Η Κατερίνα Σαράντη είναι Ροδίτισσα πολύ-πρωταθλήτρια. Εγκαταστάθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης για σπουδές και παραθλητισμό. Σπουδάζοντας Ιατρική αντιλήφθηκε την άγνοια του ελληνικού πανεπιστημίου για την αναπηρία.
Μετακομίζει στην Αθήνα, εμβαθύνει στην αναπηρία και χειραφετείται. Συμμετείχε στην εθνική ομάδα παρα-ξιφασκίας, έκανε παρα-κωπηλασία, σύγχρονο χορό στη Δαγίπολη, ακτιβισμό στην ομάδα αναπήρων Μηδενική Ανοχή και τη Κίνηση Ανάπηρων Καλλιτεχνών. Σπούδασε φωτογραφία.
Έκανε παραποδηλασία και στίβο. Το 2022 μπαίνει στην Εθνική παρατριάθλου, φέροντας δύο χάλκινα μετάλλια εκτός συνόρων. Προτάθηκε για την καλύτερη ευρωπαία γυναίκα παρατριαθλήτρια. Βρίσκεται στη 14η θέση παγκοσμίως. Τώρα προπονείται και εργάζεται στη Ρόδο.
«Σιγά σιγά έμαθα πως δεν είναι ανάγκη να δείχνω ‘κανονική’, έμαθα την αξία του να χρησιμοποιώ το σώμα, δίχως να το καταβάλω» δηλώνει σήμερα στην ‘δημοκρατική’ σε μια συνέντευξη εφ όλης της ύλης, με αφορμή και την υποψηφιότητά της με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στο ευρωψηφοδέλτιο.
• Είστε πρωταθλήτρια παρατριάθλου και θα ήθελα να μου μιλήσετε για την σχέση σας με τον αθλητισμό. Έχετε πετύχει μεγάλες διακρίσεις και έχετε ασχοληθεί με πολλά αθλήματα.
Ο αθλητισμός συχνά για τα ανάπηρα άτομα είναι μονόδρομος. Στη δική μου περίπτωση έπρεπε να δυναμώσω, ώστε να μπορώ να βγάλω την μέρα, εφόσον αποφάσισα να ζήσω μόνη μου στη μη φιλική μας χώρα για την αναπηρία, όπως βέβαια ο αθλητισμός είναι και ένας ιδανικός τρόπος διοχέτευσης των αρνητικών συναισθημάτων. Στη συνέχεια, όφειλα να ήμουν καλή και συνεπής για να έχω πρόσβαση σε εξοπλισμό και αθλητικούς χώρους, δεν με είχα ονειρευτεί σε βάθρα. Δηλαδή κατά το παρελθόν ήταν ο μόνος τρόπος για να έχω την ενέργεια που απαιτούσε η αυτονομία μου, δε θα κρύψω ότι μπορεί να πήγαινα για προπόνηση για να μπορώ να πηγαίνω μόνη μου στο σούπερ μάρκετ ή στην αγορά. Να τονίσω και κάτι άλλο. Τα ταξίδια στο εξωτερικό και η συναναστροφή με συνανάπηρα άτομα άλλων χωρών είναι τεράστιο κέδρος, το προσφέρει αυτό ο πρωταθλητισμός. Σιγά σιγά έμαθα πως δεν είναι ανάγκη να δείχνω «κανονική», έμαθα την αξία του να χρησιμοποιώ το σώμα δίχως να το καταβάλω, άρα ενώ μπορώ να περπατήσω να χρησιμοποιώ αμαξίδιο, ώστε να απολαμβάνω την κίνηση σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Κι αν δεν το πετύχαινα αυτό, η επιστροφή μου στη Ρόδο, θα ήταν ανέφικτη.
Δυστυχώς άργησα να τα μάθω όλα αυτά, ευτυχώς όμως έγινε σε αυτή τη ζωή.
• Παρά το πρόβλημα υγείας που είχατε εκ γενετής, σπουδάσατε ιατρική και διακριθήκατε στον αθλητισμό ενώ έχετε δηλώσει πως ανήκετε στο ‘αναπηρικό’ κίνημα –πέρα από τα στερεότυπα της λέξης. Μιλήστε μας γι’ αυτό.
