Στην Ολομέλεια της Βουλής μίλησε κατά τη συζήτηση του Ασφαλιστικού – Φορολογικού νομοσχεδίου ο Αντιπρόεδρος της Βουλής βουλευτής Δωδεκανήσου Δημήτρης Κρεμαστινός. Στην τοποθέτησή του αναφέρθηκε στη χαμένη από τον ΣΥΡΙΖΑ μεγάλη ευκαιρία δημιουργίας μιας δυνατής κυβέρνησης των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων και έκανε έκκληση για υπέρβαση των διαφορών προκειμένου να βγει η χώρα από τον φαύλο κύκλο όπου έχει εγκλωβιστεί. Ο Δημήτρης Κρεμαστινός διατύπωσε τη βαθιά του ανησυχία για την κατάσταση της χώρας και είπε ότι με την τακτική που ακολουθείται από τα δυο μεγαλύτερα κόμματα πλήττεται η αξιοπιστία της χώρας με αποτέλεσμα σκληρά νομοσχέδια όπως το σημερινό τα οποία δεν είναι καν βιώσιμα.
Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία του:
«Κύριε Πρόεδρε, αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι, θα προσπαθήσω να μιλήσω καθαρά όπως εγώ βλέπω τα πράγματα.
Πρώτον, κατά τη γνώμη μου, χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία αμέσως μετά τις εκλογές. Ποια ήταν αυτή; Ο Πρωθυπουργός θα μπορούσε να συγκροτήσει κυβέρνηση, μετά την πρόταση που είχε κάνει και ο κ. Μεϊμαράκης, όλων των κομμάτων που πιστεύουν ότι η χώρα πρέπει να μείνει στην Ευρωζώνη και στο Ευρώ και αυτή η κυβέρνηση θα ήταν πάρα πολύ δυνατή και θα είχε πάρα πολύ δυνατό εσωτερικό και εξωτερικό λόγο.
Θα σας εξηγήσω το γιατί. Για πρώτη φορά το ΔΝΤ ζητάει από χώρα να νομοθετήσει εκ των προτέρων για την περίπτωση που συμβεί κάτι –που αυτό πιστεύει ότι θα συμβεί- και να είναι δεσμευμένη η χώρα.
Δεύτερον, οι Ευρωπαίοι φίλοι μας –γιατί και εμείς Ευρωπαίοι είμαστε – δεν λένε «όχι». Λένε να υπάρχει ένας αυτόματος μηχανισμός ο οποίος να κάνει το περίφημο «cut», να υπάρχει ο «κόφτης» που λένε. Τι λένε, δηλαδή, οι Ευρωπαίοι; Δεν λένε μην κάνετε τίποτα, όπως μέχρι τώρα γινόταν. Λένε κάτι καλύτερο μεν και πάνω σε αυτό γίνεται η συζήτηση και η διαφωνία.
Γιατί, όμως, δεν μας εμπιστεύονται; Γιατί αλλάζουμε συνέχεια πρόσωπα. Κόμματα –και δεν μιλώ μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ που τώρα είναι σε αυτήν την κατηγορία, μιλώ και για τη Νέα Δημοκρατία- που αρχικά καταψήφιζαν τα μνημόνια, νομίζοντας ότι δεν είναι υποχρεωτικά, μετά τους βλέπουν να τα ακολουθούν, να τα ψηφίζουν όλοι. Γιατί να μας εμπιστευτούν;
Θέλουν, λοιπόν, να μας βάλουν σε μία τάξη. Να μας βάλουν. Εάν, όμως, είχαμε μία κυβέρνηση όπως περιέγραψα, δεν θα ήταν πιο δυνατή αυτή η κυβέρνηση για να πει ένα μεγάλο «όχι» και να διατηρήσει την αξιοπρέπεια της χώρας;
Επίσης, αυτό που έχω να πω αφορά τη βιωσιμότητα του παρόντος νομοσχεδίου του κ. Κατρούγκαλου. Η βιωσιμότητά του –όπως ξέρετε- όπως και του προηγούμενου, που αναγκάστηκε να τροποποιηθεί, εξαρτάται από το εάν υπάρξει ανάπτυξη και επενδύσεις.
