Καθημερινή είναι η επιβεβαίωση, ότι οι ισχυρές παρενέργειες του ΙΟΥ, έχουν πολλαπλές και πολυποίκιλες θεραπευτικές ιδιότητες.
Πιθανόν να ισχύει η γνωστή ρήση της Εκκλησίας μας, ότι «θεραπεύει πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν».
Οικονομική κρίση και πανδημία με την συνύπαρξη τους, δημιούργησαν, νέες, πρωτόγνωρες συνθήκες στο οικονομικό γίγνεσθαι και στην κοινωνική ζωή.
Οι πολιτικοοικονομικές ηγεσίες του Παγκόσμιου Συστήματος, σε φραστικό τουλάχιστον επίπεδο, ισχυρίζονται ότι πασχίζουν να δώσουν λύση και απαντήσεις, στα προβλήματα που έφερε το «φονικό δίδυμο».
Διατείνονται και ισχυρίζονται, ότι κόπτονται για την προστασία της Δημόσιας Υγείας και την οικονομική ενίσχυση των αναξιοπαθούντων.
Το οικονομικοπολιτικό Σύστημα θεώρησε «δωρεάν εισφορά» τις θεραπευτικές ιδιότητες του ΙΟΥ, έθεσε σε συναγερμό όλους τους μηχανισμούς που διαθέτει, για την προς όφελος του εκμετάλλευση των παρενεργειών και αποτελεσμάτων της πανδημίας, όπως όλα τα συστημικά μέσα την αποκαλούν.
Είναι γεγονός πως το Παγκόσμιο Οικονομικό Σύστημα βρίσκεται σε μια διαρκή οικονομική και πολιτική κρίση από το 2007 και μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να βρεί λύσεις και να δώσει απαντήσεις στο πρόβλημα που το ίδιο δημιούργησε.
Οι κρίσεις στο Καπιταλιστικό Σύστημα δεν είναι τυχαίες, είναι ενδημικές, είναι οι ευκαιρίες που το ίδιο δημιουργεί για την βίαιη ή λιγότερο βίαιη, επίλυση των εσωτερικών του αντιφάσεων.
Οι οικονομικές κρίσεις δεν επιφέρουν πισωγυρίσματα στο σύστημα, αποτελούν το εφαλτήριο για το νέο άλμα, την αφορμή και την αιτία επαναχάραξης και επαναπροσδιορισμού της νέας του πορείας.
Το Κεφάλαιο ως «αξία σε κίνηση», μισεί την αδράνεια, μισεί την στασιμότητα, μισεί την απώλεια χρόνου για την επίτευξη των στοχεύσεων του, την αύξηση του και την συσσώρευση του.
Το κεφάλαιο με την όποια του μορφή, βιομηχανική, διανεμητική, εμπορευματική και χρηματοπιστωτική, στοχεύει στην συνεχή του αναμόχλευση με κύριο στόχο και σκοπό, την «συσσώρευση κεφαλαίων».
Η επίτευξη αυτού του στόχου έχει, ως παράπλευρη απώλεια την «πτωχοποίηση των κοινωνιών».
Ο έλεγχος των κοινωνικών δομών, των κοινωνικών σχέσεων, των κοινωνικών συμπεριφορών είναι το πρόβλημα το οποίο καλείται να λύσει το Σύστημα, πρόβλημα που και αυτό είναι δικό του δημιούργημα.
Θείο δώρο για το Σύστημα, οι «θεραπευτικές ιδιότητες της πανδημίας», η οικονομικό- πολιτική εξουσία, με την πρώτη αίσθηση απώλειας της δύναμης και του ελέγχου της, θέτει σε χρήση, την «βία» στις πολλαπλές της μορφές.
Θύλακες αντίστασης για την μη επίτευξη ανίερων στοχεύσεων, μπορούν μόνο να δημιουργηθούν και να δράσουν, σε κοινωνίες με ισχυρούς συνεκτικούς δεσμούς, σε κοινωνίες πολιτών με ελεύθερο φρόνημα, σε κοινωνίες μη ποδηγετούμενες.
Για την τιθάσευση των κοινωνιών, «δύο φονικά όπλα» χρησιμοποιεί κατά κόρον και καθ υπερβολή το Σύστημα.
«Τον φόβο του θανάτου και το χρέος» και τα δύο έχουν τις ίδιες ψυχαναγκαστικές επιδράσεις στο άτομο.
Με την επίκληση ότι ενδιαφέρονται για την προστασία της Υγείας των πολιτών, προβάλλουν το φάντασμα του θανάτου, για την εξουδετέρωση κάθε αντίδρασης για τα μέτρα και τις αποφάσεις που λαμβάνονται και που μέχρι στιγμής αποδεικνύονται ατελέσφορα.
Την επαναλαμβανόμενη νομοθετική βία, σε μια πρώτη ανάγνωση την εκλαμβάνει ο πολίτης ως μέσο προστασίας του, σε μια όμως δεύτερη ανάγνωση, διαβλέπει κάποιος την προσπάθεια της δημιουργίας του «νέου πολίτη, του νέου καταναλωτή, του νέου εργαζόμενου,του νέου διαδικτυακού δουλοπάροικου».
Το ατελέσφορο των μέτρων προστασίας της Δημόσιας Υγείας, δεν χρήζει άλλων διευκρινίσεων, είναι εμφανές και οι παλινωδίες των πολιτικό-οικονομικών ηγεσιών και οι αντιθέσεις τους, δεν είναι αποτέλεσμα διαφορετικών απόψεων για το δέον γενέσθαι, για την προστασία της Δημόσιας Υγείας, αλλά για την διανομή των κερδών που επιφέρουν τα λαμβανόμενα μέτρα.
Ο φόβος του θανάτου και των επιπτώσεων του χρέους «επικρέμαται επί των κεφαλών των πολιτών», η πλήρης αποδιοργάνωση των κοινωνιών είναι πρό των πυλών, ο διαδυκτιακός καταναλωτικός πολίτης ήδη δημιουργήθηκε» και μέσου του χρέους που τεχνηέντως και έξυπνα φόρτωσε το Σύστημα στις πλάτες των εργαζομένων, απαλλοτρίωσε και υποθήκευσε μελλοντικούς χρόνους εργασίας.
Το χρέος είναι εν τοις πράγμασι «παρκαρισμένο κεφάλαιο», διασφαλισμένο με την υποθήκευση εμπράγματης περιουσίας και μελλοντικής εργασίας.
Η αφύπνιση και εμφάνιση του στο οικονομικό γίγνεσθαι θα γίνει αισθητή με την πρώτη δειλή έστω, έναρξη της προσδοκώμενης «κανονικότητας».
Την βίαιη εισβολή του θα την συνοδεύουν καταστροφές περιουσιών, απώλεια θέσεων εργασίας και δικαιωμάτων, μειώσεις μισθών και συντάξεων και η δημιουργία μιας «κοινωνίας δουλοπάροικων»
Το τίμημα του δήθεν ξεπεράσματος της διπλής κρίσης δεν θα βαρύνει τους δημιουργούς της, αλλά τον απλό πολίτη.
Ο βέβαιος τυφώνας των φοροεπιδρομών, για την κάλυψη των πραγματικών και πλασματικών ελλειμμάτων, θα έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια ελευθερίας βούλησης και ελευθερίας επιλογών.
Ο χρεωμένος και ο μελλοθάνατος δεν έχουν ούτε ευκαιρίες ούτε δικαιώματα επιλογών, οι θεραπευτικές ιδιότητες του ΙΟΥ τις εξαφάνισαν.
Παρασκευάς Γιάννης
Ρόδος, 7/3/2021
