Συνέντευξη
στη Μαίρη Φώτη
Ο Μιχάλης είναι ένα 6χρονο, γλυκό, πανέξυπνο, χαρούμενο αγόρι που σε κερδίζει με την πρώτη ματιά! Κάπως έτσι «κέρδισε» και τον πρόεδρο της ΝΔ κ. Κυριάκο Μητσοτάκη κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη Ρόδο, στον οποίο ο μικρός Μιχάλης έχει μεγάλη αδυναμία!
Ο μπαμπάς του Γιώργος, η μητέρα του Μαριέττα και ο αδελφός του Φώτης, είναι οι φύλακες άγγελοι του μικρού ήρωα Μιχάλη, ο οποίος δίνει μεγάλο αγώνα για να σταθεί στα πόδια του.
Σήμερα, ο πατέρας του μικρού ήρωα, Γιώργος Καντής, μιλά στη «δημοκρατική» για την… αδυναμία του Μιχάλη, για το πώς η φωτογραφία του μικρού με τον πρόεδρο της ΝΔ, που έκανε τον γύρο της Ελλάδας, θα περιληφθεί στην καμπάνια του κ. Μητσοτάκη, για την δύσκολη και απαιτητική καθημερινότητα του παιδιού και της οικογένειας, για το πόσο αφιλόξενη πόλη είναι η Ρόδος για τα ΑΜΕΑ, αλλά και για το πόσο αποστασιοποιημένο και απόμακρο είναι το κράτος από τον αγώνα των παιδιών ΑΜΕΑ.
Η οικογένεια Καντή, σήμερα, μας υπενθυμίζει ότι οι μικροί και μεγάλοι ήρωες της καθημερινότητας ζουν δίπλα μας και δίνουν τον αγώνα τους αθόρυβα.
Με τον κ. Γιώργο Καντή και την μητέρα του Μιχάλη, Μαριέττα, ανανεώσαμε το ραντεβού για μια ακόμα συνέντευξη, όταν ο μικρός ήρως θα έχει σταθεί στα πόδια του και όλη αυτή η περιπέτεια, θα αποτελεί παρελθόν…
• Κύριε Καντή, να ξεκινήσουμε τη συνέντευξη από τη φωτογραφία του εξάχρονου γιου σας, Μιχάλη, με τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας κατά την επίσκεψή του στη Ρόδο, που έκανε τον γύρο της Ελλάδας.
Θα μπορούσε πολύ εύκολα να υποθέσει κανείς ότι ήταν στημένη, αλλά είναι μια φωτογραφία αυθόρμητη. Εμείς είχαμε κατέβει στην παρέλαση για τις επετειακές εκδηλώσεις της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου, όπου παρέλαυνε ο μεγάλος μου ο γιος, ο Φώτης. Καθόμασταν στο ΑΚΤΑΙΟΝ και είδαμε ξαφνικά τον κύριο Μητσοτάκη με την συνοδεία του, να έρχονται για να χαιρετίσουν τον κόσμο. Πέρασε από το τραπέζι μας, σηκωθήκαμε κι εμείς να χαιρετίσουμε. Το παιδί από μόνο του και από αυτά που βλέπει από την τηλεόραση, αναγνώρισε αμέσως τον κ. Μητσοτάκη, στον οποίον δείχνει ιδιαίτερη αδυναμία, και μόλις τον είδε, με μεγάλη χαρά πήγε να τον χαιρετίσει. Ο κ. Μητσοτάκης τον ρώτησε «Πώς σε λένε αγόρι μου;», ο Μιχάλης του απάντησε με μεγάλο ενθουσιασμό κι αυτή η δυναμική της στιγμής, αποτυπώθηκε στη φωτογραφία. Για όσους ήταν εκεί, και ήταν πάρα πολλοί, μπορούν να πιστοποιήσουν ότι η συνομιλία που ακολούθησε μεταξύ των δυο τους, παρά την τεράστια διαφορά ηλικίας, ήταν σαν να μιλούσαν δύο γνωστοί.
• Η φωτογραφία πάντως αποτυπώνει μια οικειότητα.
Ναι πραγματικά. Ηταν σαν να επρόκειτο για τη συνέχεια μιας συζήτησης που είχε ξαναγίνει στο παρελθόν, όπως συμβαίνει όταν συναντιούνται δύο φίλοι.
• Ο Μιχάλης τι τον ρώτησε;
Είτε το πιστεύετε είτε όχι, η συζήτηση ήταν για τις πολιτικές εξελίξεις!
