Η ανακοίνωση από την κυβέρνηση, πριν καν τις προγραμματικές της δηλώσεις, της κατάργησης από 1/10 των μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ στη Ρόδο, έπιασε κυριολεκτικά στον ύπνο τους τοπικούς φορείς που τα προηγούμενα χρόνια είχαν κάνει σημαία τους τη διατήρηση αυτού του «προνομιακού» καθεστώτος.
Το μέτωπο «αγώνα» που αποτελούσαν ο Δήμος, η Περιφέρεια, οι τοπικοί βουλευτές, τα Επιμελητήρια, επιχειρηματικές ενώσεις και τελευταίες και καταϊδρωμένες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες – τυπικά το σύνολο των αντιπροσώπων του τόπου εκφράζοντας την ενιαία θέληση όλων των πολιτών, πλούσιων και φτωχών χωρίς διάκριση – απέτυχε παταγωδώς. Οι σημαίες ευκαιρίας εξάλλου είναι καταδικασμένες να καταρρέουν υπό τη γενική χλεύη.
Κατά την πιο πρόσφατη περίοδο, οι φορείς του νησιού είτε συστρατεύτηκαν με το «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα και συνεπώς αποδέχτηκαν πανηγυρικά το 3ο Μνημόνιο πριν καν αποτελέσει οριστικά την κεντρική πολιτική επιλογή των συμμάχων ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, είτε, ενώ τάχθηκαν αρχικά με το «ΟΧΙ» και πανηγύρισαν τη νίκη του, τελικά έγιναν οι ίδιοι οι φανατικότεροι υποστηριχτές του Μνημονίου.
Τα Μνημόνια δεν είναι παρά εφαρμοσμένος νεοφιλελευθερισμός στην πιο ακραία του εκδοχή. Εχθρικά υποτίθεται σε κάθε μορφή προστατευτισμού, προστατεύουν ιδιαιτέρως και μεροληπτικά τον μεγάλο και συσσωρευμένο πλούτο και ιδιοκτησία.
Ο ΦΠΑ, όπως κάθε έμμεσος φόρος, αποτελεί οριζόντιο μέτρο – για όλους το ίδιο – επιβαρύνει δυσανάλογα τα συνήθη καταναλωτικά προϊόντα και κατά τεκμήριο χτυπάει ασύμμετρα τα χαμηλά εισοδήματα, την εργατική οικογένεια, τη νεολαία, τους ανέργους, τους μικρούς επιχειρηματίες που συνθλίβονται υπό το βάρος της συνεχιζόμενης κρίσης.
Επίσης, η εξίσωση των συντελεστών ΦΠΑ δεν αποτελεί πράξη «δικαιοσύνης» προς την υπόλοιπη βαριά χτυπημένη χώρα, όπως υποστηρίζουν πολλοί, κυρίως εκτός Ρόδου. Τα έσοδα από τον ΦΠΑ στα νησιά – που εξαιτίας της ύφεσης που θα προκληθεί θα πολύ είναι λιγότερα από τα αναμενόμενα – δεν θα αποτρέψουν άλλα σκληρά οριζόντια μέτρα, δεν θα εμποδίσουν τη συνέχιση της εξαθλίωσης της κοινωνίας, τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, το ξεπούλημα των υποδομών, αλλά τελικά και την αύξηση του δημόσιου χρέους και το βάθεμα της ύφεσης.
Η κρίση έχει αποκαλύψει στα μάτια των εργαζομένων και στη Ρόδο το χάσμα ανάμεσα στα δικά τους συμφέροντα και τα συμφέροντα των πλούσιων ελίτ, τοπικών ή μη. Στη φτώχεια και στον καθημερινό αγώνα δεν είμαστε όλοι μαζί. Ούτε και στον ΦΠΑ.
Ο αγώνας ενάντια στον υψηλό ΦΠΑ δεν είναι ένας αυτόνομος τοπικός αγώνας, αλλά μέρος του αγώνα για αξιοπρεπή εργασία, αύξηση του μισθού, εργασιακά δικαιώματα, δημόσιες και δωρεάν παροχές υγείας, παιδείας. Είναι αγώνας ταξικός και για να τελεσφορήσει απαιτεί οργάνωση. Ο αγώνας αυτός είναι ο ιδρυτικός σκοπός της Λαϊκής Ενότητας.
