• «Το Σχολείο της Σιωπής»: Όταν οι κραυγές των παιδιών για βοήθεια θάβονται για να μη χαλάσει η «εικόνα» • Συγκλονιστική αναφορά μητέρας αποκαλύπτει έναν χρόνο ακραίου bullying, ψυχολογικής κατάρρευσης και σοβαρής αδιαφορίας από εκπαιδευτικούς • Διοίκηση που καλεί σε «εκδρομές στη θάλασσα» αντί να αναλάβει ευθύνες. Μία οικογένεια στον γολγοθά της παιδικής βίας
Το σχολικό έτος 2023-2024 ξεκίνησε με ελπίδα για μία οικογένεια με τρία παιδιά στην Ιαλυσό της Ρόδου. Τα δίδυμα αγόρια τους, επτά ετών τότε, μπήκαν στην Α’ Δημοτικού. Ανυπομονούσαν. Σύντομα, όμως, η οικογενειακή καθημερινότητα μετατράπηκε σε κόλαση.
Ήδη από τον Οκτώβριο, η μητέρα δεχόταν τηλεφωνήματα από τη δασκάλα των παιδιών. Τη διαβεβαίωνε ότι τα παιδιά της υφίστανται προσβλητική και επιθετική συμπεριφορά από συγκεκριμένο μαθητή. Αλλά, όπως της έλεγε, «το έχει υπό έλεγχο». Ο διευθυντής, κατά τα λεγόμενα της δασκάλας, ήταν ενήμερος. Τα παιδιά συνέχισαν να επιστρέφουν στο σπίτι τρομαγμένα, στενοχωρημένα, σιωπηλά.
Λόγια που δεν χωράει ο νους
Οι φράσεις που άκουγαν τα παιδιά από τον συμμαθητή τους ήταν απερίγραπτες:
«Ακόμα να πεθάνεις;»,
«Δεν αντέχω να σε βλέπω»,
«Θέλεις να σε δείρω;»,
«Καλά να πάθεις».
Ένα από τα δίδυμα, σε μία στιγμή που θα έπρεπε να παίζει με πλαστελίνες, γύρισε σπίτι και ρώτησε τη μητέρα του:
«Μαμά, γιατί να πεθάνω;»
Είχαν πρόσφατα χάσει τον παππού τους και ήξεραν καλά τι σημαίνει «θάνατος». Το οικογενειακό πένθος μετατράπηκε σε νέο τραύμα.
Από τη σιωπή στο σπάσιμο των οστών
Η βία δεν ήταν μόνο λεκτική. Λίγο πριν το Πάσχα του 2024, κατά τη διάρκεια του μαθήματος γυμναστικής, ένα από τα παιδιά δέχθηκε σπρώξιμο και έπεσε κάτω. Πονούσε στο χέρι, όμως το σχολείο δεν ενημέρωσε κανέναν. Όταν η μητέρα πήγε να τα παραλάβει, είδε το παιδί με σκυμμένο βλέμμα, να κρατάει το χέρι του.
Οι ακτινογραφίες αποκάλυψαν ράγισμα. Ορθοπεδικός συνέστησε νάρθηκα για είκοσι ημέρες.
«Ήταν δηλαδή το παιδί μου τόσες ώρες με ραγισμένο χέρι και κανείς δεν με ενημέρωσε;», αναρωτιέται η μητέρα στην αναφορά της. Η απάντηση της δασκάλας: «Τελικά ήταν ραγισμένο;».
Το σχολείο γνώριζε – αλλά έκανε τα στραβά μάτια
Η δασκάλα της τάξης φέρεται να είχε καταγράψει 25 περιστατικά σε «βιβλίο σχολικής ζωής». Παρά τις διαβεβαιώσεις για ενημέρωση των γονιών του παιδιού-θύτη, η κατάσταση όχι μόνο δεν βελτιώθηκε, αλλά, σύμφωνα με τους γονείς, επιδεινώθηκε.
Στις 11 Ιουνίου του 2024, πραγματοποιείται συνάντηση-ελπίδα. Διευθυντής, δασκάλα, σχολικός σύμβουλος, γονείς των θυμάτων και του θύτη.
Τι συζητήθηκε; Καμία αναφορά στα γεγονότα. Κανένα περιστατικό δεν περιγράφεται. Καμία ευθύνη δεν αναλαμβάνεται.
Ο διευθυντής πρότεινε… να πάνε όλοι μαζί για μπάνιο.
Νέα χρονιά, νέα δασκάλα – Ίδιος εφιάλτης
Τον Σεπτέμβριο του 2024, τα παιδιά περνούν στη Β’ Δημοτικού. Η δασκάλα αλλάζει, όμως το πρόβλημα παραμένει.
