Δημήτρης Κρεμαστινός: Η σημαντικότερη προσωπικότητας της Δωδεκανήσου στην μεταπολιτευτική περίοδο.
Ο άνθρωπος μας, το στήριγμα μας, πέρασε στην αθανασία.
(Αντί τελευταίου χαιρετισμού)
Οι αντιθέσεις της Ιστορίας πολλές φορές σημαδεύουν την συλλογική μνήμη. Πριν από 75 χρόνια στις 8 Μαΐου 1945, σ’ όλη την Δωδεκάνησο οι καμπάνες στις εκκλησίες χτυπούσαν χαρμόσυνα και τις καρδιές των Δωδεκανησίων πλημμύρισαν συναισθήματα χαράς, ενθουσιασμού και αγαλλίασης για την Απελευθέρωση μας.
Σήμερα, 8 Μαΐου 2020, από τις 7.30 το πρωί με το θλιβερό άγγελμα του θανάτου του Δημήτρη Κρεμαστινού, οι καμπάνες στις εκκλησιές, από την Χάλκη μέχρι τον Αρχάγγελο, χτυπούν λυπητερά και στις καρδιές όλων μας έχει φωλιάσει η θλίψη, η στενοχώρια για την μεγάλη απώλεια, του γιατρού μας, του γιατρού της καρδιάς μας, του Δημήτρη Κρεμαστινού. Του επιστήμονα, του καθηγητή (όπως ο ίδιος ιεραρχούσε στην πλειάδα των αρετών και των αξιωμάτων του), του πολιτικού, μα πάνω απ’ όλα του ανθρώπου.
Η μεγάλη απώλεια του, ήταν η πρώτη είδηση, σ’ όλα τα μέσα, γραπτού και ηλεκτρονικού τύπου, με αναφορές στα σπουδαία χαρίσματα του, στη μεγάλη προσφορά του στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, στην ανεκτίμητη προσωπικότητα του, την οποία ο ίδιος συνειδητά και από στάση ζωής απέκρυπτε.
Η ιστορία στο μέλλον θα καταγράψει ότι δεν ήταν μόνο ο γιατρός του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και ο έμπιστος εξ απορρήτων προσωπικός γιατρός, σπουδαίων και γνωστών προσωπικοτήτων, όχι μόνο της χώρας μας, αλλά ηγετών παγκόσμιας εμβέλειας κάτι που ο ίδιος όχι απλά σεμνυνόμενος, αλλά τηρώντας πίστη στο όρκο του Ιπποκράτη “Ἃ δ’ ἂν ἐν θεραπείῃ ἢ ἴδω, ἢ ἀκούσω, ἢ καὶ ἄνευ θεραπηίης κατὰ βίον ἀνθρώπων, ἃ μὴ χρή ποτε ἐκλαλέεσθαι ἔξω, σιγήσομαι, ἄῤῥητα ἡγεύμενος εἶναι τὰ τοιαῦτα” κρατούσε ως επτασφράγιστο μυστικό.
Κινήθηκε στους ανοιχτούς ορίζοντες της ιατρικής επιστήμης, εκεί όπου ανιχνεύονται οι προσδοκίες και οι φόβοι για το μέλλον του ανθρώπου, θεράπευσε και έσωσε ανθρώπινες ζωές. Ο ίδιος σ’ ένα από τα
πολλά συγγράμματα του και τις εκατοντάδες περί της ιατρικής μονογραφίες του έγραφε: “ο όγκος της παραγόμενης γνώσης είναι τεράστιος και οι επιμέρους τομείς της δυσθεώρητοι κατά τον αριθμό και το εύρος τους. Σ’ αυτή την πρόκληση ο επιστήμονας βαρύνεται με την ευθύνη να υπηρετεί τον άνθρωπο μέσα από τους κανόνες της ηθικής, της κοινωνικής συνείδησης και της αλληλεγγύης…”.
Η πολιτική ήταν γι’ αυτόν ο τρόπος για να υπηρετήσει πέρα από την ιατρική τον άνθρωπο, γι’ αυτό με παρρησία δήλωνε: «Δεν πιστεύω στον επαγγελματία πολιτικό που αρχίζει με τη φιλοδοξία να φθάσει στα ύπατα αξιώματα της πολιτικής χωρίς να έχει επαρκώς με το έργο του δοκιμαστεί από την κοινωνία. Αντίθετα πιστεύω σε εκείνον που θα ασχοληθεί με την πολιτική ύστερα από μια λαμπρή πορεία στην εργασία του, μέσα από την οποία θα διαφαίνεται η εντιμότητά του και κοινωνική του ευαισθησία».
Γι’ αυτό, δεν δίστασε να αρνηθεί την βέβαιη βουλευτική ή υπουργική θέση, για να συνεχίσει να υπηρετεί την ιατρική και τον συνάνθρωπο του .
Η απώλεια του δυσαναπλήρωτη. Ηταν ο άνθρωπος που με σεβασμό στις ανθρώπινες και δημοκρατικές αξίες, ιεραρχώντας την σπουδαιότητα των καταστάσεων, «άνοιγε όλες τις πόρτες» για όλους του Δωδεκανησίους, για όλο τον κόσμο που ζητούσε την συμπαράσταση του, επώνυμους και ανώνυμους.
Ο Δημήτρης Κρεμαστινός ήταν πάντα παρών, στην πρόκληση και πρόσκληση κάθε συμπολίτη μας και αντιμετώπιζε άμεσα, με ενδιαφέρον και αγάπη κάθε πρόβλημα υγείας μας. Οραματίστηκε για τον τόπο μας ένα Νοσοκομείο αντάξιο των αναγκών του για την προστασία της υγείας των κατοίκων και των επισκεπτών του και συνέδραμε στην υλοποίηση του, όπως και του ΑΤΤΙΚΟΥ και 10 συνολικά Περιφερειακών Νοσοκομείων. Η στήριξη και η ενίσχυση των δομών υγείας, ιδιαίτερα η κατασκευή του ακτινοθεραπευτικού τμήματος στο Νοσοκομείο της Ρόδου, ήταν γι’ αυτόν στόχος ζωής.
Τιμήθηκε για τις αρετές του ως υπεύθυνου επιστήμονα, καλού πατριώτη, ενάρετου πολιτικού. Ο κοινωνικός του ρόλος, η διεθνής αναγνώρισή του και η πολυετής προσφορά του στην έρευνα και στην επιστήμη στον τομέα της ιατρικής, στην πολιτική και στον τόπο μας προσέδιδε στο πρόσωπο του αξιοπιστία, αναγνώριση, σεβασμό και αποδοχή. Έτσι θα μείνουν ανεξίτηλα στη μνήμη μας, ο ήπιος, ο μειλίχιος, ο
προσηνής χαρακτήρας του, η καλοσύνη και η ευγένειά του, που για όλους είχε ένα καλό λόγο, όμως για τον εαυτό του ήξερε «να κρύβει» τις ανθρώπινες πικρίες που εμείς ηθελημένα ή αθέλητα του δίναμε.
Σκοπός της εφήμερης ζωής μας, η αθανασία (όπως γράφει ο κρητικός στοχαστής στην Ασκητική) και ο Δημήτρης Κρεμαστινός, για όσα αμέτρητα και σπουδαία προσέφερε στην Δωδεκάνησο, ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ.
ΦΩΤΗΣ ΧΑΤΖΗΔΙΑΚΟΣ
τ. Δήμαρχος Ρόδου
