Φιόρι Ντουρμισάι: «Ευχαριστώ τον Τάσο Βογιατζόγλου και τον προπονητή Γιάννη Κουμέντο»

Ο επιθετικό του Πανιωνίου Φιόρι Ντουρμισάι έδωσε συνέντευξη της αθλητική ιστοσελίδα gazzetta. gr μιλώντας για την ζωή του και την αθλητική του καριέρα, η οποία ξεκίνησε από το νησί μας.
Αναλυτικά τα αποσπάσματα της συνέντευξης στα οποία αναφέρεται στην Ρόδο:
Αντιμετώπισες ρατσισμό στα παιδικά σου χρόνια; Ποια περιστατικά σε έχουν σημαδέψει περισσότερο;
«Θυμάμαι ότι όταν πρωτοήλθαμε στη Ρόδο, τότε ήταν πολύ εντονότερος ο ρατσισμός με τους Αλβανούς. Τώρα στρέφεται περισσότερο προς ανθρώπους από άλλες χώρες. Θυμάμαι όταν προσπαθούσαμε να νοικιάσουμε ένα σπίτι, ο πατέρας μου έπαιρνε τηλέφωνα και έλεγε ότι ενδιαφέρεται. Από το σπαστά ελληνικά καταλάβαιναν ότι είμαστε Αλβανοί και ρωτούσαν από που είναι, έλεγε από Αλβανία και απαντούσαν ότι δεν το νοικιάζουν το σπίτι. Όταν πρωτοήλθαμε μέναμε στη θεία μου, σε ένα σπίτι 60 τετραγωνικών 9 άτομα μέχρι να βρούμε δικό μας σπίτι. Περνούσε ο καιρός και ο πατέρας μου δεν έβρισκε. Πήρε σε κάποια στιγμή έναν τηλέφωνο, για σπίτι 27 τετραγωνικών με την τουαλέτα έξω. Επειδή δεν είχαμε χρήματα, αναγκάστηκε να πει ότι ήμασταν τέσσερα άτομα για να μην ζητήσουν περισσότερα από το ενοίκιο. Και κάθε φορά που ερχόταν o ιδιοκτήτης να εισπράξει το ενοίκιο, ο αδερφός μου κρυβόταν. Για να μην καταλάβει ότι είμαστε πέντε άτομα και πάρει παραπάνω λεφτά. Εγώ δεν το έβλεπα βέβαια μικρός ως ρατσισμό όλο αυτό».
Πόσο σε βοήθησε το ποδόσφαιρο να προσαρμοστείς ως μετανάστης σε μια ξένη χώρα;
«Στο σχολείο δεν με έκαναν παρέα στην αρχή. Ξέρεις πώς με έκαναν παρέα; Όταν πήγαινα και έπαιζα μπάλα. Το ποδόσφαιρο ενώνει, όπως άλλωστε όλα τα αθλήματα. Επειδή έπαιζα με καλούσαν, δεν καταλάβαινα στην αρχή τι μου έλεγαν, διάβαζα τη γλώσσα του σώματος και πήγαινα να παίξω. Έτσι σιγά-σιγά, μέσω του ποδοσφαίρου μπήκα στο κλίμα. Στην αρχή, επειδή είχα ξεκινήσει παιδικό σταθμό στην Αλβανία και όταν έφυγε δεν μπορούσα να πάω σχολείο, πήγα σε ένα πάρκο και ήταν κάποια παιδιά. Και έτσι, παίζοντας μπάλα έμαθα τα πρώτα μου ελληνικά. Έτσι έκανα και τους πρώτους μου φίλους».
Έχεις σκεφτεί ποτέ να παρατήσεις τη μπάλα και να ασχοληθείς με κάτι άλλο;
«Ναι, πάνω από 5 φορές. Να σταματήσω και να γυρίσω πίσω στη Ρόδο. Επειδή η οικογένειά μου είναι φτωχή, ακόμα και τώρα. Είχα πει στον αδερφό μου όταν ήμουν στην Κ-20 να μου βρει δουλειά. Έβλεπα τους γονείς μου και δεν μου αρέσει να ζητώ λεφτά, είχα πάει και μόνος μου να βρω δουλειά. Επειδή όμως ο αδερφός μου είναι σαν πατέρας μου, είχε πει πως “ό,τι και να γίνει, δεν θα φύγεις από το ποδόσφαιρο”. Θα βρούμε την άκρη, θέλω να είσαι αφοσιωμένος σε αυτό. Και ήταν συνέχεια από πίσω μου, ποτέ δεν με άφησε να πάω να κάνω κάτι άλλο. Δεν μου άρεσε όμως να παίρνω λεφτά από τους γονείς μου».
Σε ποιον άνθρωπο θα ήθελες να πεις ένα μεγάλο ευχαριστώ που σε βοήθησε στην καριέρα σου;
«Αυτούς που θα ήθελα να ευχαριστήσω περισσότερο είναι οι άνθρωποι από τη Ρόδο που με βοήθησαν. Ήμουν σε μια ομάδα που δεν έδινες λεφτά. Όλοι Αλβανοί ή Ρομά ή κανένας-δυο Έλληνες που ήταν από φτωχές οικογένειες. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον πρόεδρο Τάσο Βογιατζόγλου και τον προπονητή Γιάννη Κουμέντο. Τον Δημήτρη Τερεζόπουλο που με έκανε επαγγελματία και φυσικά το μεγαλύτερο “ευχαριστώ” στην οικογένειά μου, γιατί χωρίς αυτούς δεν θα βρισκόμουν εδώ… Σέβομαι όλους τους ανθρώπους που ήταν εκεί, γιατί είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο με βοήθησαν»