Πολιτική και κοινωνική θύελλα για την απροκάλυπτη υπονόμευση της προσπάθειας να μετατραπεί η περιοχή σε Ριβιέρα του Αιγαίου – Η ιστορία του Ελληνοαμερικανού επιχειρηματία Μερκούριου Αγγελιάδη που έφυγε μετανάστης το 1960 και επέστρεψε για να βοηθήσει τον τόπο του
Δύο φορές αποδιωγμένος από την πατρίδα του νιώθει πια ο Μερκούριος Αγγελιάδης – και δυστυχώς δεν έχει άδικο. Η Ελλάδα τον έδιωξε μια φορά το 1960 από τον τόπο του, τη Σύμη, ως πάμπτωχο νέο, και τον διώχνει ξανά το 2016, αυτή τη φορά ως ζάπλουτο επιχειρηματία, ως κάποιον που είχε την -ατυχή, όπως αποδεικνύεται- έμπνευση να επενδύσει σχεδόν μισό δισ. ευρώ στη Ρόδο. Υποκύπτοντας στην ανίατη νοσταλγία του ξενιτεμένου, ο Ελληνοαμερικανός κροίσος οραματιζόταν επί τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες να μεταμορφώσει την περιοχή γύρω από το Γκολφ Αφάντου Ρόδου σε Ριβιέρα του Αιγαίου.
Βέβαια, ο κ. Αγγελιάδης γνώριζε την «κατάρα» που στοιχειώνει «τ’ Αφάντου» -όπως το ονομάζουν οι ντόπιοι- εφόσον επί 50 και πλέον χρόνια καμία ιδιωτική βούληση δεν κατάφερνε να υπερνικήσει τις κρατικές αγκυλώσεις και να προχωρήσει στην αξιοποίηση ενός πρώτης τάξεως μεσογειακού φιλέτου παράλιας γης στην ανατολική πλευρά της Ρόδου.
Ο ίδιος περίμενε και επέμενε να ενδιαφέρεται, είχε τ’ Αφάντου στο μυαλό του ως ευσεβή πόθο αλλά και κάπως ως έμμονη ιδέα. Ηδη από το 1993 είχε αποταθεί στην τότε κυβέρνηση, ενώ πριν από αυτόν ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης είχε δώσει εντολή να προχωρήσει η αξιοποίηση του Γκολφ Αφάντου.
Υστερα από ατελείωτα επεισόδια γραφειοκρατικής τελμάτωσης, κρατικές παλινωδίες κ.λπ., πριν από δύο χρόνια, φάνηκε ότι η oδύσσεια αυτού του εκλεκτού κομματιού της ροδιακής γης τελείωνε. Και επίσης, ότι ο 75χρονος σήμερα Μερκούριος Αγγελιάδης θα έβλεπε επιτέλους το όνειρό του να πραγματοποιείται, εφόσον στις 11 Μαρτίου του 2014 είχε πλειοδοτήσει στον διαγωνισμό για την εκποίηση του Γκολφ Αφάντου από το ΤΑΙΠΕΔ. «Είχα ακούσει πολλές ιστορίες φίλων μου επενδυτών που έφυγαν τρέχοντας από την Ελλάδα επειδή είχαν τις χείριστες εμπειρίες στις συνδιαλλαγές τους με το κράτος», έλεγε ο ίδιος. Και τόνιζε ότι εκείνος δεν θα εγκατέλειπε την προσπάθεια διότι, όπως λέει πάντα, «έχω την Ελλάδα στην καρδιά μου».
