Δύσκολη η συζήτηση που έχει ανοίξει για την διδασκαλία ή όχι των αρχαίων ελληνικών στα σχολεία. Το σίγουρο συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν οι ειδικοί είναι πως έτσι όπως διδάσκονται δεν προσφέρουν. ΄Όπως λέει και ένας αξιόλογος φιλόλογος ο Ι.Κακριδής:
«Η απαίτηση να γνωρίσουν τα παιδιά μας στο Γυμνάσιο τους κλασικούς από το πρωτότυπο, συνδυασμένη με την επιθυμία να γνωρίσουν όσο γίνεται πιο πολλούς κλασικούς, ένα μόνο αποτέλεσμα μπορεί να έχει: να δίνει μόνο αποσπάσματα, ξεσκλίδια, χωρίς οργανική ενότητα, βιαστικά διαβασμένα, μισοκατανοημένα, αχώνευτα. Είναι λοιπόν ν’ απορήσει κανείς αν τα παιδιά μας φεύγοντας από το Γυμνάσιο δεν θέλουν ούτε ν’ ακούσουν για τους αρχαίους κλασικούς;» Προσωπικά αμφιβάλλω εάν γενικότερα έχουμε καλή επαφή με τη γλώσσα μας, που όλο και φτωχαίνει.
«Τα όρια της γλώσσας μας είναι τα όρια του κόσμου μας» κατά τον φιλόσοφο Wittgenstein. Αυτό σημαίνει, γνωρίζω τον κόσμο όσο μου επιτρέπουν οι γλωσσικές μου ικανότητες, επικοινωνώ με τον κόσμο και τα πράγματα στον βαθμό που έχω τις γλωσσικές προϋποθέσεις, εξηγεί ο Μπαμπινιώτης. Ο πλούτος της εμπειρίας και του συναισθήματος κοινωνείται κατ’ εξοχήν με τη γλώσσα και ως εκ τούτου ορίζεται μέσω της γλώσσας. Η γλωσσική επικοινωνία είναι ένας πανίσχυρος τρόπος για να κατανοήσει κανείς τον κόσμο και την θέση του μέσα σ’ αυτόν, για να συγκροτήσει και να παράγει γνώση, για να οργανώσει και να κοινωνήσει τις αλλαγές που με τη βούληση και την πράξη θέλει να επιφέρει σ’ αυτόν τον κόσμο.”
«Ποία είναι η ωραιοτέρα λέξις της ελληνικής γλώσσης;» αναρωτιόταν ο Πέτρος Χάρης (Ιωάννης Μαρμαριάδης 1902-1998) πριν από περίπου 80 χρόνια και ξεκινούσε ένα όμορφο δημοσιογραφικό παιχνίδι, δημοσιεύοντας τις απόψεις των σπουδαιότερων λογοτεχνών, δημοσιογράφων αλλά και πολιτικών της εποχής. Μιας εποχής κατά την οποία κυρίως ο κόσμος των Τεχνών και των Γραμμάτων ερωτοτροπούσε με τη γλώσσα μας, επηρεασμένος σαφώς από την εθνική πολιτική και τον αστικό εκσυγχρονισμό της σχολικής γνώσης που διαμόρφωνε τη νέα ελληνική γλώσσα. Κωστής Παλαμάς, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Κωνσταντίνος Παρθένης, Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Παντελής Χορν, Σπύρος Μελάς, Δημήτρης Καμπούρογλου, Σωτήρης Σκίπης, Παύλος Νιρβάνας, και άλλοι διανοούμενοι. Αισιοδοξία, ελευθερία, μοναξιά, νειάτα, ιμερτή, θάλασσα, αρμονία, καλημέρα, όνειρο, απέθαντος, φως, χαρά, ανατολή, πίστη και ζωή είναι λέξεις με τις οποίες πορευόταν η Ελλάδα πριν από ογδόντα χρόνια. Ατένιζε την έξοδο από την οικονομική κρίση, έπαιζε με τη ζωντανή ελληνική γλώσσα και επέτρεπε στην παγκόσμια κοινότητα να βαφτίζεται στα νάματά της. Σήμερα, δεν ξέρω τι θα μπορούσαμε να απαντήσουμε στην ερώτηση «Ποία είναι η ωραιοτέρα λέξις της ελληνικής γλώσσης», κυρίως όχι εμείς οι πιο… αρχαίοι, αλλά τα νέα παιδιά.
