Το «χρέος» και οι άλλοι

Ο κ. Τσίπρας διαβεβαίωσε ότι η Ελλάδα θα δημιουργήσει κέντρα προσωρινής φιλοξενίας. «Δεν θα επιτρέψουμε όμως να μετατραπεί η Ελλάδα σε αποθήκη ψυχών», είπε. Εντάξει! Κάποιος να τον ενημερώσει ότι η χώρα ήδη μετετράπη σε αποθήκη βασανισμένων ψυχών, με δίχρονα και τρίχρονα παιδιά να κοιμούνται σε λασπωμένα χωράφια και στα πλακάκια του Πειραιά και της πλατείας Βικτωρίας. Την ελληνική «φιλοξενία» ζουν οι απέλπιδες, όπου ζουν τραγικά και σε λίγο θα ζουν φρικιαστικά. Όταν δεν έχεις τις υποδομές, όταν είσαι μια χώρα μπάχαλο, όταν δε προγραμματίζεις και δεν προβλέπεις, όλο αυτό μοιάζει ανώφελος ανθρωπισμός που αποβαίνει εις βάρος των αποδεκτών του ανθρωπισμού σου. Αν υπάρχει μια θετική παράμετρος που θα έπρεπε να κρατήσουμε ως χώρα, σε σχέση με το προσφυγικό – μεταναστευτικό ζήτημα, αυτή είναι μια. Και μόνο αυτή. Η πρωτόγνωρη διάθεση χιλιάδων ανθρώπων της διπλανής πόρτας να εκδηλώσουν με κάθε τρόπο συμπαράστασή και αλληλεγγύη στους απελπισμένους. Ένα φαινόμενο που εκδηλώθηκε αυθόρμητα από τις πρώτες στιγμές που άρχισαν να φτάνουν στα νησιά του Αιγαίου άνθρωποι κυνηγημένοι από πολέμους ή οικονομική ανέχεια. Και θα μου επιτρέψετε το λογικό άλμα: όλη αυτή η προσφορά, θυμίζει το «Χρέος» της Ασκητικής του Καζαντζάκη «Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.» Εδώ όμως, δυστυχώς βάζουμε τελεία. Όλα τα υπόλοιπα που συμβαίνουν ως σήμερα είναι αυτά που μας χαρακτηρίζουν ως χώρα, όπου περισσεύει ο λαϊκισμός, η δημαγωγία και το «φαίνεσθαι». Και η απαρίθμηση των χαρακτηριστικών αυτών ξεκινά από τον τρόπο που το πολιτικό προσωπικό διαχειρίζεται το ζήτημα και φτάνει ως τις φωτογραφίες εκείνες όπου μαζί μητροπολίτες, είδωλα της ποπ, επαγγελματίες φιλάνθρωποι, δήμαρχοι που λατρεύουν τις τηλεοπτικές κάμερες και ένα σωρό άλλοι προβεβλημένοι βρήκαν ευκαιρία για μια ακόμα δημόσια επίδειξη ευαισθησίας. Αδιαφορώντας για το ουσιαστικό, ότι η αλληλεγγύη σ’ αυτόν που έχει ανάγκη πρέπει να γίνεται διακριτικά και αθόρυβα. Αν μη τι άλλο ως μια ένδειξη σεβασμού σ’ αυτόν…