Να λοιπόν που ξανάρχεται το σχέδιο νόμου για τον αιγιαλό, εκείνο που αποσύρθηκε το 2016 μετά από την γενική κατακραυγή. Με διατάξεις που «εξαφανίζουν» τις αυθαιρεσίες από μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, και που καμία σχέση δεν έχουν με της πρωθυπουργικές εξαγγελίες περί άμεσης κατεδάφισης όλων των αυθαιρέτων. Γιατί εάν δεν είναι «εξαφάνιση» η νομιμοποίηση κάθε είδους αυθαιρέτων στον αιγιαλό ή την παραλία από οποιαδήποτε επιχείρηση είχε λάβει ενίσχυση από αναπτυξιακό νόμο και είχε συμβληθεί με το Δημόσιο, τον ΕΟΤ ή έναν φορέα Τοπικής Αυτοδιοίκησης (και όσα χτιστούν στο μέλλον!) τότε τι είναι; Η παραχώρηση δε « νησίδων, βραχονησίδων, υφάλων, σκοπέλων και αβαθών θαλάσσιων εκτάσεων, καθώς και «του συνεχόμενου αιγιαλού και της παραλίας» , τι είναι; Τι είναι όλα αυτά εάν δεν είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή που θα αφήσει για πάντα το αποτύπωμά του στις ακτές μας; Υ. Γ. Την ίδια ημέρα που διαβάσαμε αυτό τον δρόμο χωρίς επιστροφή στις παραλίες μας, ήρθε και η απόφαση του ΣτΕ σύμφωνα με την οποία δεν εξαιρούνται τα αυθαίρετα από τους δασικούς χάρτες. Υπάρχουν ακόμα δικαστές εις τας Αθήνας.
Δρόμος χωρίς επιστροφή
