Οι υποχρεώσεις των πολιτών απέναντι στο κράτος, απέναντι στην πολιτεία είναι πολλές. Ουκ έστιν αριθμός. Εχουμε αναρωτηθεί όμως ποτέ ποιες είναι αντίστοιχα οι υποχρεώσεις του κράτους απέναντι στον πολίτη; Πού πάνε τα χρήματα που πέφτουν στο μεγάλο ταμείο από την ληστρική μας φορολόγηση; Για ποια ανταποδοτικότητα μιλάμε, για ποιες παροχές;
Ο πολίτης μόνον πληρώνει. Εχει βάλει συνέταιρο την εφορία στη δουλειά του, στο νοικοκυριό του, στην τσέπη του, και τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε μια άνευ προηγουμένου αφαίμαξη (πενιχρών) εισοδημάτων που προκαλεί ίλιγγο.
Τα χρήματα αυτά πάνε σε ένα βαρέλι που δεν έχει πάτο. Υπέρ πίστεως και πατρίδος, που λένε. Δεν θα έπρεπε μέρος αυτών των χρημάτων να επιστρέφει στους πολίτες, ως παροχή υπηρεσιών, ως υποδομές…; Εκτός κι αν το κράτος έχει μόνον το ρόλο του νταβατζή, οπότε θα πρέπει να μιλήσουμε σε διαφορετική βάση.
Όταν το κράτος ζητά συνέπεια από τους πολίτες στις εισφορές τους, δεν θα πρέπει να είναι και το κράτος συνεπές στις υποχρεώσεις του;
Όταν αρμέγεις συνεχώς και αδιαλείπτως την αγελάδα, θα πρέπει να την φροντίζεις για να εξακολουθήσει να παράγει γάλα και για να μην ψοφήσει προ της ώρας της. Απλά τα πράγματα. Ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι απλά.
Στην Ελλάδα του 2018 ακόμα πρέπει να παρακαλά γονατιστός και να φιλά κατουρημένες ποδιές o δήμαρχος ενός νησιού για να έχει γιατρό, για να νιώθουν οι ακρίτες ασφαλείς, για να μπορούν να συνταγογραφήσουν τα φάρμακά τους, για να μπορούν να αρρωστήσουν, για να μπορούν να ταξιδέψουν… Ενας δήμαρχος πρέπει να γίνει ικέτης για να τολμήσει να ψελλίσει στους άρχοντες ότι θέλει γιατρό, ή δάσκαλο ή καλύτερες συγκοινωνίες. Ισες ευκαιρίες δηλαδή.
Μια χώρα που δεν σέβεται και δεν κατανοεί τις ανάγκες των πολιτών της, είναι μια χαμένη χώρα, είναι μια χαμένη υπόθεση. Κι αν δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό ότι τα νησιά δεν πρέπει να ξεμένουν από γιατρούς, να βράσω και τις περισπούδαστες αναλύσεις για την νησιωτικότητα και το μεταφορικό ισοδύναμο. Νισάφι!
Τόσα χρόνια βλέπουμε τους υπουργούς, τους γραμματείς, τους φαρισαίους να περνούν από τούτον εδώ τον τόπο και να επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια. Βαρεθήκαμε να τους ακούμε να λένε το ίδιο ποίημα. Δεν έχει γούστο πια, δεν τους πιστεύουμε και στην τελική δεν μας πείθουν.
Θα τους δούμε πάλι σε επετειακές εκδηλώσεις ή σε περιοδείες τους (καλοκαιρινές), να μας λένε χιλιοειπωμένα κλισέ περί υψηλού φρονήματος, περί νησιωτικότητας, περί ακριτών που φυλούν Θερμοπύλες και να ΄χαμε να λέγαμε… Θα επιστρέψουν στην πρωτεύουσα και στην ασφάλειά τους, κι εμείς θα μείνουμε πίσω περιμένοντας να δώσει ο Θεός να δούμε κάποια υπόσχεση να γίνεται πράξη.
Αν δεν έχουν τίποτα σημαντικό να μας πουν, αν δεν μπορούν να ζητήσουν μια συγγνώμη για την ταλαιπωρία στην οποία μας υποβάλλουν χρόνια τώρα, ας κρατήσουν χαμηλά το κεφάλι και το στόμα κλειστό. Εχουν γνώση πλέον οι φύλακες…
Α-τυπος και υπογραμμός: Κράτος “νταβατζής”