Ο υπουργός Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς χαρακτήρισε αρχαιολογικό χώρο μία περιοχή 10.000 στρεμμάτων (βλέπε κάτω χάρτη) ακυρώνοντας επένδυση μισού δισ. ευρώ
Κι όμως, παρόλο που ήταν υποψιασμένος για τις ελληνικές μεθόδους, για την παροιμιώδη αναποφασιστικότητα και αφερεγγυότητα των εκάστοτε κρατικών αρμοδίων, ο κ. Αγγελιάδης αιφνιδιάστηκε. Δεν περίμενε ποτέ ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. θα δυναμίτιζε την επένδυσή του στο Γκολφ Αφάντου μετά τη σύναψη της σχετικής συμφωνίας παραχώρησης. Και όλα αυτά ενώ πρόκειται για ένα έργο που όχι μόνο συμπεριλαμβάνεται στις, κατά ΤΑΙΠΕΔ, «αποκρατικοποιήσεις που έχουν ολοκληρωθεί», αλλά και στα προαπαιτούμενα για την αξιολόγηση από το κουαρτέτο των θεσμών, συνδέεται με την εκταμίευση της επόμενης δόσης της δανειακής σύμβασης κ.ο.κ.
Πριν από μερικές ημέρες, στις 21 Απριλίου, ο κ. Αγγελιάδης συνειδητοποίησε εμβρόντητος ότι το Αφάντου γλιστρούσε ξανά μέσα από τα χέρια του – αυτή τη φορά με απευθείας παρέμβαση του υπουργού Πολιτισμού. Ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς αποφάσισε λοιπόν ότι η αποφράδα 21η Απριλίου ήταν η καταλληλότερη στιγμή για την εκδήλωση του δικού του «πραξικοπήματος» εις βάρος της επένδυσης στην περιοχή Αφάντου. Εκείνη την ημέρα δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως υπουργική απόφαση που επαναπροσδιόριζε τον αρχαιολογικό χώρο στην περιοχή του Γκολφ Αφάντου, αυξάνοντας τη συνολική του έκταση κατά 50 ολόκληρες φορές, από τα 200 στα 10.000 στρέμματα. Η χρονική συγκυρία στην οποία δημοσιοποιήθηκε η απόφαση Μπαλτά προκάλεσε καταιγίδα αντιδράσεων, πρωτίστως στην τοπική κοινωνία της Ρόδου, η οποία εξεγέρθηκε.
«Οιονεί εργολαβία του ΥΠΠΟ»;
Επιστολή προς μια σειρά από αρμοδίους, ξεκινώντας από τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, απέστειλε και ο ίδιος ο κ. Αγγελιάδης. Σε αυτό το κείμενο, ο Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας επισημαίνει ότι «με την απόφαση του ΥΠΠΟ της 21-4-2016, μία μόλις ημέρα πριν την οριστικοποίηση της απόφασης του Κεντρικού Συμβουλίου Διοίκησης και την αποστολή της στο Συμβούλιο της Επικρατείας για έγκριση του ΕΣΧΑΔΑ (Ειδικού Σχεδίου Χωρικής Ανάπτυξης Δημοσίου Ακινήτου), ανατρέπονται όλα τα δεδομένα των όρων επένδυσης, που το Ελληνικό Δημόσιο διά του επισήμου φορέα του, δηλαδή του ΤΑΙΠΕΔ, είχε ανακοινώσει προ διετίας στο Διεθνές Επενδυτικό Κοινό».
Ο κ. Αγγελιάδης, αφού υπενθυμίζει στην ελληνική κυβέρνηση ότι έχει ήδη δαπανήσει 1 εκατ. δολάρια για το master plan ενός επιχειρηματικού έργου συνολικού προϋπολογισμού της τάξης των 350 εκατ. ευρώ, το οποίο θα δημιουργούσε χιλιάδες θέσεις εργασίας, υπογραμμίζει: «Επλανήθημεν πλάνην οικτράν στα συμπεράσματά μας, αφού όπως αποδεικνύεται, τα πενήντα και πλέον έτη “ωρίμασης” του ακινήτου δεν ήταν αρκετά για να γίνει αντιληπτό από την Ελληνική Δημόσια Διοίκηση ότι στο σύνολό του, δηλαδή τα 1.650 περίπου στρέμματα προς αξιοποίηση ακινήτου, όπως και η ευρύτερη περιοχή συνολικής έκτασης περίπου 7.000 στρεμμάτων ήταν χωρίς εξαίρεση αρχαιολογικού ενδιαφέροντος. […] Είμαστε βέβαιοι ότι ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας αντιλαμβάνεται πως μία τουριστική επένδυση του συγκεκριμένου μεγέθους δεν μπορεί να αποτελέσει “οιονεί” εργολαβία του ΥΠΠΟ και εν πάση περιπτώσει η εταιρεία μας ουδέποτε διανοήθηκε να εμπλακεί σε επένδυση με τέτοια χαρακτηριστικά. […] Τα γεγονότα αυτά ασφαλώς δεν συνάδουν με την πρόσκληση που απηύθυνε ο κος Πρωθυπουργός κατά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ προς τους επιχειρηματίες της ομογένειας για τις υφιστάμενες επενδυτικές ευκαιρίες στην Ελλάδα».
