Για κάποιους η αγωνία, η απελπισία, η αυτοκτονία μπορούν να είναι αποκλειστικά αποτέλεσμα της κακής θέας. Και κάπως έτσι απορούν, σαν την υποψήφια Ευρωβουλευτή μιλώντας στην Πρέβεζα : «Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ο Καρυωτάκης ήταν τόσο πολύ λυπημένος για να είμαι ειλικρινής, σε αυτή την υπέροχη πόλη». Οι Έλληνες πολιτικοί από κάθε παράταξη συχνά χρησιμοποιούν την ποίηση ως άσκηση κακοποίησης. Για να εντυπωσιάσουν, για να δώσουν βάθος στην κοινοτοπία. Η αυτοκτονία του Καρυωτάκη δεν αποτελεί ένα τυχαίο γεγονός. Οι έντονες κρισιακές καταστάσεις στην ερωτική ζωή του ποιητή, συναντήθηκαν το 1922 με τη σύφιλη και τον χωρισμό του από την Πολυδούρη. Τη σύφιλη, που εκείνη την εποχή εκτός από ανίατη αρρώστια, έφερνε μαζί της και ένα τεράστιο κοινωνικό στίγμα. Μάλιστα ο αδελφός του, θεωρούσε ότι η ασθένεια συνιστούσε προσβολή για την οικογένεια. Μια αρρώστια που τον οδήγησε τελικά στην αυτοκτονία όπως τουλάχιστον αποφαίνονται οι μελετητές του, συν αυτό που θα λέγαμε σήμερα κατάθλιψη. Το έργο του, πολύ πριν μάθει ότι πάσχει από σύφιλη το καλοκαίρι του 1922, η ζωή και ο θάνατος του, συνιστούν ακράδαντες αποδείξεις για αυτό που σήμερα λέμε κατάθλιψη. Γενικά, οι πληροφορίες αυτές δεν είναι εφτασφράγιστο μυστικό. Απλές γνώσεις είναι που τις μαθαίνεις στο σχολείο, εάν δεν έκανες κοπάνα την ώρα της Λογοτεχνίας και και όταν έρθει η ώρα τις εκθέτεις χωρίς να εκτίθεσαι.
Ο «λυπημένος»