• Είναι αλήθεια ότι από τα κεντρικά γραφεία της ΝΔ, ζήτησαν την άδειά σας, ώστε να χρησιμοποιηθεί η συγκεκριμένη φωτογραφία στην καμπάνια του κ. Μητσοτάκη;
Ναι, ισχύει. Εδωσα την άδεια στα στελέχη του κόμματος που έχουν έρθει σε επαφή μαζί μου.
• Είναι πάντως παράδοξο ένα μικρό παιδί, έξι ετών, όπως είναι ο Μιχάλης, να έχει αδυναμία σε έναν πολιτικό. Παρακολουθεί ειδήσεις στην τηλεόραση, γίνονται πολιτικές συζητήσεις στο σπίτι;
Επειδή δεν θέλω να φανώ υπερφίαλος, μπορεί όποιος θέλει να συζητήσει με τον Μιχάλη και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι έχει τη δική του άποψη για την πολιτική από αυτά που βλέπει και ακούει και βεβαίως με την αντίληψη που μπορεί να έχει για τις πολιτικές εξελίξεις ένα 6χρονο παιδί.
• Ο Μιχάλης σε ποιο σχολείο πηγαίνει;
Πηγαίνει στο 6ο νηπιαγωγείο, το οποίο βρίσκεται στο συγκρότημα του Βενετοκλείου. Είμαστε πάρα πολύ τυχεροί διότι οι εκπαιδευτικοί και οι διευθυντές στο συγκεκριμένο νηπιαγωγείο, όπως και στα άλλα νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία που βρίσκονται εκεί, έχουν αγκαλιάσει τον Μιχάλη με τρόπο αναπάντεχο. Το λέω αυτό διότι δυστυχώς, η κοινωνία μάς έχει δώσει άσχημα δείγματα γραφής ως προς την αντιμετώπιση των ανθρώπων που έχουν μια προσωρινή ή μόνιμη δυσκολία στη ζωή τους. Εμείς είμαστε πολύ τυχεροί γιατί πλαισιωνόμαστε από άριστους εκπαιδευτικούς. Είναι πολύ καλή η σχέση του με τους συμμαθητές του, ο Μιχάλης συμμετέχει σε όλες τις δραστηριότητες και ούτε μια στιγμή δεν έχει νιώσει παραμελημένος. Σε όλο αυτό βοήθησε όμως και ο Μιχάλης γιατί είναι ένα παιδί χαρούμενο, κοινωνικό, με οξεία αντίληψη που σε κερδίζει αμέσως, διώχνοντας τους όποιους φόβους για συναναστροφή μπορεί να έχει κάποιος.
• Τι εννοείτε; Ότι υπάρχουν άνθρωποι που διστάζουν ή αποφεύγουν να έρθουν σε επαφή με το παιδί επειδή είναι σε αμαξίδιο;
Υπάρχει ακόμα κοινωνικός ρατσισμός. Όχι στον βαθμό που υπήρχε παλαιότερα, αλλά θεωρώ ότι αυτό δεν έχει εκλείψει. Υπάρχει τεράστια έλλειψη παιδείας όμως, και ηθικό ζήτημα. Κατά την άποψή μου η κρίση που περνάει η χώρα μας εδώ και πάρα πολλά χρόνια δεν είναι μόνο οικονομική, εκτιμώ ότι η βάση της είναι ηθική. Υπάρχουν εκατομμύρια άτομα με ειδικές ανάγκες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και η χώρα μας, προσπαθεί να κάνει βήματα για την προσέλκυσή τους. Όμως αυτό, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα και σε μια πόλη σαν τη Ρόδο, είναι σχεδόν αδύνατο. Αρκεί να κάνει κάποιος μια βόλτα στην πόλη μας και να δει για παράδειγμα τα πεζοδρόμια τα οποία είναι «φυτεμένα» από στύλους της ΔΕΗ, από ΚΑΦΑΟ του ΟΤΕ, από πινακίδες, και από πάσης φύσεως άλλα αντικείμενα, τα οποία εμποδίζουν την ομαλή πρόσβαση όχι μόνο των ατόμων με ειδικές ανάγκες αλλά ακόμα και μιας μαμάς με ένα παιδικό καρότσι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε όλοι εν δυνάμει ΑΜΕΑ, καθώς μπορεί να αποκτήσουμε μια μόνιμη ή προσωρινή κινητική αδυναμία. Ακόμα κι εκεί που υπάρχουν κάποιες θέσεις στάθμευσης για άτομα με μειωμένη κινητική ικανότητα, καταλαμβάνονται από τους φίλους μας τους οδηγούς, οι οποίοι βαριούνται να περπατήσουν πέντε μέτρα παραπάνω και προτιμούν να κλείσουν μια διάβαση πεζών ή μια ράμπα για ΑΜΕΑ και δυστυχώς δεν υπάρχει κανένας ελεγκτικός μηχανισμός. Σε ένα τηλεφώνημά μου στο «100», μια από τις άπειρες φορές που έχω καλέσει για να καταγγείλω κάποιους που έχουν καταλάβει χώρους στάθμευσης ή ράμπες ΑΜΕΑ, η απάντηση ήταν «ρε φίλε, με εσένα θα ασχολούμαστε;». Μπορώ να προσκομίσω άπειρες φωτογραφίες, άπειρα ηχητικά ντοκουμέντα, άπειρες καταθέσεις και μια απόφαση δικαστηρίου, η οποία αθώωσε κάποιους «ευυπόληπτους πολίτες», που μου κλείνουν συστηματικά την ράμπα ΑΜΕΑ που έχω στο σπίτι μου για την εξυπηρέτηση του Μιχάλη, η οποία έχει δοθεί με όλες τις νόμιμες διαδικασίες.
