα και παν το αγαθόν. Η αρχαία Ελλάδα δεν είναι πρότυπο, ούτε μοντέλο προς μίμηση, όπως άλλωστε δεν μπορεί να είναι κανένα ιστορικό έργο σε οποιονδήποτε τομέα. Θεωρώ όμως ότι πρέπει να λειτουργήσει για μας σαν γονιμοποιημένο σπέρμα, δεδομένου ότι μας επιτρέπει να δούμε εν τη γενέσει τους πληθώρα στοιχείων πάντοτε επίκαιρων – μπορεί και πρέπει να είναι για εμάς κέντρισμα, έμπνευση και πηγή ιδεών»  (Κορνήλιος Καστοριάδης).  Πάει με την σημερινή ημέρα, εάν το επεκτείνει κάποιος  στην νεότερη Ελλάδα, στην  ιστορική στιγμή που αποτυπώνεται στην εμβληματική φωτογραφία της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου, αναλογιζόμενοι, εάν στην πορεία των χρόνων, το όραμα για την ελεύθερη Πατρίδα αυτών των γονατισμένων και προφανώς δακρυσμένων ανθρώπων, βλέποντας την γαλανόλευκη να υψώνεται, αποτελεί για όλους μας κέντρισμα, έμπνευση και πηγή ιδεών ή χάθηκε « μες  στην  πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες…ἐκθέτοντάς την στων σχέσεων και τῶν συναναστροφών την καθημερινήν  ἀνοησία…». Κι όσο η Ιστορία δεν διδάσκει, γίνεται ακόμη πιο μελαγχολική αυτή η ημέρα και ακόμη πιο αβέβαιο το μέλλον.