Η αλήθεια είναι πως δεν θα χαρακτήριζα την εκ γενετής βλάβη μου ως πρόβλημα υγείας αλλά μου δίνετε την αφορμή να πω, πως το πρόβλημα ήταν ακριβώς ότι αντιμετωπίστηκε ως πρόβλημα υγείας σε μια εποχή που ακόμα ήταν αποδεκτό να παρεμβαίνουμε στο σώμα του ανάπηρου ατόμου για να το μετατρέψουμε σε όσο το δυνατόν πιο «κανονικό». Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν επιτρέπετε να βελτιώνουμε τη λειτουργικότητα, όλα όμως έχουν ένα όριο. Ανησυχώ πολύ μήπως αυτή η εποχή στην πραγματικότητα δεν έχει παρέλθει.
Ναι έχω κάνει σπουδές στην ιατρική, χωρίς όμως να πάρω το πτυχίο μου ούσα κυριολεκτικά στην ουρά αυτού. Θα γίνει κάποια στιγμή, αλλά γιατί αγαπώ τη γνώση και για να προχωρήσω σε διαφορετικό αντικείμενο. Στην πραγματικότητα η προσοχή μου εδώ και πολλά χρόνια εστιάζει στο αναπηρικό κίνημα. Αναφέρω τις σπουδές στην ιατρική γιατί ήταν σημαντικός σταθμός. Πραγματικά επένδυσα, απέκτησα γνώσεις για να βοηθήσω τον εαυτό μου, να καταλάβω τι μου είχε συμβεί, το ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος των γιατρών στην ποιότητα ζωής των αναπήρων, αλλά τελικά δεν εστίασα στο να γίνω γιατρός. Δεν είναι λίγο βέβαια να καταλαβαίνει κανείς, ότι οι γιατροί σου κατέστρεψαν τη ζωή, δύσκολα θα γινόμουν καλή γιατρός μετά από αυτό. Έτσι, προτίμησα να εμπλακώ με το αναπηρικό κίνημα, να αναπτύξω αναπηρική ταυτότητα και να συμβάλω όπως μπορώ.
Όσον αφορά στη φράση – πέρα από τα στερεότυπα της λέξης- Μετά από τόσα χρόνια δυσκολεύομαι να αντιληφθώ γιατί μπορεί να χρωματίζεται αρνητικά. ‘Άλλωστε με τον ορισμό του κοινωνικού μοντέλου, αναπηρία ορίζεται ως τα εμπόδια που θέτει η κοινωνία.
• Η Ελλάδα δεν φημίζεται για την διευκόλυνση των ατόμων με προβλήματα στην προσβασιμότητα όπως γίνεται στις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις. Τι πρέπει να γίνει κατά την άποψή σας;
Το γιατί η προσβασιμότητα υστερεί στο δομημένο, φυσικό και ψηφιακό περιβάλλον είναι μια ερώτηση που με απασχολεί καθημερινά και συνεχώς ψάχνω τη βαθύτερη αιτία αυτού του φαινομένου. Οι λύσεις που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή είναι η εκπαίδευση όσων ατόμων παίρνουν αποφάσεις, η χειραφέτηση των αναπήρων, η τοποθέτηση χειραφετημένων αναπήρων ατόμων σε θέσεις κλειδιά και τέλος η εφαρμογή των νόμων κι αλλαγή αυτών όπου είναι αναχρονιστικοί κι αντίθετοι με την σύμβαση του ΟΗΕ.
• Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την πολιτική και να συμμετέχετε ενεργά; Πρέπει να βελτιωθούν οι συνθήκες για τα ανάπηρα άτομα, στη Ρόδο;
Πολιτικά όντα είμαστε έτσι κι αλλιώς, ακόμα κι η απόφαση για αποχή είναι πολιτική στάση. Τώρα, η ενεργή μου πολιτική δράση ήρθε σταδιακά, αρχικά μέσα από την τέχνη και την συμμετοχή μου στην ακτιβιστική ομάδα κίνηση χειραφέτησης αναπήρων, Μηδενική Ανοχή. Σημείο αναφοράς για εμένα ακόμα κι αν δεν είμαι πλέον μέλος. Ψάξτε να μάθετε για αυτή την ομάδα. Πολιτική ήταν η στάση μου στον πρωταθλητισμό, καθώς σε κάθε βήμα μετράω το αντίκτυπο στην κοινωνική μου ομάδα ενώ κατά περιόδους με απασχολεί εντονότερα απο την ατομική μου επιτυχία. Ειδικά μετά την αντίδραση ανάπηρων ακτιβιστών & των DPAC στην Αγγλία κατά την Παραολυμπιάδα του 2016 με σύνθημα “Rights not Games”, ταρακουνήθηκα πολύ, όπως επίσης βρέθηκαν στα χέρια μου έρευνες που μετρούσαν το αντίκτυπο των παραολυμπιακών στις χώρες που τους διοργανώνουν. Δεν ήταν ενθαρρυντικά τα νέα. Οπότε κατέληξα πως δεν χρειαζόμαστε ακόμα έναν ή μια παραολυμπιονίκη αλλά κάτι πολύ βαθύτερο. Σε καμία περίπτωση δεν υποτιμώ την παραολυμπιάδα, όμως οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί και προσεκτικές για να μην είμαστε στάσιμοι ως προς το κοινωνικό μας αντίκτυπο. Βέβαια η ερώτηση αφορά στην ενεργό πολιτική και στην απόκτηση της κομματικής μου ταυτότητας. Η αρχή έγινε μόλις ένα χρόνο πριν με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Δωδεκανήσου για τις εθνικές εκλογές, τους ευχαριστώ κι από εδώ παρά το ό,τι πλέον δεν συνεργαζόμαστε. Αποδέχτηκα γιατί νοιώθω χρέος να συμβάλω στην αλλαγή με όποιο τρόπο, όπως επίσης γνώριζα τη δουλειά που είχε κάνει το τμήμα της αναπηρικής πολιτικής και το τμήμα δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Να τονίσω πως και τότε αλλά και τώρα δεν θα κάνω πίσω σε ζητήματα αναπηρικής πολιτικής αλλιώς δεν έχει νόημα η όποια εμπλοκή μου.
Τη συνέχεια με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ την ξέρετε. Η δημιουργία της Νέας Αριστεράς με βρήκε σύμφωνη πριν καν συμβεί επομένως δεν θα μπορούσα να απέχω. Φύγαμε συντεταγμένα όλοι και όλες σχεδόν από τα τμήματα που ανέφερα παραπάνω με τα οποία πλέον συνεχίζουμε ως δίχτυα της Νέας Αριστεράς.
Τέλος, η ενασχόληση με την πολιτική μου δίνει την ευκαιρία να διερευνήσω το ερώτημα γιατί η Ελλάδα βρίσκεται πίσω σε σχέση με άλλες χώρες. ‘Όσον αφορά στη Ρόδο, το ό,τι πρέπει να βελτιωθούν οι συνθήκες είναι δεδομένο. Αρχικά πρέπει να μάθουμε τι είναι η προσβασιμότητα, γιατί πολύ φοβάμαι ότι η αναφορά μας είναι επιφανειακή. Κάτι που με απασχολεί πολύ έντονα είναι η μη σχέση με τις καλές πρακτικές στην αναπηρία που ήδη υπάρχουν στην Ελλάδα. Έχω μερικές ιδέες αλλά απαιτεί σκληρή δουλειά, στήριξη και ψυχραιμία από πλευράς μου γιατί δεν θα το κρύψω πως κατά καιρούς την έχω χάσει. Να τονίσω πως εντοπίζω σημεία βελτίωσης τον ένα χρόνο που το παρακολουθώ, αλλά δικαιούμαστε να έχουμε υψηλές προσδοκίες. 100% η Ρόδος ιδανική ζωή για τα άτομα με κάθε βλάβη δεν θα μπορέσει να προσφέρει ή έστω είναι τεράστιο στοίχημα, εξαιτίας της απόστασης από τα μεγάλα αστικά κέντρα.