• Είναι ένας συνεχής αγώνας δηλαδή, για το παιδί και για τους γονείς η καθημερινότητα.
Εγώ πιστεύω ότι ο Μιχάλης έχει μια προσωρινή αδυναμία και μάρτυς μου ο Θεός και εγώ και η σύζυγός μου κάνουμε ό,τι μπορούμε -και ό,τι δεν μπορούμε πολλές φορές – για να την ξεπεράσει και είμαι σίγουρος ότι θα την ξεπεράσει, και πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα κάνουμε μια καινούρια κουβέντα, και όλα αυτά θα είναι παρελθόν. Μέχρι τότε, για τους γονείς που έχουν παιδιά με παρόμοια προβλήματα, και θέλω να πω ότι εγώ θεωρώ ευλογία που έχω τον Μιχάλη, η καθημερινότητα σε μια πόλη που δεν έχει τις απαραίτητες υποδομές αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να σου κάνει την ήδη δύσκολη ζωή σου ακόμα πιο δύσκολη, ο αγώνας είναι συνεχής. Όπως όλοι μας, έχουμε ανάγκη την κοινωνικοποίηση, έτσι κι αυτά τα παιδιά έχουν ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη κοινωνικοποίησης. Για να γίνει αυτό όμως, πρέπει να βγεις έξω από το σπίτι σου. Πώς να βγεις όμως έχοντας ως δεδομένο όλες αυτές τις δυσκολίες που προαναφέραμε; Οπότε είναι ένας φαύλος κύκλος. Πώς να βγεις όταν δεν έχεις πρόσβαση στο πεζοδρόμιο, όταν υπάρχουν παντού σκαλοπάτια, όταν τα αυτοκίνητα αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες μέσα στην πόλη, όταν θες να σταθμεύσεις και οι θέσεις ΑΜΕΑ είναι κατειλημμένες από αρτιμελείς, οι οποίοι σε βρίζουν κιόλας. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε κυρία Φώτη, βρισκόμαστε σε έναν παιδότοπο διότι είναι ο μοναδικός που εμείς μπορούμε έρθουμε, γιατί έχει τουαλέτες για ΑΜΕΑ και ασανσέρ που οδηγεί σε αυτή. Υπάρχουν ακόμα ένα-δύο μαγαζιά σε όλη την πόλη της Ρόδου κι αυτό ήδη από μόνο του είναι ένας κοινωνικός αποκλεισμός. Κάποια στιγμή το θέμα της πρόσβασης των ΑΜΕΑ πρέπει να το δούμε σοβαρά και να εφαρμόσουμε τους νόμους που ναι μεν υπάρχουν αλλά δεν εφαρμόζονται. Χρειάζεται τεράστιο ψυχικό σθένος τόσο για τα άτομα που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα όσο και για τους γύρω τους, να αντιμετωπίσουν αυτήν την καθημερινότητα, το οποίο δόξα τω θεώ τόσο εγώ όσο και η σύζυγός μου, διαθέτουμε. Θεωρώ τιμή και ευλογία που έχω παιδί τον Μιχάλη και επιστρέφω τους χαρακτηρισμούς και την όποια κοινωνική βία δέχομαι σε όποια μορφή, σε αυτούς που την ασκούν. Οι γονείς πρέπει να είμαστε αλεξίσφαιροι…
• Είναι εφικτό αυτό;
Είναι μονόδρομος. Δεν έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε πίσω.
