Ισως φέτος το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, αποτυπώνει στο πρόσωπο των βραβευθέντων καλύτερα από κάθε άλλη χρονιά την επιθυμία του ανθρώπου που το θέσπισε. Να δίνεται «στο πρόσωπο που είχε τη μεγαλύτερη συνεισφορά στην αδελφοποίηση των εθνών, στην κατάργηση ή τη μείωση των στρατιωτικών δυνάμεων και στη διεξαγωγή και προώθηση ειρηνευτικών διαδικασιών». «Και οι δύο έθεσαν σε κίνδυνο την προσωπική τους ασφάλεια αγωνιζόμενοι με θάρρος κατά των εγκλημάτων πολέμου και διασφαλίζοντας δικαιοσύνη για τα θύματα» ανακοίνωσε η νορβηγική Επιτροπή του Βραβείου Νόμπελ Ειρήνης. Μια ευκαιρία να μάθουμε λίγα πράγματα για τα δύο πρόσωπα που βραβεύτηκαν. Yon γυναικολόγο Ντένις Μουκουέγκε από το Κονγκό και η γιαζίντι Νάντια Μουράντ για τις προσπάθειές τους κατά της χρήσης της σεξουαλικής βίας ως πολεμικού όπλου.O Ντένις Μουκουέγκε, φροντίζει θύματα βιασμών στην Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό, σε μια περιοχή πολλαπλώς πληγείσα από εμφύλιες διαμάχες. Το Σεπτέμβριο του 2012 σε ομιλία του στα Ηνωμένα Έθνη, ο Ντένις Μουκουέγκε κατήγγειλε την ατιμωρησία που επικρατεί σχετικά με τους μαζικούς βιασμούς στη χώρα του και άσκησε κριτική στη διεθνή κοινότητα και στην κυβέρνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό για την αδράνειά τους σχετικά με τις σφαγές στη χώρα. Η 25χρονη Νάντια Μουράτ Μπάσι Τάχα που ανήκει στη θρησκευτική μειονότητα των Γεζίντι, ήταν θύμα σεξουαλικής δουλείας του Ισλαμικού Κράτους (ISIS). Τον Αύγουστο του 2014 οι τζιχαντιστές δολοφόνησαν όλους τους άνδρες του χωριού της στο Ιράκ. Μετά τη σφαγή, το Ισλαμικό Κράτος προχώρησε στην υποδούλωση γυναικών και παιδιών. Όλες οι γυναίκες, μεταξύ αυτών η Μουράντ, η Λαμίγια Χατζί Μπασάρ, και οι αδελφές τους, απήχθησαν, πουλήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως σκλάβες του σεξ. Στη σφαγή στο Κότσο η Μουράντ έχασε έξι από τους αδερφούς της και τη μητέρα της, η οποία δολοφονήθηκε μαζί με άλλες 80 μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκες που κρίθηκε ότι δεν είχαν σεξουαλική αξία. Ευκαιρία να δούμε, ότι σε κάποιες χώρες του κόσμου η θέση της γυναίκας παραμένει εξωφρενικά εύθραυστη, οι βιασμοί είναι στην ημερησία διάταξη και δεν ενοχλούν τις εκεί αρχές. Να αναρωτηθούμε, γιατί, ενώ οι βαρβαρότητες του ISIL έχουν γίνει γνωστές σε όλο τον κόσμο, κάποιες εγκληματικές πρακτικές όπως αυτές των μαζικών βιασμών στο Κογκό παραμένουν άγνωστες στον περισσότερο κόσμο.
Ευκαιρία
