Το ιστορικό των δύο ηρώων που αξίζει να θυμούνται οι νέες γενιές
Στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αιγαίου υποβλήθηκε από την Επιτροπή Ονομασίας και Μερονομασίας Συνοικιών και Πλατειών του Νομού Δωδεκανήσου γνωμοδότηση για τη μετονομασία της οδού Κυπαρισίων σε οδό «Οικογένεια X. Μαλανδράκη»
Η οδός βρίσκεται στην επέκταση του σχεδίου πόλεως Ρόδου, στο Ο.Τ. 745, στην περιοχή Αγ. Απόστολοι – Ασγούρου.
Οι Γιώργος και Ανδρέας Μαλανδράκης διακρίθηκαν στους αγώνες ενάντια στον Ελληνοίταλικό πόλεμο στα χρόνια της κατοχής.
Το Ίδρυμα Εμμανουήλ και Μαίρης Σταματίου πρόβαλε στις 27-10-2020 φιλμ με θέμα το «Κοντσεντραμέντο» κάνοντας εκτενή αναφορά στα μέλη της οικογένειας Μαλανδράκη.
Ως ελάχιστη τιμή στους προαναφερθέντες εγκρίθηκε να ονομασθεί δρόμος της πόλεως Ρόδου «Μαλανδράκη», προκειμένου οι νεότερες γενιές να μαθαίνουν και να τιμούν την μνήμη τους.
Η οικογένεια Μαλαδράκη, ήταν μια οικογένεια πατριωτών που υπέστη τα πάνδεινα από τους κατακτητές, αλλά μπόρεσαν και κράτησαν ψηλά το φρόνημα.
Όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος στις 28 Οκτωβρίου 1940, ο πατέρας Χρήστος με τα παιδιά του Σταύρο και Γιώργο συνελήφθησαν από τους Ιταλούς ως Ελληνες υπήκοοι και κλείστηκαν μαζί με άλλους Δωδεκανήσιους πατριώτες στην Μεσαιωνική Τάφρο, στο περίφημο Κοντσεντραμέντο.
Ο πατέρας Χρήστος είχε ηγετικό ρόλο μεταξύ των κρατουμένων μέσα στο στρατόπεδο της Τάφρου, αλλά και αργότερα στο χώρο πίσω από το Δημαρχείο όπου είχαν μεταφερθεί.
Ο Ανδρέας ήταν τότε μόλις 17 χρονών και δεν είχε συλληφθεί από τους Ιταλούς λόγω της νεαρής ηλικίας του.
Όμως είχε συλληφθεί πολλές φορές από τους Ιταλούς για διάφορα περιστατικά και ξυλοκοπήθηκε άγρια από δυο Τούρκους, οι οποίοι ήταν συνεργάτες των κατακτητών.
Μη αντέχοντας τις κακουχίες ο Ανδρέας αποφάσισε να δραπετεύσει στην Τουρκία. Επειδή δεν είχε χρήματα για να πληρώσει για τη βάρκα που θα τους μετέφερε, «έκλεψε», τα κλειδιά του μαγαζιού του πατέρα του και πήρε διάφορα αλλαντικά για να τα πουλήσει και να εξασφαλίσει μερικές λιρέτες για το ταξίδι.
Μαζί με άλλα έξι άτομα που είχαν συνεννοηθεί, συναντήθηκαν στις 7 Χουρμαδιές ένα βράδυ και στη συνέχεια κατευθύνθηκαν στην παραλία Σορωνής. Από εκεί με μια βάρκα ξεκίνησαν κωπηλατώντας με προορισμό τις απέναντι τουρκικές ακτές.
Όμως στο πέλαγος τους συνάντησε μια βρετανική ακταιωρός που τους περισυνέλεξε και τους μετέφερε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Αμέσως, ο νεαρός Ανδρέας κατετάγη στον Ιερό Λόχο όπου συνάντησε και άλλους Δωδεκανήσιους Ιερολοχίτες, οι οποίοι ήταν έτοιμοι να πάρουν μέρος σε επιχειρήσεις στο Αιγαίο. Ο Ανδρέας εκπαιδεύτηκε ως ασυρματιστής και ξεκίνησε μαζί με άλλους Ιερολοχίτες για το Αιγαίο.
