Μα πόσο παλιές φαντάζουν αυτές οι περιοδείες υποψηφίων από χωρίου εις χωρίον, χαιρετώντας περαστικούς σε δρόμους και καφενεία; Εντελώς αντίθετο από το άλλο ύφος που λένε ότι πρεσβεύουν. Οπου στο ύφος, σίγουρα είναι και οι όροι επικοινωνίας, που εν έτει 2018, δεν το λες και πρωτοπόρο να επικοινωνείς το πρόγραμμά σου με μπαράζ δελτίων τύπων γεμάτο με ονόματα ανθρώπων που συνάντησες και με… χαιρετούρες. Η έλλειψη φαντασίας να ξεφύγουν από τα συνήθη και στερεότυπα, να βρουν φρέσκους και ευφάνταστους τρόπους να επικοινωνήσουν με τους πολίτες, οδηγεί σε συνειρμούς πως κάπως έτσι λείπει γενικά η φαντασία στην εξουσία, η τόλμη, η βούληση να υπερβούν τις παθογένειες. Οποιος θέλει να κάνει την διαφορά, συναντά τοπικούς φορείς, καταγράφει προβλήματα και πάνω σ’ αυτά, με σοβαρό επιτελείο ανθρώπων καταρτισμένων (απαραίτητο αυτό και μας λείπει πιο πολύ από φωτογράφους) δουλεύουν αθόρυβα και μεθοδικά, συζητώντας και ξανασυζητώντας με τους φορείς, προσθέτοντας αφαιρώντας συγκλίνοντας και “χτίζοντας” ένα ολοκληρωμένο πρόργαμμα, το οποίο και επικοινωνεί με όλους μας (χωρίς αοριστίες αλλά με το νι και το σίγμα) κάπου εκεί κοντά στις εκλογές. Όλα τα υπόλοιπα για διαπιστώσεις, για ώριμες συνθήκες, μου είπαν τους είπα και χαμογελαστές φωτογραφίες στους δρόμους, είναι για να’ χουμε να λέμε ιστορίες εποχής Μαυρογιαλούρου.
Πιο παλιό κι απ’ τα παλιά