Η επιστολή του κ. Αγγελιάδη προς τον κ. Αλέξη Τσίπρα, υπό μίαν έννοια, είναι ένα τελεσίγραφο: «Συνοψίζοντας, σας δηλώνουμε ότι η εν θέματι απόφαση του ΥΠΠΟ συνιστά μεταβολή των συνθηκών οφειλόμενη σε πρωτοβουλία της Ελληνικής Δημόσιας Διοίκησης, στην έννοια της οποίας εντάσσεται το ΤΑΙΠΕΔ, που καθιστά την επένδυσή μας προδήλως μη βιώσιμη και ζημιογόνα». Με άλλα λόγια και όπως έχει ήδη δηλώσει στα ΜΜΕ ο κ. Αγγελιάδης, «αν δεν μου δώσουν το Γκολφ Αφάντου όπως λέει ο διαγωνισμός και όπως το απέκτησα με την προσφορά που υπέβαλα, δηλαδή με τίμημα 26,9 εκατ. ευρώ, θα αποχωρήσω. Και θα απαιτήσω από το Ελληνικό Δημόσιο όσα χρήματα έχω ξοδέψει μέχρι σήμερα, ενώ θα διεκδικήσω και τις αποζημιώσεις στα ευρωπαϊκά δικαστήρια ή όπου αλλού χρειαστεί».
Ο κ. Αγγελιάδης, ο οποίος ξεκίνησε από ανειδίκευτος εργάτης στις ΗΠΑ και κατέληξε να δημιουργήσει μια κολοσσιαία κατασκευαστική εταιρεία, δεν μασά τα λόγια του: «Δεν είναι ολόκληρη η περιοχή στ’ Αφάντου αρχαιολογικής αξίας. Ορισμένοι τη βάφτισαν έτσι για να ματαιώσουν την επένδυση. Οταν ένας χώρος επαναπροσδιορίζεται ως αρχαιολογικός, όπως συνέβη τώρα με το Ερημόκαστρο, και από τα 209 στρέμματα που ξέραμε αυξάνεται στα 10.000 στρέμματα, υπάρχει σκοπιμότητα».
Το «κανόνι» με τα πολυβολεία
Οπως εύκολα καταλαβαίνει κάποιος, αλλά και όπως ακριβώς φαίνεται στο τοπογραφικό που επισυνάπτεται στην επίμαχη υπουργική απόφαση της 21ης Απριλίου, τα 10.000 στρέμματα είναι μια κυριολεκτικά αχανής περιοχή. Είναι βέβαια αυτονόητο ότι όλες οι αρχαιότητες αξίζουν τη μέγιστη προσοχή και φροντίδα, υπάρχει όμως και ένα κριτήριο του πόσο σημαντικές είναι ώστε να καθορίσουν τη μοίρα της περιοχής στην οποία βρίσκονται.