Η 8η Μαΐου 1945 τον βρίσκει στην Σύμη, δεδομένου ότι είχε πάρει μέρος (και μαζί με Άγγλους κομάντος) στην απελευθέρωση του νησιού.
Όταν ο Γερμανός στρατηγός Όττο Βάγκενερ έφτασε στη Σύμη για να παραδοθεί στις Συμμαχικές Δυνάμεις και στον Διοικητή του Ιερού Λόχου Χριστόδουλο Τσιγάντε, ο Ανδρέας ήταν σκοπός στα πετρέλαια, οπότε άρχισε και αυτός να πυροβολεί στον αέρα για να πανηγυρίσει το τέλος του πολέμου.
Ο Ανδρέας επέστρεψε στη Ρόδο μαζί με άλλους Ιερολοχίτες και έτυχε μιας ενθουσιώδους υποδοχής εκ μέρους των κατοίκων, όπως φυσικά και οι άλλοι Δωδεκανήσιοι συμπολίτες τους που, μέσα σε πελάγη ευτυχίας, συναντούσαν τους συγγενείς τους.
Μετά το τέλος του πολέμου ο Ανδρέας δεν αποστρατεύτηκε, αλλά κατετάγη κανονικά στον Ελληνικό Στρατό, αφού φρόντισε να περατώσει και τις γυμνασιακές σπουδές του στο Βενετόκλειο. Τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις και από το Γενικό Επιτελείο Στρατού με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 75 χρόνων από την ίδρυση του Ιερού Λόχου.
Ο Χρήστος Μαλανδράκης μαζί με τα παιδιά του Σταύρο και Γιώργο, συνελήφθησαν από τους Ιταλούς κατακτητές στις 28 Οκτωβρίου 1940 και κλείστηκαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπως και πολλοί Δωδεκανήσιοι, επειδή διατηρούσαν ελληνική υπηκοότητα. Ο δε Γιώργος Μαλανδράκης συνελήφθη ακριβώς μόλις συμπλήρωσε το 18ο έτος της ηλικίας του.
Ο μικρότερος αδελφός του Ανδρέας, δραπέτευσε και με βάρκα από τη Σορωνή πήγε στην Τουρκία και στη συνέχεια στη Μέση Ανατολή όπου κατατάχθηκε στον Ιερό Λόχο.
Ο Σταύρος και ο Γιώργος Μαλανδράκης μαζί με τον πατέρα τους και άλλους Δωδεκανήσιους πατριώτες παρέμειναν φυλακισμένοι στη Μεσαιωνική Τάφρο για επτά μήνες κάτω από άθλιες συνθήκες.
Για 7 μήνες τα μέλη της οικογένειας Μαλανδράκη παρέμειναν στη Μεσαιωνική Τάφρο και στη συνέχεια οδηγήθηκαν στον υπαίθριο χώρο πίσω από το Δημαρχείο όπου ήταν ο στάβλος για τα άλογα των Ιταλών στρατιωτών, όπου παρέμειναν μέχρι την απελευθέρωσή τους.
Ο Σταύρος, ο Γιώργος και ο πατέρας τους, τόσο μέσα στο στρατόπεδο όσο και έξω, είχαν στήσει ένα δίκτυο πληροφοριών για τις κινήσεις των εχθρικών δυνάμεων, που διαβίβαζαν στα κατασκοπευτικά κλιμάκια. Η οικογένεια Μαλανδράκη μετά τον πόλεμο δραστηριοποιήθηκε στο εμπόριο, αλλά είχε συμμετοχή και στους κοινωνικούς και δημοκρατικούς αγώνες. Το Νιοχώρι ήταν η μεγάλη τους αγάπη, όπου έζησαν για πολλά χρόνια στα στενά της γραφικής συνοικίας της Ρόδου.