Ερωτώ πάλι: Έχει η Κυβέρνηση την αξιοπιστία ώστε να έρθουν οι επενδυτές και να φέρουν τώρα τα λεφτά τους; Πιστεύετε ότι εάν ήταν μια ευρύτερη κυβέρνηση, δεν θα ήταν μεγαλύτερη η αξιοπιστία της;
Δεύτερο ερώτημα: Πιστεύετε ότι εάν αρθούν τα capital controls όλος ο κόσμος από την επομένη θα ξαναφέρει τα χρήματά του -που έχει στο σπίτι του ή στο εξωτερικό ή οπουδήποτε- στις τράπεζες;
Εάν ήταν μια κυβέρνηση όλων των κομμάτων αυτό το πράγμα δεν θα ήταν πιο λογικό να συμβεί;
Εάν δεν συμβούν αυτά τα πράγματα τότε πώς θα ισχύσει και θα ευημερήσει το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου; Εάν δεν πέσει, δηλαδή, η ανεργία, για να υπάρχουν εισφορές από τους εργαζόμενους και τους εργοδότες, πώς θα πάει καλά το νομοσχέδιο; Και θα πάμε σε άλλο χειρότερο νομοσχέδιο και τότε ποιος θα έχει την ευθύνη;
Γιατί εδώ μέσα επικρατεί συνέχεια το «Εμείς» και το «Εσείς», αλλά δεν επικρατεί το πραγματικό «Εμείς», δηλαδή όλοι οι Έλληνες. «Εμείς» είμαστε όλοι, δεν υπάρχει το «Εμείς» και το «Εσείς».
Αυτά είναι λοιπόν τα μεγάλα ερωτήματα, αν θέλετε, που απασχολούν τον μέσο Έλληνα πολίτη και πρέπει να τα απαντήσει η Βουλή, πρέπει να τα απαντήσει ο Πρωθυπουργός. Αυτά απασχολούν σήμερα τον Έλληνα πολίτη. Δεν τον απασχολεί πόσα λάθη έκανε το ένα κόμμα και πόσα κάνει τώρα το άλλο. Τον απασχολεί και αυτό, αλλά τον απασχολεί δευτερευόντως. Ο Έλληνας τι θέλει; Θέλει τα παιδιά του που έχουν φύγει να γυρίσουν από το εξωτερικό. Πώς θα γυρίσουν τα παιδιά του άμα δεν υπάρχει ανάπτυξη;
Με όλα αυτά, λοιπόν, τα ερωτηματικά και μέσα στο πεντάλεπτο που μας δίνει ο χρόνος της Βουλής -δεν μπορώ να επεκταθώ, δυστυχώς, παραπάνω- προσέρχομαι σήμερα στη Βουλή και λέω ότι πρέπει να κάνουν όλοι μια υπέρβαση.
Διότι και αυτό που λέει η σημερινή Αξιωματική Αντιπολίτευση φυσικά δεν το υιοθετώ, διότι το είχε πει και με άλλον Αρχηγό. Το θυμόσαστε, επί Κυβερνήσεως Παπαδήμου, που ανετράπη και μετά πήγαμε σε αλλεπάλληλες εκλογές. Και τι έγινε; Λύθηκε το πρόβλημα; Τώρα πάλι ζητάει το ίδιο πράγμα η Αξιωματική Αντιπολίτευση. Χάθηκε, λοιπόν, η ευκαιρία εκείνη.
Μήπως, όμως, είναι καιρός να προβληματιστούμε σήμερα, για να μην χαθεί ολόκληρη η ιστορία που λέγεται Ελλάδα; Διότι εγώ –δεν ξέρω εσείς- πραγματικά ανησυχώ. Και ανησυχώ γιατί δεν ξέρω τι τέξεται η επιούσα και δεν ξέρω τι συμφέροντα υπάρχουν τα οποία βρίσκονται ακόμα και στις όμορες, γειτονικές μας χώρες. Γιατί όλοι μας παρακολουθούν και βλέπουν μία χώρα επί έξι χρόνια να μην μπορεί να κάνει ό,τι κάνανε οι αδελφοί μας οι Κύπριοι, δηλαδή όλα τα κόμματα –επαναλαμβάνω- του λεγόμενου ευρωπαϊκού τόξου. Γιατί αν ένα κόμμα δεν πιστεύει, δεν πιστεύει. Όμως αυτοί που πιστεύουν, τουλάχιστον, είναι δυνατό να διαφωνούν και να υβρίζονται μέσα στην Αίθουσα και να μην κάνουν ό,τι έκανε και η Κύπρος; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα.
Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.»