Εκτός όμως από το ζήτημα του συνδυασμού της σύγχρονης ανάπτυξης με την προστασία των αρχαιοτήτων, η υπόθεση του Γκολφ Αφάντου έδωσε το έναυσμα για ακόμη μεγαλύτερες υπερβολές: κλιμάκιο στρατιωτικών πραγματοποίησε παράσταση στο υπουργείο Οικονομικών απαιτώντας την διαβεβαίωση ότι εάν η επιχείρηση αξιοποίησης της περιοχής προχωρήσει, θα υπάρχει απρόσκοπτη πρόσβαση του κοινού στα πολυβολεία της περιοχής.
Το πώς και γιατί υπήρξε αυτή η όψιμη αφύπνιση της ευαισθησίας για τα πολεμικά ερείπια ουδείς το γνωρίζει. Αφορμής δοθείσης, πάντως, ίσως και οι κάτοικοι τ’ Αφάντου θυμηθούν, αν μη τι άλλο, πού βρίσκονται τα εν λόγω πολυβολεία, καθώς ελάχιστα στοιχεία ήταν γνωστά γι’ αυτά έως τώρα, μια και θεωρούνται εντελώς δευτερεύοντα απομεινάρια – και δη άγνωστης ιστορικής προέλευσης.
Βάφτισαν αρχαιολογικό χώρο μια περιοχή 10.000 στρεμμάτων, δέκα φορές μεγαλύτερη από τη Βεργίνα, για να ακυρώσουν την επένδυση
Στην κατακραυγή της απόφασης Μπαλτά από τη ροδιακή κοινωνία, στην οποία αυτή τη φορά ακούστηκαν φωνές υποστήριξης ακόμη και από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (ενώ παλαιότερα οι ίδιοι, ως αντιπολίτευση, μιλούσαν για «ξεπούλημα της γης στ’ Αφάντου»), το υπουργείο απάντησε με ένα δελτίο Τύπου σε διδακτικό τόνο. Αφού πρώτα εξηγεί ότι ο θεσμικός του ρόλος είναι να προστατεύει τις αρχαιότητες κ.λπ., αναφέρει ότι «η ομόφωνη γνωμοδότηση (σ.σ.: του ΚΑΣ κ.α. σχετικά με τον χαρακτηρισμό των 10.000 στρεμμάτων ως αρχαιολογικού χώρου) δεν μπορούσε να μην υιοθετηθεί από τον υπουργό σε ένα κράτος νομιμότητας και σκοπίμως να αποκρυβεί από τους επενδυτές αλλά και το ΣτΕ, πρακτική που εφαρμοζόταν στο παρελθόν».
Αυτό που δεν λέει το ΥΠΠΟ, όμως, είναι το γιατί ο χαρακτηρισμός της περιοχής άργησε περίπου μισό αιώνα. Και επίσης γιατί προκηρύχθηκε ο διαγωνισμός για την παραχώρησή του σε επενδυτές από το ΤΑΙΠΕΔ χωρίς προηγουμένως να έχει προσδιοριστεί ακριβώς η συνολική έκταση του αρχαιολογικού χώρου. Στην προαναφερθείσα επιστολή του προς τον πρωθυπουργό, ο κ. Αγγελιάδης σημειώνει ρητά και κατηγορηματικά ότι «ο ισχυρισμός του ΥΠΠΟ ότι η κήρυξη του συνόλου της έκτασης ως αρχαιολογικής περιοχής δεν επιδρά στην αξιοποίησή της και στην εκτέλεση του επενδυτικού μας σχεδίου είναι τουλάχιστον ακατανόητος. Είναι κοινώς γνωστό πως σε αρχαιολογικές ζώνες προηγείται ανασκαφή του ΥΠΠΟ σε χρόνους που αυτό επιλέγει πριν από την έναρξη οποιασδήποτε εργασίας του επενδυτή, εις τρόπον ώστε το χρονοδιάγραμμα του έργου να επαφίεται στη διαθεσιμότητα του ΥΠΠΟ».
