Απαγορεύεται… η φτώχεια-Πρόστιμο σε 65χρονη καρκινοπαθή που πούλαγε προσωπικά της αντικείμενα

«Απαγορεύεται στους φτωχούς να πωλούν προσωπικά τους αντικείμενα για να ζήσουν. Πρόστιμο 10.000 ευρώ».

Η πινακίδα αυτή θα πρέπει να αναρτηθεί στις λαϊκές αγορές της χώρας όπου καταφεύγουν πένητες και πληττόμενοι από την κρίση συμπολίτες, αντικαθιστώντας παλαιότερες προειδοποιητικές πινακίδες για τους «παραβάτες» του νόμου.

Δεν είναι δυστυχώς αστείο, καθώς στα ήδη γνωστά περιστατικά κρατικής αναλγησίας προστέθηκε άλλο ένα τις παραμονές των Χριστουγέννων στη Θεσσαλονίκη.

Μια 65χρονη γυναίκα, καρκινοπαθής που έχει υποστεί μαστεκτομή, σύρθηκε σε δύο αστυνομικά τμήματα και της επιβλήθηκε πρόστιμο 10.000 ευρώ γιατί εντοπίστηκε στη λαϊκή αγορά τής Κίμωνος Βόγα να πουλάει ένα κηροπήγιο, μια γυάλινη κανάτα και έναν δίσκο σερβιρίσματος, προσωπικά της αντικείμενα από το λιγοστό βιος της, τα οποία κατασχέθηκαν και… καταστράφηκαν με πρωτόκολλο.

Πικρό γέλιο

Η ίδια δεν είπε τίποτα, δεν διαμαρτυρήθηκε, έντυσε με αξιοθαύμαστη εγκαρτέρηση τις γιορτινές μέρες που πέρασαν κι ακόμη και σήμερα «γελάει», με την πίκρα εκείνη που μόνο οι αληθινά αξιοπρεπείς άνθρωποι γνωρίζουν.

Κι έπρεπε να πληροφορηθεί την ιστορία της μια ομάδα εθελοντών της περιοχής από αυτούς που επίσης μένουν στην ανωνυμία, αλλά συνδράμουν όπως μπορούν αυτούς που έχουν ανάγκη, ακόμη και για ένα καρβέλι ψωμί.

Κι ήταν αυτοί οι εθελοντές που έτρεξαν αρχικά στην περιφέρεια, στην οποία αντιμετώπισαν την ευγενική αδιαφορία «α, αυτά τα θέματα είναι δουλειά της Αποκεντρωμένης Διοίκησης», κι αφού δεν είχαν διάθεση να γίνουν μπαλάκι από υπηρεσία σε υπηρεσία κατέφυγαν σε δικηγόρο που θα είχε τη διάθεση να κάνει δωρεάν τη «βρόμικη» δουλειά.

Η 65χρονη Μ.Ο., με γλώσσα επικοινωνίας βγαλμένη από μυθιστόρημα και με έκδηλη αμηχανία στο τηλεφώνημα της «Εφ.Συν.», διηγήθηκε με μιαν ανάσα -που σου κόβει την ανάσα- την ιστορία:

«Τέσσερα χρόνια πουλάω διάφορα αντικείμενα από το σπίτι μας στη λαϊκή, για να πληρώνω τις εξετάσεις που πρέπει να κάνω μετά τη μαστεκτομή. Πουλάω κεντήματα, πλεκτά, ό,τι μπορώ να φτιάξω, αφού άλλη δουλειά έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να κάνω. Τι να κάνω; Δεν κάνουν όλες τις εξετάσεις στο Θεαγένειο. Κανένας δεν με είχε ενοχλήσει, με ξέρουν.

»Ηρθαν αστυνομικοί στις 22 [Δεκεμβρίου], μεσημέρι, μάλλον θα νόμιζαν ότι πουλούσα τσιγάρα, είμαι άρρωστη παιδιά, τους είπα, ευγενικοί ήτανε, με πήρανε, με πήγανε στο τμήμα στο Ντεπώ, κάθισα μέχρι τις 8 το βράδυ, με κοιτούσαν, δεν έλεγαν τίποτα, τι άλλο να πουν, ο νόμος, με παίρνουν ύστερα με πηγαίνουν σε ένα άλλο τμήμα, μεγάλο αυτό, τέλος της πόλης (εννοεί τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση), με κοιτούσαν πάλι, ευγενικοί ήταν, είχανε πάει μεσάνυχτα, θα είχανε περάσει κιόλας, σκοτάδι έξω, μαύρο, ερημιά, φοβήθηκα, τους λέω πώς θα πάω τώρα παιδιά μου στο σπίτι;

»Δεν ξέρω αν ντράπηκαν, αλλά φιλοτιμήθηκαν με βάλανε σε ένα περιπολικό και με πήγανε μέχρι την πόρτα του σπιτιού, καλά Χριστούγεννα μου είπε ο αστυνομικός, επίσης παιδάκι μου του είπα, σε ευχαριστώ που με έφερες, καλά Χριστούγεννα».

Κι ύστερα; «Γελούσα. Οταν χάνεις τα πάντα, γελάς. Μόνο ο άντρας μου στεναχωριέται, φοβάται μήπως με το πρόστιμο μας κάνουνε κατάσχεση στη σύνταξή του από τον ΟΓΑ, 380 ευρώ τον μήνα. Αυτά είναι όλα. Ευχαριστώ πολύ αυτούς που ενδιαφέρονται για μας».

efsyn.gr