Ακούστηκαν με ανακούφιση και συμπάθεια oι σκέψεις του πολιτικού επιστήμονα και ιστορικού Ραϋμόνδου Αλβανού ως θέμα των νέων ελληνικών στις πανελλήνιες εξετάσεις. Αλλά το ερώτημα «γιατί τα παιδιά μισούν την ιστορία;» τίθεται από ένα σύστημα εξετάσεων που βασίζεται ακριβώς σε ένα σύστημα που κάνει τα παιδιά να μισούν την ιστορία. Δηλαδή στην αποστήθιση και στο άδειασμα της ιστορίας από κάθε άλλο περιεχόμενο εκτός από το πληροφοριακό. Δεκαετίες τώρα, αυτός είναι ο τρόπος εξέτασης. Τι να πει κανείς και για την ύλη της Ιστορίας ως μαθήματος που καλύπτει πλήθος κεφαλαίων, άπειρα ονόματα, ημερομηνίες και συμβάντα. Τι να πει κανείς όταν στο γυμνάσιο διδάσκει ιστορία σε πολλές των περιπτώσεων η καθηγήτρια αγγλικών ή ο θεολόγος, όταν όλη η εκπαίδευση είναι τυλιγμένη στον ζουρλομανδύα των αναλυτικών προγραμμάτων, στο άγχος να προλάβουν την ύλη, όταν υπάρχει όλο αυτό το αλαλούμ ποιος διδάσκει τί στην εκπαίδευση, πως περιμένει κανείς να εμφυσήσει ο δάσκαλος και η δασκάλα την αγάπη στην ιστορία που λέει ο Ραυμόνδος; Τι περιμένουμε στ’ αλήθεια να απαντήσουν τα παιδιά μας; Το θέμα ήταν «βατό», όπως λένε, και μάλλον θα έχει αναπτυχτεί με τη δέουσα σοβαρότητα στα κατάλληλα βοηθήματα των φροντιστηρίων. Κατά βάθος όμως το θέμα είναι δύσβατο…
Δύσβατο