Από τη δική του πλευρά, το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Δωδεκανήσου (ΕΒΕΔ)ανέβασε ακόμη περισσότερο τους τόνους της κριτικής, ζητώντας παρέμβαση του πρωθυπουργού και παραίτηση του υπουργού Πολιτισμού. Η ανακοίνωση του ΕΒΕΔ για το ζήτημα του Γκολφ Αφάντου, μεταξύ άλλων, ανέφερε χαρακτηριστικά: «Αν ο υπουργός Πολιτισμού εμμείνει στην απόφασή του, το Επιμελητήριο Δωδεκανήσου καλεί τον πρωθυπουργό της χώρας να θέσει την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού προ των ευθυνών της και να ζητήσει την παραίτηση του κ. Μπαλτά. Η σημερινή κυβέρνηση κέρδισε την εμπιστοσύνη των Ελλήνων πολιτών, με το σύνθημα “Η ελπίδα έρχεται”. Στο Γκολφ Αφάντου η ελπίδα “εκτελέστηκε”. Καλούμε τον πρωθυπουργό να παρέμβει αποφασιστικά και να σταματήσει τον φρενήρη κατήφορο της χώρας. Κύριε Πρωθυπουργέ, ιδού η Ρόδος!».
Το όνειρο ενός μετανάστη
Το ΤΑΙΠΕΔ είχε ανακοινώσει, ήδη από τον Ιούλιο του 2014, ότι η παραχώρηση του Γκολφ Αφάντου στην εταιρεία του κ. Αγγελιάδη προϋποθέτει ότι «από την ανάπτυξη εξαιρείται πλήρως έκταση 286 στρεμμάτων ως ζώνη απολύτου προστασίας του φυσικού τοπίου, δεδομένου ότι περιλαμβάνει δασική και αρχαιολογική ζώνη, καθώς και ζώνη προστασίας υγροτόπου».
Εύλογα, ο κ. Αγγελιάδης πίστεψε ότι το οικόπεδο τού παραχωρείται εντελώς «καθαρό» ως προς τις περιβαλλοντικούς και αρχαιολογικούς περιορισμούς, τους οποίους εκείνος είχε κάθε πρόθεση να σεβαστεί. Με αυτά τα δεδομένα η μητρική εταιρεία M.A.Angeliades, Inc. με έδρα το Λονγκ Αϊλαντ της Νέας Υόρκης, αντί 26,9 εκατ. ευρώ αποκτούσε για 50 χρόνια το δικαίωμα εκμετάλλευσης οικοπέδου 1.360 στρεμμάτων στο Βόρειο Αφάντου, 530 εκ των οποίων αφορούν στο Γκολφ. Οπως είχε εξηγήσει στο «ΘΕΜΑ» ο κ. Αγγελιάδης, οραματιζόταν τη δημιουργία ενός τουριστικού παραδείσου για επισκέπτες με ισχυρά βαλάντια οι οποίοι με αφορμή το γκολφ θα επισκέπονταν τη Ρόδο όλο τον χρόνο και όχι μόνο κατά τους θερμούς καλοκαιρινούς μήνες.
Ο Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας με την οικογένειά του
Σύμφωνα με το σχέδιο Αγγελιάδη, θα συντελούνταν ολική μεταμόρφωση του Γκολφ Αφάντου, το οποίο λειτουργεί υποτυπωδώς από το 1973 και σε εντελώς ξεπερασμένες εγκαταστάσεις, με τις δικτατορικής αισθητικής κατασκευές που είχαν φτιαχτεί με τη λογική «μπετόν αρμέ παντού». Οι δυνατότητες ενός σύγχρονου συμπλέγματος τουριστικών εγκαταστάσεων όπως τις φανταζόταν ο κ. Αγγελιάδης, δηλαδή με πολυτελή ξενοδοχεία, αυτόνομες κατοικίες, ξενώνες για φιλοξενία ασθενών με χρόνιες παθήσεις κ.λπ., ήταν απεριόριστες.
Εξάλλου το Γκολφ βρίσκεται πολύ κοντά σε μια ονειρική παραλία, αλλά και σχεδόν πάνω στον εθνικό δρόμο Ρόδου – Λίνδου, σε απόσταση μόλις 20 χιλιομέτρων από την πρωτεύουσα του νησιού, το αεροδρόμιο και το νοσοκομείο.
