«Αριστερά είναι να έχεις φτάσει ψηλά χωρίς να γλύψεις, χωρίς να προσκυνήσεις» μας είπε ο κ. Πολλάκης. Λοιπόν κ. Πολλάκη, έτσι είναι αν έτσι νομίζετε, αλλά σ’ αυτό το τσιτάτο διαβάστε κάτι από Δημήτρη Τριανταφυλλίδη , μήπως και βοηθήσει να σταματήσετε να προσβάλλετε και την αριστερά και όλους μας. Αριστερούς και μη. Το σίγουρο πάντως είναι πως δεν θα βρείτε μέσα στις γραμμές αυτές τον εαυτό σας (και πολλών άλλων αυτοαποκαλούμενων αριστερών) :
«Η δική μου αριστερά διακρινόταν πάντα για την ευγένεια της. Η δική μου αριστερά απεικόνισε το κάλλος του ήθους των απλών ανθρώπων. Η δική μου αριστερά δεν φορούσε ποτέ κουκούλες, δεν ήταν τρακαδόρικη, δεν ήταν λαϊκίστικη, αντι-αισθητική, δεν ήταν τραμπούκικη. Η δική μου αριστερά δεν πέταξε ποτέ γιαούρτια, απεναντίας, έφαγε σφαίρες. Η δική μου αριστερά διαιωνίστηκε στην ιστορία για την ομορφιά των ίδιων των ανθρώπων της. Η δική μου αριστερά οριοθετήθηκε για την ανιδιοτελή της προσφορά. Η δική μου αριστερά φημιζόταν για την ανεκτικότητα της στο διαφορετικό, δίχως αποκλεισμούς, δίχως χαρακτηρισμούς, Η δική μου αριστερά τραγουδήθηκε για την ομορφιά των στίχων της. Η δική μου αριστερά ποτέ δεν πίστεψε σε δόγματα, ποτέ δεν αναγνώρισε ιερατεία, ποτέ δεν ενθάρρυνε την Ιερά Εξέταση της ιδεολογικής καθαρότητας..Η δική μου αριστερά δεν «χάιδεψε» ποτέ αυτιά τεμπέληδων, λουφαδόρων και βολεμένων. Η δική μου αριστερά δεν θέλησε τις θέσεις και τα αξιώματα. Προτίμησε το είναι από το έχειν. Γι’ αυτό και είναι ταπεινά υπερήφανη για την ανιδιοτελή προσφορά της. Εν τέλει, η δική μου αριστερά είναι μια πολύ μοναχική υπόθεση.»
