Αύγουστος. Ρόδος. Περιοχή Ακαδημίας. Ώρα 12:30 το μεσημέρι. Θερμοκρασία 35ο C. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου που όσο μικρές κι αν είναι μπορούν να μοιράζονται για να ξεπεράσουν το Εγώ και να φτάσουν στο Εμείς. Υπάρχουν γύρω μας πρόσωπα και ανθρώπινες πράξεις που μας γεμίζουν ελπίδα και αισιοδοξία για το μέλλον της κοινωνίας. Βρίσκομαι στην περιοχή της Ακαδημίας, στο κέντρο της πόλεως, στο χώρο που κινούμαι και εργάζομαι. Περπατώ προς το τέλος του πεζόδρομου της Δημητρίου Θέμελη. Βλέπω στο απέναντι πεζοδρόμιο, μία νεαρή και όμορφη κοπέλα να αρπάζει από το χέρι έναν μεγαλόσωμο άντρα που στηριζόταν με την πλάτη στον μαντρότοιχο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας και έδειχνε να μην νιώθει καλά. Προσπαθεί να τον στηρίξει για να μην πέσει κάτω. Ήταν αλλοδαπός τουρίστας, έτσι έδειχνε καθώς πρόσεξα καλύτερα. Έτρεξα. Είχα πλησιάσει αρκετά όταν είδα καθαρά τον άντρα να βγάζει αφρούς από το στόμα. Πιθανόν κρίση επιληψίας ή κάτι άλλο, δεν ήταν καλά. Γνώρισα την νεαρή Ροδίτισσα που τον βοηθούσε, έχει κατάστημα κοντά στο γραφείο μου. Την άκουσα να φωνάζει «γρήγορα ένα ασθενοφόρο». Ένας νεαρός καλεί το ΕΚΑΒ. Η κοπέλα με μεγάλη προσπάθεια εξακολουθεί να στηρίζει τον άρρωστο άντρα. Πολλοί διερχόμενοι μόλις βλέπουν την σκηνή στρέφουν αλλού το κεφάλι με μια χαρακτηριστική έκφραση αποστροφής και απομακρύνονται γοργά. Η ψηλή – μελαχρινή κοπέλα όμως μένει στη θέση της για να βοηθήσει τον ξένο. Όλα εξελίσσονται σε δευτερόλεπτα. Ήμουν πια πολύ κοντά. Ο μεγαλόσωμος άντρας με μια απότομη κίνηση, αποχωρίζεται το χέρι της κοπέλας. Μη μπορώντας να στηριχτεί στα πόδια του πέφτει με το κεφάλι στο πεζοδρόμιο που γίνεται κόκκινο από το αίμα του. Χτύπησε. Αμέσως μετά, ενώ είναι πεσμένος, στο παραλήρημα της κρίσης που ζούσε άρχισε να χτυπά το κεφάλι και το πρόσωπό του στο τσιμέντο. Σε λίγες στιγμές ήμουν δίπλα του. Τον άρπαξα με δύναμη από τον ώμο και τον ανασήκωσα. Κάποιος έφερε νερό. Προσπάθησα να κρατήσω ανοιχτό το στόμα του. Η κοπέλα που τον κρατούσε αρχικά παρέμεινε δίπλα κρατώντας του το χέρι. Τότε μια άλλη κοπέλα, επίσης πολύ όμορφη, δυναμική και αυθόρμητη ήρθε κοντά. Μιλούσε αγγλικά. Πρέπει να ήταν Αμερικανίδα ή Αυστραλέζα, δεν κατάλαβα επακριβώς την προφορά της. Φώναξε στη γλώσσα της ότι ο άνθρωπος κινδυνεύει και πρέπει άμεσα να διακομιστεί στο νοσοκομείο. Γύρισα και την κοίταξα. Φορούσε ένα κατάλευκο φόρεμα και με το βλέμμα της εξέτασε γρήγορα το χώρο γύρω της. Εκείνη τη στιγμή, η υπέροχη αυτή γυναίκα μετουσιώθηκε μπροστά στα μάτια μας σε φύλακα άγγελο του ανθρώπου που διέτρεχε κίνδυνο ζωής και πάλευε να κρατήσει την αναπνοή του ενεργή. Έβγαλε το λευκό της φόρεμα, μένοντας με τα εσώρουχα και το χρησιμοποίησε ως καθαρό σεντόνι. Σκούπισε το πρόσωπο του άντρα, αφαίρεσε το αίμα μέσα από το στόμα του και καθάρισε τον τραυματία. Ζήτησε γρήγορα ένα ψαλίδι που έφερε σε λίγο κάποιος από τα διπλανά καταστήματα και έκοψε την μπλούζα του άντρα για να διευκολύνει την αναπνοή του. Του μιλούσε συνέχεια. Την κοίταξα με σεβασμό. Ήταν ενδεδυμένη με Φως. Δεν φορούσε πια το φόρεμα της, αλλά την λαμπερή στολή της ψυχής της. Όλοι μαζί βρισκόμασταν δίπλα στον άτυχο άντρα. Κάποια στιγμή ήρθε το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ. Ο χρόνος μας φαινόταν αιωνιότητα. Όταν ακούσαμε την σειρήνα του ασθενοφόρου που πάσχιζε να κινηθεί μέσα στην πυκνή κίνηση πεζών και οχημάτων του καλοκαιρινού κέντρου της Ρόδου, αναθαρρήσαμε. Σε λίγο οι διασώστες επιβίβασαν τον άνθρωπο στο ασθενοφόρο και του έδωσαν οξυγόνο με συσκευή αναζωογόνησης. Μόνο όταν το ασθενοφόρο έφυγε η γυναίκα αυτή και αποχωρίστηκε τον τραυματία. Πήρε από το πεζοδρόμιο το φόρεμά της, το φόρεσε, είχε γίνει πια κατακόκκινο. Κοίταξε το ασθενοφόρο καθώς έφευγε με μια ματιά που περιείχε ευχή και κατευόδιο και κινήθηκε προς τον πεζόδρομο για να φύγει. Προσπάθησα να κρατήσω την εικόνα της. Είδα να μιλάει με κάποιον γνωστό μου που την γνώριζε. Από αυτόν ίσως μάθουμε τα στοιχεία της. Η μοναδικότητα, η δύναμη και η πανέμορφη ψυχή αυτών των δύο σπουδαίων γυναικών με συγκλόνισε. Ύψωσα το χέρι και φώναξα δυνατά «σας ευχαριστούμε γυναίκες του κόσμου». Κράτησα το μεγαλείο της στιγμής χαραγμένο μέσα μου και έτσι ακριβώς το μεταφέρω σε αυτές τις λίγες γραμμές. Ίσως μπορεί ο Δήμος της Ρόδου και οι Φορείς να αναζητήσουν αυτές τις γυναίκες. Να τους δώσουν το «κλειδί» της πόλης μας και από ένα μπουκέτο λουλούδια γιατί σε τέτοιους ανθρώπους μάλλον ταιριάζουν οι τιμές παρά σε διάφορους άλλους που έρχονται και παρέρχονται χωρίς να αγγίξουν την ζωή και την κοινωνία μας. Σας ευχαριστώ από καρδιάς, γυναίκες του κόσμου με την ωραία ψυχή, την ανθρωπιά και την δύναμη.
Ρόδος 06.08.2014
Ιωάννης Φλεβάρης