Οπως λέει χαρακτηριστικά ο κ. Αγγελιάδης δίνοντας το στίγμα της επένδυσής του: «είμαι επιχειρηματίας, αλλά αυτό για μένα είναι έργο ψυχής, όχι μόνο ζωής. Εζησα φτωχόπαιδο στη Σύμη και προσπαθώ να κάνω κάτι στον τόπο μου.
Είναι ένα όνειρο που είχα από πολύ παλιά, από τότε που δεν είχα ακόμη όσα χρήματα χρειαζόταν για να το αποκτήσω. Ερχομαι ανελλιπώς στη Ρόδο μία ή δύο φορές τον χρόνο, από το 1969. Εάν δεν καταφέρω να κάνω αυτή την παραλία “Ριβιέρα της Μεσογείου”, δεν θα έχω μούτρα να ξαναπατήσω στο νησί. Και αυτό για εμένα θα ήταν πολύ βαρύ χτύπημα, δεν θα το άντεχα».
Από τη Σύμη στη Νέα Υόρκη
Για έναν άνθρωπο με την ανυπόκριτη αγάπη για την Ελλάδα όπως ο Μερκούριος Αγγελιάδης, το να φτάσει να απειλεί το κράτος με δικαστικά μέτρα προκειμένου να προστατεύσει τα συμφέροντά του συνιστά προσωπική συντριβή. Στις ΗΠΑ η αφετηρία της επιχειρηματικής απογείωσης του ελληνοαμερικανού ομογενή ήταν η κατασκευή εστιατορίων για λογαριασμό συμπατριωτών του, οι οποίοι προσπαθούσαν να κάνουν το δικό τους ξεκίνημα μακριά από την Ελλάδα. Αρκετοί από αυτούς «λησμονούσαν» να αποπληρώσουν τον κ. Αγγελιάδη, εκείνος όμως, όπως αναφέρει στο «ΘΕΜΑ» «τα περισσότερα από τα 182 ρεστοράν που κατασκεύασα ήταν για Ελληνες μετανάστες. Ολα τα χρηματοδοτούσα εγώ κι εκείνοι με πλήρωναν σε διάστημα τεσσάρων ετών. Ποτέ δεν πήγα κάποιον κακοπληρωτή στα δικαστήρια. Δεν νομίζω να υπάρχει σήμερα κάποιος άλλος σε όλο τον κόσμο που να έχει φτιάξει τόσα πολλά εστιατόρια. Ακόμη και από τους Ελληνες μετανάστες δεν υπάρχει κάποιος που να μπορεί να πει ότι “ο Μερκούριος λέει ψέματα, εμένα μου έφτιαξε το μαγαζί και πήγαμε στα δικαστήρια ή εμένα μου πήρε το σπίτι που το είχα ενέχυρο κ.λπ.”. Εχασα πολλά λεφτά. Δεν θέλω να πω ότι ήμουν κορόιδο ή ότι είχα πολλά και τα χάριζα, αλλά όταν κάποιος προσπαθούσε και το μαγαζί δεν δούλευε, τι να του έκανα;».
Παρά τη μεγαλοψυχία του, ο κ. Αγγελιάδης δεν ζημιώθηκε τελικά, καθώς δημιούργησε μια πανίσχυρη κατασκευαστική εταιρεία η οποία αναλαμβάνει δημόσια έργα, όπως η ανέγερση νοσοκομείων, η ανακαίνιση σταθμών της Νέας Υόρκης κ.λπ. Προφανώς ανήκει στην ελίτ της ελληνικής Ομογένειας και διατηρεί στενές σχέσεις με εξέχουσες προσωπικότητες της παροικίας, καθώς και με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ενώ η «δυναστεία Αγγελιάδη» με τις τέσσερις κόρες και τα παιδιά τους συνεχίζει να αυξάνεται.