Τα περιστατικά συνεχίζονται: σπρωξίματα, χλευασμός, ψυχολογική αποδόμηση. Κορυφώνονται με την κατηγορία για χυδαίο σημείωμα, που βρέθηκε στην τσάντα συμμαθήτριας. Έφερε το όνομα του ενός αγοριού, αν και εκείνος ορκιζόταν ότι δεν ήταν δικό του. Τα παιδιά κλήθηκαν να γράψουν λέξεις για να συγκριθεί ο γραφικός χαρακτήρας.
Καμία απολογία. Καμία δήλωση αθωότητας δημόσια. Η δασκάλα, στο τέλος, παραδέχθηκε ότι πιστεύει πως ο μαθητής δεν το έγραψε. Αλλά δεν το είπε ποτέ στην τάξη. Δεν αποκαταστάθηκε το όνομά του.
Ψυχολογικές και σωματικές καταρρεύσεις
Ένα από τα παιδιά άρχισε να έχει πόνο στα πόδια. Νυχτερινούς σπασμούς. Έντονο άγχος. Τελικά οδηγήθηκε στο Παίδων και κατέληξε στην εισαγωγή. Παρά τις δεκάδες εξετάσεις, δεν εντοπίστηκε οργανικό πρόβλημα.
Η διάγνωση: ψυχοσωματικό. Το παιδί είχε «κλειδώσει» σωματικά από το στρες.
Το άλλο παιδί εμφάνισε έντονη απόσυρση, φόβο για το σχολείο, αδυναμία συγκέντρωσης, ψευδισμό. Αρχικά νόμιζαν ότι έχει μαθησιακά ζητήματα. Τελικά, ήταν η ψυχική κόπωση από έναν χρόνο απόρριψης και εξευτελισμού.
Καταστροφή στοιχείων – Η σταγόνα που ξεχείλισε
Όταν η μητέρα απαίτησε να δει τα χαρτάκια που ενοχοποιούσαν άδικα το παιδί της, η απάντηση ήταν αποκαρδιωτική:
«Τα κατέστρεψα. Ήταν αντιπαιδαγωγικό να τα κρατάω», φέρεται να είπε ο διευθυντής, σύμφωνα με την αναφορά.
Τα χαρτιά, που θα μπορούσαν να αποδείξουν την αθωότητα του παιδιού, εξαφανίστηκαν. Μαζί τους και κάθε ίχνος ευθύνης.
Μεταγραφή, νέα αρχή – Αλλά ο πόνος δεν ξεχνιέται
Τον Δεκέμβριο του 2024, τα παιδιά αλλάζουν σχολείο. Ξεκινάνε από την αρχή. Η μετάβαση ήταν δύσκολη, οι ακαδημαϊκές απαιτήσεις μεγαλύτερες, η ψυχολογία εύθραυστη. Όμως η οικογένεια το πάλεψε. Η ησυχία και η ασφάλεια που ένιωσαν ήταν αρκετές για να αρχίσουν να ανασαίνουν.
Ένα σύστημα που προστατεύει τον εαυτό του – Όχι τα παιδιά
Στο σύνολο της αναφοράς, γίνεται ξεκάθαρο ένα μοτίβο: αποσιώπηση, αναβλητικότητα, προτροπές να «λυθεί το θέμα ιδιωτικά», και τελικά μία ευθεία πρόταση: Να αλλάξουν τα παιδιά σχολείο, για να ησυχάσει το σχολείο.
Όταν οι γονείς ζήτησαν λογοδοσία, δέχθηκαν ειρωνεία. Όταν ζήτησαν διαφάνεια, πήραν συγκαλύψεις. Όταν μίλησαν για ευθύνες, τους χαρακτήρισαν «επιθετικούς».
Ο επίλογος – που δεν πρέπει να είναι το τέλος
Η οικογένεια δεν κάνει μήνυση. Δεν εκβιάζει. Δεν στοχοποιεί. Περιγράφει. Με ακρίβεια, με τεκμήρια, με πόνο.
Δεν ζητά εκδίκηση. Ζητά να μη συμβεί αυτό σε άλλο παιδί. Να μη βρεθεί ξανά παιδί να λέει: «Μαμά, γιατί να πεθάνω;»
Αν δεν αλλάξουμε τη νοοτροπία που νομιμοποιεί τον σχολικό εκφοβισμό πίσω από χαμόγελα, πρωτόκολλα και «γραμμές σχολείου», η επόμενη αναφορά ίσως να μη μείνει μόνο στο χαρτί.
