Παρακολουθώντας σχόλια και ακούγοντας εντυπώσεις γνωστών που βρέθηκαν στο δρώμενο «street food» με τις… «γκουρμεδιές» κατά τους διοργανωτές (άκου «γκουρμεδιές») τα καθόλου κολακευτικά έως και οργισμένα, θα διαλέξω εκείνο του κ. Νίκου Παπασταματίου : «Αποτελέσματα Πρωταθλήματος Street Food: Ρόδος-Μπανγόγκ 1-0 ή αλλιώς και μη χειρότερα!!!!! Ελεος!!»
Νομίζω τα λέει όλα.
Ολως τυχαίως, την ίδια ημέρα, διάβαζα ένα άρθρο του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά, σχετικό με το χούι μας, αυτό του μιμητισμού-επαρχιωτισμού, υιοθετώντας άκριτα διάφορα προσλήμματα εκ της Εσπερίας, χωρίς καν να μπούμε στη βάσανο να τα εντάξουμε στις δικές μας ιδιαιτερότητες, στις δικές μας ανάγκες , με αποτέλεσμα να «παράγουμε κωμικά εξαμβλώματα του προτύπου». Χωρίς καν να σκεφτούμε εάν σε κάποια πράγματα δεν έχουμε ανάγκη (καλή ώρα) τέτοιου είδους προσλήμματα, καλά και άγια για άλλες χώρες με άλλες ιδιαιτερότητες και άλλες ανάγκες.
Αντιγράφω από το άρθρο του Χρ. Γιανναρά
«…Eμείς οι Nεοέλληνες, πώς τα καταφέραμε να παγιδευτούμε, διακόσια χρόνια τώρα, στην παιδαριώδη εκδοχή του εκσυγχρονισμού ως αυταξίας; Προσλαμβάνουμε ταχύτατα και σχεδόν με ομοθυμία ό,τι πανευρωπαϊκά (τουλάχιστον) καταξιώνεται ως καινούργιο, σύγχρονο, προοδευτικό. Kαι πολύ σύντομα το μεταμορφώνουμε σε κωμικό (αλλά βασανιστικό για μας τους ίδιους) εξάμβλωμα του πρωτοτύπου. (… )Μια από τις συλλογικές αναπηρίες που προκαλεί η χρόνια καθήλωση στον επαρχιωτισμό και στον αποτυχημένο μεταπρατισμό, είναι ότι στη σημερινή Eλλάδα όλοι τα ξέρουμε όλα. Kαι τα ξέρουμε με αράγιστη βεβαιότητα. Tο σύμπτωμα μάλλον συνδέεται και με την επιπολαιότητα του ανεξέλεγκτου τηλεοπτικού μονοπώλιου της «αλήθειας» και της «εγκυρότητας». Kαι την ευπιστία των ημιεγγράμματων αποφοίτων της ανήκεστα χωλαίνουσας σχολικής μας παιδείας. Tο ταλαίπωρο ελλαδικό κράτος είναι αδύνατο να εκσυγχρονιστεί όσο η ελλαδική κοινωνία αρνείται να αναζητήσει την ιδιαιτερότητα των δικών της αναγκών. Kάθε κοινωνία, με κάποιας διάρκειας παρελθόν, έχει ιδιαιτερότητες αναγκών (δεν είναι αυτό προνόμιο «εκλεκτών» λαών). Aν σπουδάσουμε τις δικές μας ανάγκες, είμαστε ελεύθεροι να προσλάβουμε τρόπους για την αντιμετώπισή τους από οπουδήποτε. Kριτήριο (μυαλωμένων ανθρώπων) είναι οι ανάγκες τους, όχι η καταγωγή του προσλήμματος. Eίναι δείγμα υγείας και ιστορικού δυναμισμού μιας κοινωνίας να προσλαμβάνει συστήματα, μεθόδους, πρακτικές για την αντιμετώπιση των αναγκών της, και να τα κάνει δικά της, να τα αφομοιώσει στις ανάγκες της. Kαι είναι συνταγή σίγουρης ιστορικής εξαφάνισης, να μιμείται «λύσεις» μια κοινωνία, υποτασσόμενη από ξιπασιά στα προσλήμματα. Eνας ελληνοκεντρικός εκσυγχρονισμός είναι το κατεπειγόντως ζητούμενο για την ελλαδική μας συφοριασμένη πραγματικότητα.»
