Κάποιες βιτρίνες , δειλά-δειλά, άρχισαν να στολίζονται γιορτινά, το ίδιο και κάποιοι ελάχιστοι δρόμοι, μερικά σπίτια. Όχι κάτι φαντασμαγορικό, άλλωστε πάνε οι εποχές του «νίκησε-τον-γείτονά-σου-στο-χριστουγεννιάτικο-υπερθέαμα». Τα περσινά στολίδια επιστρατεύθηκαν ξανά, τα έντυσαν με περίσσια, γιορτινή χαρά και τα μόστραραν και πάλι, έτσι, για να υπάρχουν, να είναι εκεί. Για να ξορκιστεί – και καλά – όλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που προκύπτει από στην εξωτεική και εξωτερική σκηνή. Φέτος το πνεύμα δεν μπορεί να σε ξεγελάσει. Φέτος – μακάρι να κάνω λάθος- αλλά δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει πολύς κόσμος να νιώσει τις «χαρμόσυνες δονήσεις», την καλοσύνη να ξεχειλίζει μέσα από τσάντες δώρων, αμπαλαρισμένες με πολύχρωμες γιορτινές κορδέλες και γκι. Προσπάθειες απέλπιδες για εξωραϊσμούς. Κάτω από τα χρωματιστά λαμπιόνια φαντάζουν πιο πολύ οι λαβωμένοι άνθρωποι.
‘Ερχονται Χριστούγεννα και το καταλαβαίνεις στο βλέμμα της προσμονής των παιδιών.
‘Ερχονται Χριστούγεννα και το καταλαβαίνεις από το βάρος των περιστάσεων που ορίζει αυτό το βλέμμα της προσμονής. Και νιώθεις να σε πνίγει καθώς τα φύλλα του ημερολογίου γυρνούν.
‘Ερχονται Χριστούγεννα.Τα λαμπιόνια ανάβουν και πάλι, σπάταλα και αχόρταγα, στα σπίτια και στους δρόμους της πόλης, Ωραία φαίνονται… Άλλοθι γιορτής…
Η αλήθεια της, άραγε, που να ’ναι κρυμμένη; Και πόσο θέλουμε, πόσο αντέχουμε να την αναζητήσουμε; Ανέκαθεν, τα Χριστούγεννα δεν έπρεπε να είναι άλλη μια γιορτή βαθιάς και γεμάτης τσέπης, αλλά η μεγαλύτερη γιορτή αγάπης, ανεξαρτήτως βαθιάς και πλούσιας θρησκευτικής πίστης. Σωστά;
Ερχονται Χριστούγεννα…
