«Η EXPO 2015 είναι μια διεθνής έκθεση ή, μάλλον, η Διεθνής Έκθεση. Το θέμα της ήταν το μέλλον της τροφής. (… ) Κάποιες χώρες είχαν θεαματικά, πανάκριβα περίπτερα, που διαφήμιζαν τα προϊόντα της χώρας (κάποια από τα οποία πουλούσαν κιόλας) και την εικόνα της στα 20 εκατομμύρια επισκέπτες που πέρασαν από την έκθεση στο εξάμηνο λειτουργίας της. Ακόμα και κάποιες χώρες που δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο μήνυμα για την παραγωγή τροφής ή για τη βιώσιμη ανάπτυξη είχαν εντυπωσιακά περίπτερα. Η Μολδαβία, ας πούμε διαφήμιζε ότι έχει πολύ γρήγορο ίντερνετ, και ότι επίσης έχει «ο μεγαλύτερο χωριό της Ευρώπης» , έτσι το αποκαλούσαν. Όχι «πόλη». Ότι είχε κανείς έδειχνε. Το περίπτερο της Ελλάδας σ’ αυτή την έκθεση ήταν ένα δωμάτιο όλο όλο, στη γειτονιά των περιπτέρων την νοτιοανατολικής Μεσογείου, μαζί με την Τυνησία, την Αίγυπτο, το Μαυροβούνιο και άλλες συντρόφισσες. Είχε μέσα κάτι προθήκες με ρίγανες, δύο interactive τραπέζια-οθόνες όπου πατούσες με τα δαχτυλάκια σκίτσα που απεικόνιζαν ελληνικά φαγητά, κι ένα installation με ημιδιάφανα γαλάζια μπουκάλια, που δεν κατάλαβα τι απεικόνιζε, ίσως το Αιγαίο. Ποτέ δεν υπήρχαν ουρές έξω από το περίπτερο της Ελλάδας. Δίπλα στα άλλα (ειδικά και της Αιγύπτου, από τα της γειτονιάς), ήταν κακόμοιρο και παράταιρο. Βεβαίως, θα πει κανείς, εμείς είμαστε μια πτωχευμένη χώρα, και δεν έχουμε περιθώρια για πολυτέλειες, να φτιάχνουμε προκατ περίπτερα με οθόνες που δείχνουν τα μεγαλύτερα χωριά της Ευρώπης, ή να κρεμάσουμε τυριά και κρασιά απ’ το ταβάνι σαν τις Γαλλίες. Το αντεπιχείρημα εδώ είναι ότι με 20 εκατομμύρια επισκέπτες σε έξι μήνες (η έκθεση έκλεισε στις 31 Οκτωβρίου), ακόμα και περίπτερα που κόστισαν εκατομμύρια τα έβγαλαν τα λεφτά τους και με το παραπάνω, συν τη διαφήμιση της χώρας σε ένα διεθνές κοινό, αλλά τέλος πάντων, έστω ότι η πρώτη χώρα μετά τη Ζιμπάμπουε που δεν είχε να πληρώσει το ΔΝΤ δικαιούται να μην επενδύσει σε μια τέτοια προβολή. Κατά τη γνώμη μου, όμως, αυτή η παρουσία, με το στενάχωρο δωματιάκι δίπλα σε εντυπωσιακά βιοκλιματικά κτίρια, είχε και συμβολικό χαρακτήρα. Ήταν μια εύληπτη απεικόνιση της θέσης της χρεωκοπημένης Ελλάδας στον κόσμο. Η χώρα μας μικραίνει, συρρικνώνεται σε μέγεθος, σε εμβέλεια, σε σημασία, και καθώς μικραίνει απομακρύνεται από τα ευρύτερα, διακρατικά και διεθνή διακυβεύματα. Καθώς γινόμαστε παρίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το προβληματικό παιδί που μία θέλουν να το διώξουν από το ευρώ, τώρα λένε να το διώξουν από τη συνθήκη Σένγκεν, και καθώς στο εσωτερικό κυριαρχεί πια ολοκληρωτικά ο λαϊκισμός, η συνωμοσιολογία και η άρρωστη, αυτιστική εσωστρέφεια, εμείς σιγά σιγά εγκαταλείπουμε «ον κόσμο».Καθώς η εγχώρια αφασική κυρίαρχη ελίτ της αναξιοκρατίας και της μετριότητας παλεύει να σβήσει tweets ή να καταλάβει πώς δουλεύουν τα tablets μιας εσωκομματικής ψηφοφορίας, η Ελλάδα διασχίζει έναν ορίζοντα γεγονότων -μπορεί να τον έχει διασχίσει ήδη-, αποκολλάται από το υπόλοιπο σύμπαν και βουλιάζει στη μαύρη τρύπα της στασιμότητας, της οπισθοχώρησης, της αφασίας και της εσωστρέφειας. Πολύ σύντομα, όταν και οι εναπομείναντες σοβαροί και δημιουργικοί θα έχουν φύγει (ή αφομοιωθεί στη μιζέρια), η Ελλάδα δεν θα παράγει (και δεν θα εξάγει) τίποτε πια παρά φωνές, γκρίνια, μικροπολιτική και βία(…)
Του Θοδωρή Γεωργακόπουλου
Σιγά -σιγά, εμείς αποχωρούμε από τον κόσμο
