Ο μεγάλος Αλεξανδρινός, στο ποίημα του «Επάνοδος από την Ελλάδα» με λυρισμό και στοχασμό συνάμα, υμνεί την θάλασσά μας, την μεγάλη Μεσόγειο.
«Τουλάχιστον στην θάλασσά μας πλέουμε·
νερά της Κύπρου, της Συρίας, και της Αιγύπτου,
αγαπημένα των πατρίδων μας νερά».
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης αποτελεί διαχρονικά ζωντανό σύνδεσμο Ελλάδας και Αιγύπτου. Τα βήματά του στην Αλεξάνδρεια και στο Κάιρο ακολούθησαν από άλλη σκοπιά, όχι του πολιτισμού αλλά της διπλωματίας, οι Υπουργοί Εξωτερικών των δυο γειτονικών χωρών, Νίκος Δένδιας και Σάμεχ Σούκρι υπογράφοντας μετά από διαπραγματεύσεις 13 στάσεων και 15 ετών, την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών και την χάραξη Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), αναγνωρίζοντας εμπράκτως τη Σύμβαση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Υπηρετώντας κοινό σκοπό, Ελλάδα και Αίγυπτος συμφώνησαν την Πέμπτη 6 Αυγούστου 2020, την εορτή του Σωτήρος Χριστού κατά το ημερολόγιο, στοχευμένα σε μερική θαλάσσια οριοθετική γραμμή, προτάσσοντας προφανώς τον «τορπιλισμό» του διαβόητου τουρκολιβυκού μνημονίου με ισχυρή νομικά διακρατική συμφωνία εδραζόμενη στο Δίκαιο της Θάλασσας, στην κυριαρχία και το κοινό συμφέρον δυο εκ των αρχαιοτέρων και ισχυρών χωρών της Μεσογείου.
Απίθανες επινοήσεις στερούμενες παντελώς νομικής βάσης όπως ο «διάδρομος» που συνδέει δυο μη γειτονικές χώρες όπως η Τουρκία με την Λιβύη, «εξαφανίζοντας» ως δια μαγείας τα μεγάλα Ελληνικά νησιά που παρεμβάλλονται και την δεδομένη επήρειά τους, δεν μπορούν πλέον να σταθούν ενώπιον οποιουδήποτε Διεθνούς Δικαιοδοτικού Δικαστηρίου ή Οργάνου. Τούτο ισχύει ακόμα και αν η χώρα που επινόησε, επέβαλλε στην καταρρέουσα το 2019 Κυβέρνηση της Τρίπολης έναντι στρατιωτικής υποστήριξης και επιχειρεί να επιβάλλει το Τουρκολιβυκό μνημόνιο, θελήσει να θεμελιώσει διεθνή νομική διαφορά και να αιτηθεί δικαστική κρίση. «Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα»…
Χωρίς να έχουν γίνει πλήρως γνωστές όλες οι παράμετροι της συμφωνίας, είναι σαφές ότι κατοχυρώνεται η επήρεια των Ελληνικών νησιών σε θαλάσσιες ζώνες και η Ελλάδα αποτυπώνει τα κυριαρχικά της δικαιώματα στον χάρτη της Ανατολικής Μεσογείου. Η οριοθέτηση είναι τμηματική, δηλαδή αποτελεί τμήμα συνολικής μεταγενέστερης οριοθέτησης μεταξύ των δύο χωρών μεταξύ 26ου και 28ου μεσημβρινού που τέμνει την Ρόδο και εμβαθύνουν την σχέση και τη στρατηγική συμμαχία μεταξύ τους.
