Η σκέψη μας στους ανθρώπους στην Τουρκία και στη Συρία. Στα παιδιά που δεν θα μεγαλώσουν γιατί θάφτηκαν στα συντρίμμια. Στους ανθρώπους που έχασαν τα πάντα. Βιος, οικείους, φίλους, συντρόφους. Στους Τούρκους που θρηνούν τους νεκρούς τους και προσπαθούν να ξεθάψουν τους ζωντανούς από τα χαλάσματα, σε όσους έμειναν στο δρόμο ανέστιοι. Στους Σύρους πρόσφυγες που ζούσαν -μάλλον προσπαθούσαν να επιβιώσουν- στα σύνορα, κυνηγημένοι από τον πόλεμο. Ένα τεράστιο δράμα εκατοντάδων χιλιάδων θυμάτων μιας κολοσσιαίας καταστροφής. Την ίδια στιγμή που οι νεκροί είναι χιλιάδες και ο τελικός απολογισμός αναμένεται να είναι συγκλονιστικός, κάποιοι στη χώρα μας έδειξαν ότι υπάρχουν και κατακάθια σ’ αυτή την κοινωνία. Κάποιοι εκατοντάδες «συμπατριώτες» μας που χάρηκαν με την τραγωδία, ευχόμενοι οι Τούρκοι να πάθουν χειρότερα ή διαφωνούν με την αποστολή βοήθειας. Απλά μας προκαλούν ντροπή, αποστροφή και έντονη αηδία. Λες και ο θάνατος απλών ανθρώπων, φτωχών ανθρώπων, μπορεί να μπαίνει σε πολιτικές αντιπαραθέσεις και εθνικά θέματα. Με πόνο βαθύ και δέος μπροστά στο ασύλληπτο μέγεθος της καταστροφής οφείλουμε να είμαστε αρωγοί στην ανάγκη τους και θα συμπάσχουμε στον πόνο τους γιατί αυτό σημαίνει ανθρωπιά. Ο μεγάλος σεισμός, αλλά και τα νεκρά γυναικόπαιδα στη Λέρο, μας θυμίζουν την κοινή μοίρα που ορίζει τους λαούς της περιοχής. Το να μείνουμε άνθρωποι σήμερα σημαίνει να μην συνηθίσουμε στον θάνατο και να χτίσουμε ένα «ΕΜΕΙΣ» που συμπονάει πέρα από τα σύνορα. Η ανθρωπιά δεν υπολογίζει διαφορές, θρησκείες, ήθη, γλώσσες. «Οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα απολύτως παρά το ακριβώς αντίθετο. Τους ενώνουν τόσα πολλά ώστε να ζήσουν ενωμένοι ειρηνικά. Αυτοί που τους χωρίζουν είναι αυτοί που χάριν των συμφερόντων τους δεν ενδιαφέρονται για τη ζωή κανενός λαού» Ναζίμ Χικμέτ.
Πέρα από τα σύνορα
