Μόνο που δεν θα γίνει…

Ζούμε στη χώραμ που τοπικός αγώνας, ξεκινάει με ενός λεπτού σιγή, για  το πρόσφατο θύμα οπαδικής βίας και διακόπτεται στα μισά του αγώνα λόγω επεισοδίων στην κερκίδα και τον αγωνιστικό χώρο, που έχουν αποτέλεσμα να μεταφερθούν άνθρωποι στο νοσοκομείο. Στη χώρα, που κάθε περιστατικό βίας που έχει σχέση με τον αθλητισμό, αντί να γίνει αφορμή για προβληματισμό, γίνεται αφορμή για περισσότερο φανατισμό. Θα σβήσουν τα φώτα σε λίγες ημέρες, οι συσκέψεις αρμοδίων για «μέτρα» και «πάταξη του φαινομένου» θα προστεθούν στις προηγούμενες, που κάθε φορά γίνονται για το ίδιο θέμα, χωρίς αποτέλεσμα και μετά απλώς μετράμε τον χρόνο που θα περάσει, μέχρι το επόμενο θύμα. Δεν μπορεί λοιπόν να γίνει τίποτα; Προφανώς μπορεί. Μόνο που δεν θα γίνει. Και αυτό γιατί ποτέ δεν ασχολούμαστε με το ποιος ενθαρρύνει, καλλιεργεί και συντηρεί την οπαδική βία. Ούτε με τους μηχανισμούς που την συγκαλύπτουν και επιτρέπουν μια διάχυτη αίσθηση ατιμωρησίας.