Πολλοί διεθνολόγοι αναλυτές ανέπτυξαν και θα αναπτύξουν θέσεις και αντιθέσεις για το θέμα της θαλάσσιας οριοθέτησης Ελλάδας-Αιγύπτου που αναμφίβολα και αντικειμενικά αποτελεί μια ιστορική συμφωνία για την Ελληνική διπλωματία και εξωτερική πολιτική αφού τερματίζεται εκκωφαντικά μια μακρά περίοδος αποχής και αδράνειας της Ελλάδας από την Μεσόγειο και τις οριοθετήσεις των ΑΟΖ. Πέραν τούτου η συμφωνία βρίσκεται σε αντίθετη κατεύθυνση με τους θιασώτες και υποστηρικτές της «πολιτικής κατευνασμού» της Τουρκίας, του πάντα «ακατάλληλου» χρόνου της «ανεπαρκούς» υποστήριξης εθνικών θέσεων με προβολή ανυποχώρητων μαξιμαλιστικών θέσεων που οδηγούσαν επί δεκαετίες σε ναυάγια την προσπάθεια χάραξης θαλασσίων συνόρων με τις γειτονικές χώρες και επέτρεψαν την τερατογένεση του τουρκολιβυκού μνημονίου. Σε κάθε περίπτωση η στρατηγική αυτή της Τουρκίας, που εντάσσεται στο σχέδιο «mavi vatan» έστω και χωρίς ερείσματα νομιμότητας παρά μόνο με την προβολή «σκληρής» γεωπολιτικής ισχύος, απετέλεσε καταλύτη που αφύπνισε τους τρίτους δρώντες στην λεκάνη της Μεσογείου και μεταξύ αυτών την Ελληνική διπλωματία που μέσα σε οκτώ μήνες πέτυχε οριοθετήσεις (Ιταλία-Αίγυπτος) τις οποίες επί δεκαετίες δεν κατόρθωσε να επιτύχει. Η ιδέα της «γαλάζιας πατρίδας» δεν βρίσκεται πλέον σε καλό δρόμο σε αντίθεση με την προοπτική ανακήρυξης Ελληνικής ΑΟΖ με την Κύπρο αφού ο βασικός λόγος αναβολής της αποτελούσε η στρατηγική επιλογή επίτευξης συμφωνίας με την Αίγυπτο, που η Τουρκία «πολιορκούσε» επιχειρώντας να την επηρεάσει για να υπογράψει συμφωνία με την ίδια, προσφέροντας «γη και ύδωρ» και όχι με την Ελλάδα την οποία τελικά επέλεξε η χώρα των Φαραώ. Η Τουρκία γνωρίζει ότι έμεινε μόνη στην περιοχή με τις αχαλίνωτες και επιθετικές διεκδικήσεις της και απέναντί της ορθώνονται πια συμμαχίες, ασπίδες και ξίφη που μετατρέπουν τον χάρτη σε «πεδίο» με όσα αυτό συνεπάγεται…
Κανένας όμως αναλυτής, τουλάχιστον απ΄ όσους έγραψαν έως σήμερα δεν αναφέρθηκε στον θεμελιώδη ρόλο της Ρόδου, στην επίτευξη της τμηματικής αυτής συμφωνίας. Η ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στον Εθνικό κορμό μετά την απελευθέρωση και την λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου (Κύρωση της Συνθήκης Ειρήνης Παρισίων της 10-02-1947) απετέλεσε σπουδαίο ιστορικό γεγονός και ταυτόχρονα πολλαπλασιαστή ισχύος για το Ελληνικό κράτος. Είναι βέβαιο ότι η γεωστρατηγική δυναμική της επέκτασης των Ελληνικών ορίων έως το Νότιο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο δεν εκτιμήθηκε αρχικά όσο έπρεπε από τις εκάστοτε Ελληνικές Κυβερνήσεις. Όσο όμως εμβαθύνεται η διαπίστωση των πολλαπλών ωφελειών της, τόσο η Ελλάδα πρέπει να ενισχύσει και να κατοχυρώσει την θέση της στον ζωτικών συμφερόντων χώρο αυτόν της Επικράτειάς της. Τη Δωδεκάνησο. Κατάλληλο εργαλείο αποτελεί η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, ένας πανίσχυρος θεσμός και οργανισμός που μπορεί και πρέπει να αποτελέσει την ραχοκοκαλιά κάθε αναγκαίας Ελληνικής δράσης, επένδυσης και νησιωτικής πολιτικής.
Εφαλτήριο του Ελληνισμού προς τούτο ήταν και θα είναι η πάντοτε ισχυρή, αυτοδύναμη και μεγάλη Ρόδος. Από την αρχαιότητα έως σήμερα η Ρόδος αποτελεί σταυροδρόμι πολιτισμών, Διοικητικό και Οικονομικό Κέντρο, σημείο σπουδαίας γεωπολιτικής σημασίας και διαχρονικό πυλώνα του Ελληνικού έθνους. Κατ επέκτασιν ολόκληρη η Δωδεκάνησος από το Αγαθονήσι έως την Μεγίστη με την σπουδαία και ανυπολόγιστη προσφορά στην επέκταση των θαλασσίων ορίων της Ελλάδας που πάντα ήταν ναυτικό κράτος και τώρα με την εφαρμογή των διατάξεων του Δικαίου της Θάλασσας θα διεκδικήσει όσα περισσότερα μπορεί με νόμιμες συμφωνίες, αξιοποιώντας το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελλορίζου χάριν του οποίου εξακολουθεί να βρίσκεται στην Μικρά Ασία και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η Ρόδος αποτελεί για πολλούς λόγους αβύθιστη φρεγάτα της Ελλάδος στο Αιγαίο και την Μεσόγειο. Διαβάζοντας κανείς τα ονόματα των Ελληνικών φρεγατών που βρίσκονται σε υπηρεσία όπως Ύδρα, Σπέτσαι, Ψαρά, Σαλαμίς και άλλα, διαπιστώνει ότι απουσιάζει το όνομά της. Σε μια επόμενη ονοματοδοσία νεότευκτων πολεμικών πλοίων αυτού του τύπου που πρέπει άμεσα να αποκτήσει η Ελλάς για την αντιμετώπιση κάθε εξωτερικής απειλής, ας δοθεί όνομα που παραπέμπει στην πολύφερνη και ακριτική Δωδεκάνησο. Επιλογές υπάρχουν πολλές, όσες και τα νησιά. Ηρωική Νήσος Κάσος, Μεγίστη ή Φρεγάτα Ρόδος.
