Νέα αναβολή θα πάρει, σύμφωνα με πληροφορίες της ‘δ’, ο διαγωνισμός για την αξιοποίηση της μαρίνας στο Μαντράκι της Ρόδου και με την εξέλιξη αυτή, αφενός συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τότε που το ΤΑΙΠΕΔ ανέλαβε τη διαχείρισή της κι αφετέρου θα συνεχιστεί το καθεστώς απαξίωσης για μια από τις πιο σημαντικές λιμενικές υποδομές της ανατολικής Μεσογείου.
Η δεκαετής καθυστέρηση έρχεται σε αντίθεση με τον αρχικό μνημονιακό όρο που έθετε τους οικονομικούς στόχους από την εκμετάλλευση τέτοιου είδους υποδομών. Στην προκειμένη περίπτωση, το Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου όχι μόνο δεν αύξησε τα έσοδα του κράτους ως όφειλε, αλλά επιπρόσθετα κράτησε όλα αυτά τα χρόνια καθηλωμένη την ανάπτυξη του κέντρου της πόλεως Ρόδου.
Οι διαρκείς αναβολές δεν μπορεί να είναι τυχαίες. Δέκα χρόνια είναι πολλά για μια διαδικασία με ημερομηνία υποτιθέμενης εκκίνησης στο καλοκαίρι του 2011 και προβλεπόμενη εγκατάσταση του επενδυτή ένα χρόνο μετά. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα για την υποδομή που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να «θρέψει» όλες τις επιχειρήσεις του ιστορικού κέντρου της Ρόδου.
Συμφέροντα υπάρχουν και από τις δύο πλευρές:
Η μία θέλει την ανάθεση της μαρίνας Μαντράκι σε ιδιώτη επενδυτή. Αυτός θα αναλάβει την εκμετάλλευσή της για 50 χρόνια, έχοντας την υποχρέωση να τη μετατρέψει σε υποδομή πολυτελείας και διεθνούς ακτινοβολίας. Η αναβάθμιση θα πρέπει να γίνει χωρίς να απεμπολείται το δικαίωμα του Ρόδιου πολίτη να μπορεί να κάνει μια βόλτα στο συγκεκριμένο σημείο.
Η άλλη πλευρά, θέλει και επί δεκαετίες παλεύει να μην αλλάξει τίποτα στο Μαντράκι. Αυτή η πλευρά είναι κατασκευασμένη από πολιτικά μικρομάγαζα, προσωπικά συμφέροντα των οποίων η αισθητική είναι ίδια με τα νεοφυή παγκάκια από παλέτες, ξεφτισμένους πλαστικούς καναπέδες στο πλακόστρωτο και έναν διακαή πόθο για διαρκείς εισπράξεις. Εδώ, η εδραιωμένη ασχήμια διαμορφώνει νοοτροπίες και οδηγεί σε συμπεριφορές τσιγγανομαχαλά. Δεν εξηγείται αλλιώς το πόσο εύκολα οι περιπατητές παρατούν όπου βρουν τα πλαστικά ποτήρια από καφέδες στο χέρι και τις συσκευασίες πολυστερίνης με υπολείμματα κατεψυγμένου κρέατος γύρου, με μισοφαγωμένο τζατζίκι, ταλαιπωρημένες τομάτες και λευκά κρεμμύδια Ινδίας.
Αυτή η κόντρα συμφερόντων ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια και κορυφώθηκε στη δεκαετία του ’90 με νικητές τη δεύτερη πλευρά. Μια προσπάθεια ανατροπής της έγινε στα έτη 2008 και 2009, οπότε και ετοιμάστηκε δυο φορές ο διαγωνισμός για την ανάδειξη επενδυτή. Και τις δυο φορές ο διαγωνισμός ακυρώθηκε, με τότε προβεβλημένο λόγο τις αντιρρήσεις της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας. Οι αντιρρήσεις ήταν πραγματικές, όμως ποιος ήταν ο μυστικοσύμβουλος που τις προκάλεσε; Σήμερα η ίδια Υπηρεσία, δια του πιο επίσημου οργάνου της (το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο), όχι μόνο έχει άρει όλες τις διαφωνίες της, αλλά επιπρόσθετα προσφέρει το φρούριο του Αγίου Νικολάου «προίκα» στον επενδυτή για να το εκμεταλλευτεί ως αναψυκτήριο.
Σημειώνεται ότι το έτος 2011, λίγους μήνες μετά την ακύρωση από την τότε Δημοτική Αρχή του διαγωνισμού ανάδειξης του επενδυτή, το κράτος αφαίρεσε από το δήμο Ρόδου και το Λιμενικό Ταμείο την κυριότητα και την αρμοδιότητα διαχείρισης της μαρίνας Μαντράκι και τα μετέφερε στο ΤΑΙΠΕΔ. Στόχος ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα, η ενίσχυση των εσόδων του εθνικού μας, τότε πτωχευμένου, ταμείου.
Αναψυκτήριο – προίκα στο φρούριο του Αγίου Νικολάου
Πλέον δεν υπάρχουν αντιρρήσεις για την ανάθεση της μαρίνας Μαντράκι σε ιδιώτη επενδυτή. Γενικώς, δεν υπάρχουν αντιρρήσεις για οτιδήποτε δρομολογείται στη χώρα. Ήδη, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο έχει εγκρίνει τη διάθεση στον επενδυτή του φρουρίου του Αγίου Νικολάου ως χώρο όπου θα μπορέσει να στεγάσει ένα αναψυκτήριο.
Το ζητούμενο του Κ.Α.Σ είναι με τον τρόπο αυτό ν’ ανοίξει για τους επισκέπτες η πύλη του ιστορικού κτηρίου.
Έτσι, αντί να προσληφθούν φύλακες – ξεναγοί, θα δοθεί το μνημείο για εμπορική εκμετάλλευση. Τα τραπεζοκαθίσματα θα τοποθετηθούν στο χώρο που υπάρχει μεταξύ του εξωτερικού και του εσωτερικού τείχους. Υπάρχει δε η πρόβλεψη να δημιουργηθούν εκθεσιακοί χώροι στον όροφο του φρουρίου, σε μια σειρά από υφιστάμενες κάμαρες – κελιά.
Το αν είναι σωστό κάτι τέτοιο ή όχι θα κριθεί από τους πολίτες. Εκείνο, που ωστόσο προκαλεί θλίψη είναι η φθορά και ο ατελείωτος χαμένος χρόνος από τις αποφάσεις που λαμβάνονται για να ανατραπούν αργότερα.
Για την ιστορία, αναφέρεται ότι το φρούριο του Αγίου Νικολάου κατασκευάστηκε (στα έτη 1464 – 1467) όταν Μεγάλος Μάγιστρος των ιπποτών της Ρόδου ήταν ο Zacosta και με χρηματοδότηση από τον Δούκα της Βουργουνδίας. Τα οικόσημά τους βρίσκονται αναρτημένα στο εσωτερικό τείχος του μνημείου. Η ανέγερσή του είχε γίνει μετά την πολιορκία των Μαμελούκων της Αιγύπτου. Για την προστασία της Ρόδου είχαν πολεμήσει Βουργουνδοί στρατιώτες και αυτό συγκίνησε τον Δούκα που προχώρησε τη γενναιόδωρη χρηματοδότηση του προστατευτικού έργου.
