Δακτυλοδεικτούμενη ευθύνη

Λίγο μετά τα πρώτα lockdown, είδαν το φως της δημοσιότητας διάφορες εκπληκτικές ειδήσεις και εικόνες για το πώς -ενόσω εμείς είχαμε κλειδαμπαρωθεί στα σπίτια μας- η φύση είχε αρχίσει να «ανασαίνει». Μπορεί η μείωση των εκπομπών CO2 να εκτιμάται ότι μειώθηκε πέρυσι 7% σε ετήσια βάση, σημειώνοντας τη μεγαλύτερη πτώση μεταπολεμικά, ήταν ωστόσο πρόσκαιρη. Και είχε μικρό αντίκτυπο στην κλιματική αλλαγή, όπως προκύπτει από την τελευταία έκθεση του Παγκόσμιου Μετεωρολογικού Οργανισμού (WMO), που προβλέπει μέσα στην επόμενη πενταετία κάθε χρονιά να γίνεται όλο και πιο ζεστή, με τη  μέση ετήσια θερμοκρασία στον πλανήτη να φτάνει 1,5 βαθμούς πάνω από τα προ-βιομηχανικά επίπεδα, προκαλώντας ακραία καιρικά φαινόμενα, όπως ξηρασία, καύσωνες και πλημμύρες. Ο Μάιος του 2020 ήταν ο πιο ζεστός που έχει καταγραφεί ποτέ στον πλανήτη, σύμφωνα με την ευρωπαϊκή υπηρεσία Κοπέρνικος για την κλιματική αλλαγή, Αυτή η τόσο ανοιξιάτικη πρώιμη ζέστη της πόλης  που δεν έχει τίποτα  αισθησιακό, ποιητικό, ευχάριστο, είναι μια δακτυλοδεικτούμενη ευθύνη προς τον άνθρωπο, μια ενοχική κατάσταση. Ενα νέο συναίσθημα για τις εποχές, που ποτέ δεν είχαμε. Στην χώρα η μέση θερμοκρασία είναι ήδη πάνω 2 βαθμούς. Μετάφραση: ο χειμώνας θα γίνει πιο μικρός χρονικά, αύξηση ξηρασίας, αλλαγές στον υδρολογικό κύκλο και αύξηση ακραίων φαινομένων και πυρκαγιών. Τα δε στοιχεία από τον ΠΟΥ για τους θανάτους από ακραία καιρικά φαινόμενα, από λοιμώδεις νόσους, αλλά και σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των ανθρώπων μετά από φυσικές καταστροφές, είναι παραπάνω από ανατριχιαστικά. Από τον κορωνοϊό θα γλυτώσουμε πολλοί. Το εμβόλιο δίνει ελπίδες. Από την κλιματική κρίση όμως;