• Εχετε φτάσει στα όριά σας αντιμετωπίζοντας όλες αυτές τις δυσκολίες;
Τα έχω φτάσει και μπορώ να πω ότι τα έχω ξεπεράσει. Όμως επειδή δεν θέλω να τα ισοπεδώνω όλα, θέλω να πω ότι υπάρχουν και άνθρωποι που σου δείχνουν με τον τρόπο τους ότι θέλουν να σε βοηθήσουν όσο μπορούν και όπως μπορούν, αλλά χάνονται μέσα στο γενικό σύνολο.
• Το κράτος, σας βοηθάει;
Το κράτος δίνει ένα πολύ μικρό βοήθημα που δεν επαρκεί ούτε καν για τις βασικές ανάγκες του Μιχάλη. Οι θεραπείες του Μιχάλη είναι καθημερινές και απαιτούνται πάρα πολλά χρήματα, τα οποία πρέπει να καλύπτουμε εμείς, για να μην στερήσουμε από το παιδί μας την ευκαιρία να σταθεί στα πόδια του. Για να του παρέχουμε ό,τι είναι δυνατόν σε επίπεδο θεραπειών. Το κράτος είναι «απών» από αυτή τη διαδικασία.
• Η πρόσβαση του Μιχάλη στο σχολείο είναι εύκολη;
Ναι. Όταν πήγαμε δεν υπήρχε πρόσβαση, όμως ένας γονέας πήρε την πρωτοβουλία, επειδή είναι της δουλειάς, κατασκεύασε μια ράμπα και διαμόρφωσαν κατά το δυνατόν και μια τουαλέτα για τη διευκόλυνση του Μιχάλη. Αυτές οι ενέργειες, είναι οι μικρές αχτίδες φωτός στην καταχνιά που περιέγραψα προηγουμένως, που σου δίνουν δύναμη, πέρα από αυτή που οφείλεις να έχεις μόνος σου, για να συνεχίσεις.
• Στους ανθρώπους που δυσκολεύουν την καθημερινότητά σας τι θέλετε να πείτε;
Θα ήθελα να πω ότι ο καθένας από εμάς θα πρέπει αναλογιστεί πραγματικά ποια είναι η θέση του μέσα στο κοινωνικό σύνολο, να καταλάβει ότι κάθε του ενέργεια λειτουργεί προσθετικά ως προς το αποτέλεσμα που θα βγει προς τα έξω και θα βιώσουμε όλοι μαζί ως κοινωνία και κάθε βράδυ που τελειώνει την μέρα του, θα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του. Και μέσα σε αυτή θα πρέπει να σκεφτεί ότι είμαστε προσωρινοί και όχι μόνιμοι.
• Στους γονείς που έχουν παιδιά με αναπηρία με κινητικές δυσκολίες και δεν το έχουν αποδεχθεί, τι θέλετε να πείτε;
Ο κάθε ένας γονέας μόνο ξέρει πόσο βαρύς είναι ο σταυρός που κουβαλάει στην πλάτη του. Θέλω να τους πω ότι είναι πραγματικοί ήρωες και ότι πρέπει να προσπαθούν να αντλούν δύναμη και από τους ανθρώπους και από το Θεό για να συνεχίσουν αυτό που κάνουν.
• Εσείς από πού αντλείτε δύναμη;
Κυρίως από το Θεό και από ορισμένους ανθρώπους. Χωρίς την μητέρα-ήρωα, την σύζυγό μου Μαριέττα, δεν θα είχαμε καταφέρει τίποτα. Ο Μιχάλης, στα έξι αυτά χρόνια έχει κατακτήσει πολλά πράγματα κι αυτός μας δίνει κι εμάς δύναμη να συνεχίσουμε. Συμπαραστάτες μου σε όλο αυτό τον αγώνα είναι οι γονείς μου, η αδελφή μου. Με την ευκαιρία που μου δίνετε, θέλω να ευχαριστήσω όλους όσοι συνέβαλαν στην αεροδιακομιδή του Μιχάλη από τη Ρόδο στο Ηράκλειο, στις 10/03/12 ώρα 17.30, 5 ώρες μετά την γέννησή του, στο πλήρωμα του αεροσκάφους Βασίλη Πατσιούρα, Χρήστο Θεοδωρικάκο, Δημήτριο Ελένη και τον μαιευτήρα Γιάννη Χατζή. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω τον παιδίατρο Κώστα Διακολιό, την λογοθεραπεύτρια Χρυσάνθη Κουφού, την εργοθεραπεύτρια Ελευθερία Πασχάκη, την φυσικοθεραπεύτρια Μαρία Θαλασσινού.
Να ευχηθώ Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση σε όλο τον κόσμο με την ευχή και την ελπίδα να ξαναβρούμε την ανθρωπιά μας.