Ο Μερκούριος Αγγελιάδης με τη σύζυγό του Μίνα
Ωστόσο, ο πλούτος και η καταξίωση ήταν κάποτε όνειρα απατηλά για τον κ. Αγγελιάδη, που στις 8 Νοεμβρίου του 1960, ανήμερα των Τριών Ταξιαρχών, επιβιβάστηκε στο πλοίο «Ολύμπια» ξεκινώντας από τη Σύμη για το άγνωστο. Είχε τελειώσει «ξυπόλητος», όπως διηγείται ο ίδιος, το Γυμνάσιο στο νησί, στο οποίο δεν υπήρχε ακόμη ηλεκτροδότηση και προσπαθώντας να μην επιβαρύνει άλλο με τα έξοδα των σπουδών του τον ξυλουργό πατέρα του, αποφάσισε να μπαρκάρει. Επί ενάμιση χρόνο δοκίμασε την τύχη του ως ναυτικός σε φορτηγό πλοίο, αλλά η θάλασσα δεν τον κράτησε. Οταν δέχτηκε πρόσκληση από κάποιους συγγενείς του, έφυγε αμέσως για τη Νέα Υόρκη.
Στην αρχή έκανε οποιαδήποτε δουλειά έπεφτε μπροστά του, από την οικοδομή ως ανειδίκευτος εργάτης μέχρι τη φορτοεκφόρτωση και διανομή παγωτού, σε επισκευές σκαφών αλλά και στις γέφυρες της αμερικανικής μητρόπολης.
Λόγω της επικινδυνότητας του επαγγέλματος οι ελαιοχρωματιστές που κρεμιόντουσαν πάνω από το χάος που έχασκε κάτω από τα πόδια τους για να φρεσκάρουν τη βαφή στους μεταλλικούς σκελετούς πληρώνονταν πολύ καλά. Ταυτόχρονα, όμως, συνέθεταν ένα τσούρμο που είχε βγει απευθείας από τον υπόκοσμο, εφόσον, όπως λέει ο κ. Αγγελιάδης «ο καλύτερος από δαύτους είχε σκοτώσει τη μάνα του». Το επόμενο βήμα του ήταν να θυμηθεί όσα μυστικά της δουλειάς είχε μάθει από τον πατέρα του και με τα εργαλεία του μαραγκού που είχε φέρει μαζί του ως ενθύμιο από τη Σύμη, ο Μερκούριος Αγγελιάδης άρχισε να δουλεύει ως υπάλληλος ενός συντοπίτη του εργολάβου.
Στις ανακαινίσεις σπιτιών είδε το μέλλον του, οπότε αφοσιώθηκε σε αυτόν τον τομέα και σταδιακά δημιούργησε τη δική του εταιρεία, σε πρώτη φάση μαζί με έναν εξάδελφό του και κατόπιν μόνος του.
Και αφού η M.A.Angeliades Inc., που ίδρυσε το 1990, εξελίχθηκε σε μια κατασκευαστική με πρωταγωνιστικό ρόλο στις ΗΠΑ, ίδρυσε τη θυγατρική Αγγελιάδης Ελλάς Α.Ε. ειδικά για την επένδυση στο Γκολφ Αφάντου. Καθώς όμως ο κ. Μπαλτάς είχε άλλες βουλές, ο κ. Αγγελιάδης είναι πλέον αναγκασμένος να περιμένει ως τις 9 Μαΐου για να μάθει τι θα αποφασίσει η ελληνική κυβέρνηση για αυτό που επί τόσα χρόνια ονειρευόταν. Τότε θα συζητηθεί εκ νέου στο Κεντρικό Συμβούλιο Διοίκησης για την Αξιοποίηση της Δημόσιας Περιουσίας, η επιχείρηση αξιοποίησης στ’ Αφάντου, για την οποία εκφράζεται αρμοδίως μια κάποια αισιοδοξία ότι τελικά θα προχωρήσει κανονικά, παρά τα όσα έχουν μεσολαβήσει για τα αρχαία των 10.000 στρεμμάτων, τα πολυβολεία κ.λπ.
protothema.gr
