Το διαβάζεις, το ξαναδιαβάζεις και δεν μπορείς να το πιστέψεις. Εβγαλε όπλο και πυροβόλησε σε γήπεδο στη διάρκεια αγώνα. Και γίνεται αυτό πιο απίστευτο, πιο παρανοϊκό, πιο ανατριχιαστικό, όταν αυτό γίνεται μπροστά στα έκπληκτα μάτια των μικρών παιδιών που έπαιζαν ποδόσφαιρο, ενώ στις κερκίδες βρίσκονταν γονείς και οικογένειες που παρακολουθούσαν το παιχνίδι.
Και ως γνωστόν μετά την έκπληξη τέτοιων γεγονότων «μα πως είναι δυνατόν…», γίνονται συσκέψεις με το γνωστό «μαχαίρι που θα φτάσει στο κόκκαλο» και την «πάταξη αυτών των φαινομένων». Γίνονται δηλώσεις βαρυσήμαντες και πάνε όλοι για ύπνο, μέχρι το επόμενο επεισόδιο. Ο «έχει ο Θεός» της Ελλάδας, απλά έχει βοηθήσει και ακόμη δεν έχουμε πρόσφατο νεκρό.
Μέχρι πότε όμως; Και μέχρι πότε μέσα από αυτές τις εικόνες , θα έχουμε την αίσθηση πως είμαστε πολίτες χώρας κανιβάλων; ‘ Η μήπως αυτές οι εικόνες αποτυπώνουν μια χώρα διαλυμένη, μια χώρα σε πλήρη πτώχευση ( και δεν εννοώ οικονομική)
Καταργείστε το αν σας «χαλάει» τόσο. Απαγορεύστε το αν είστε ανίκανοι να το διαχειρισθείτε, γιατί μας «χαλάει» όλους εμάς τους υπόλοιπους. Γιατί άθλημα δεν το λες… Διαπλοκή το λες, μαφία με μπράβους το λες.
Και τα λόγια του Σαρτρ λες… «Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε , τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε»…
