Αν καθίσεις το ξημέρωμα στα βουνά των προπαππούδων μας στα Κοσκινού στο σπίτι του “Αμπελουργού” θα συνειδητοποιήσεις πόσο απλόχερα μας χάρισε ο Δημιουργός την ομορφιά του Παραδείσου μέσα από την ομορφιά ροδίτικη φύση. Μία υπέροχη ανατολή του Ήλιου στο ύψωμα εκεί που επιβλητικά βράχια αγναντεύουν την απέραντη θάλασσα παράλληλα με τις Πηγές Καλλιθέας έχει ανεγερθεί από τους Ιταλούς Κατακτητές το σπίτι του Αμπελουργού.
Ένα υπέροχο οικοδόμημα όπου το κέντρο του θυμίζει βυζαντινό Μοναστήρι όπως ορθά παρατηρεί και ο Γιώργος Τζεδάκης και αναφέρει στο σχετικό επεισόδιό του στο youtube στο επεισόδιο 45 με τίτλο “ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΑΜΠΕΛΟΥΡΓΟΥ” στον υπερσύνδεσμο “Casa del vignaiolo” του καναλιού “Μια σταγόνα Ροδίτικης Ιστορίας” .
Πολλές φορές τα ιταλικά κτίρια αυτά που έχουν μείνει απομονωμένα εδώ κι εκεί είναι σαν μικροί χώροι για να υμνήσει ο άνθρωπος το μεγαλείο του Θεού. Όταν τα επισκεπτόμαστε ή ακόμα και όταν απλά τα παρατηρούμε δοξάζουμε τον Θεό γιατί ελευθερωθήκαμε από έναν πόλεμο που θα θυμόμαστε για πάντα ακόμα κι αν εμείς οι ίδιοι δεν τον ζήσαμε. Μας έχουν αφηγηθεί όμως ιστορίες οι παππούδες μας και οι γονείς μας για τον πόλεμο. Αυτά που βλέπουμε είναι ότι έμεινε τελικά από το ενδιάμεσο της ιστορίας μας. Μιας ιστορίας του Δωδεκανησιακού λαού που κέρδισε με πολλές θυσίες την ελευθερία του αφού όμως πρώτα βίωσε τα χρόνια της Κατοχής με τον κατακτητή.
Η γεωργία και κυρίως η Αμπελουργία ήταν ένα από τα κυριότερα επαγγέλματα των ροδιτών. Οι ροδίτες παρήγαγαν εκτός του εξαιρετικού κρασιού το οποίο εξήγαγαν, σταφίδες, ξύδι και άλλα παρεμφερή. Υπήρχαν εταιρίες που παρήγαγαν κρασί γνωστό ακόμα και στις καλύτερες εκθέσεις του εξωτερικού και μέχρι σήμερα η σαμπάνια της ΚΑΙΡ θεωρείται από τους ωραιότερους αφρώδεις οίνους.
Η τάση να εγκαταλείπονται τα συγκεκριμένα οικήματα είναι συνηθισμένη στο νησί μας. Η εγκατάλειψη όμως δεν προέρχεται από την ασημαντότητα του συγκεκριμένου ακινήτου ή και άλλων ακινήτων σαν αυτό, οφείλεται συνήθως στην ανυπαρξία προτεραιοτήτων και στρατηγικού σχεδιασμού από τους διοικούντες επί σειρά ετών.
Γινόμαστε κυνικοί διαπιστώνοντας ότι το Σπίτι του Αμπελουργού όπως και τα υπόλοιπα εγκαταλελειμμένα κτίρια έχουν μεγάλη επισκεψιμότητα από διάφορους επισκέπτες του νησιού μας μιας και οι τοίχοι τους είναι γεμάτοι συνθήματα και υπογραφές από ολόκληρο τον πλανήτη σε διάφορες γλώσσες.
Υπάρχει αυτή η ειρωνεία σε όλη αυτή την ιστορία, διότι όσοι λαμβάνουν τις αποφάσεις για τις προτεραιότητες αξιοποίησης ακινήτων του νησιού προκειμένου να κατευθύνουν τους επισκέπτες του νησιού σε συγκεκριμένους στόχους και συγκέντρωσης των επισκεπτών αγνοούν επιδεικτικά τα συγκεκριμένα μνημεία και πηγές Ιστοριογραφίας για την ιστορία του τόπου μας.
Η πολυπληθής συγκέντρωση υπογραφών των επισκεπτών στους τοίχους των ερειπωμένων – λεηλατημένων – εγκαταλελειμμένων κτιρίων όπως το “Σπίτι του Αμπελουργού” και της “Βίλλας De Vecchi”, της Βάρης και πολλών άλλων, αφήνει το δια ζώσης αποτύπωμα της διαμαρτυρίας του κόσμου που επισκέπτεται το νησί για την εγκατάλειψη της ιστορίας μας και της Ιστορικής μας Μνήμης.
Πολλά από αυτά τα κτίρια μπορείτε να τα επισκεφθείτε στο ψηφιακό κανάλι του Γιώργου Τζεδάκη στον υπερσύνδεσμο https://www.youtube.com/channel/UCV1PU_RAXZ2dg2JX7OkYhYg και το συγκεκριμένο επεισόδιο στον υπερσύνδεσμο https://www.youtube.com/watch?v=HtWcLOJhRPY&t=33s.
Τα ερωτήματα είναι πολλά, τι είναι αυτά τα κτίρια, πως λέγονται, η ιστορία τους, είχαν κάποτε ζωή… γιατί εγκαταλείφθηκαν; Ας ελπίσουμε ότι θα αντιληφθούμε κάποτε το μέγεθος της καταστροφής που κάνουμε με την εγκατάλειψη αυτή στην ιστορία του τόπου μας και να συμπεριλάβουμε κι αυτά τα στολίδια του νησιού μας στους επιχειρησιακούς στόχους αξιοποίησης των ακινήτων του τόπου μας πριν είναι αργά.
Ελένη Ν. Καραγιάννη
