Ζητείται ελπίς… στο γκρίζο τοπίο της καθημερινότητάς μας. Ζητείται ελπίς… σε μια κοινωνία θυμωμένη.
Ζητείται ελπίς… για να αντιπαλέψει τη βία που γιγαντώνεται, εξαπλώνεται, διαβρώνει συνειδήσεις.
Πρέπει λοιπόν να φτάσεις στα άκρα για να συνειδητοποιήσεις ότι ποτέ η βοήθεια δεν έρχεται εξ ουρανού, ότι για να έρθουν καλύτερες μέρες πρέπει να σπρώξεις κι εσύ, ότι για να βγεις από το αδιέξοδο πρέπει να σκάψεις με τα χέρια σου, ότι η πόρτα ανοίγει από μέσα προς τα έξω.
Παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή και το προσφυγικό, την κοινωνία (και) της Ρόδου να αυτοοργανώνεται, να αναθεωρεί, να προσπαθεί να θεραπεύσει τις πληγές της.
Εθελοντές, άνθρωποι με ευαισθησίες, με ανησυχίες, με περισσή αγάπη αυτοοργανώνονται για να βοηθήσουν όσους έχουν ανάγκη αφού η «οργανωμένη πολιτεία» κλείνει τα μάτια, κλείνει τα αυτιά και αδιαφορεί προκλητικά.
Και οι πέντε εθελοντές έγιναν δέκα, οι δέκα είκοσι, οι είκοσι σαράντα και ξαφνικά κάπως έτσι γεννήθηκε η ελπίδα και σε αυτόν τον τόπο… Γεννήθηκε η ελπίδα σε συμπολίτες μας που από τη μία στιγμή στην άλλη από νοικοκυραίοι έγιναν «μη έχοντες» μα κρατούν ψηλά την αξιοπρέπειά τους, γεννήθηκε ελπίδα σε εκείνους που θέλουν να προσφέρουν και όσο προσφέρουν παίρνουν περισσότερα απ΄όσα δίνουν γεμίζοντας την καρδιά τους αγάπη, γεννήθηκε ελπίδα σε όσους έρχονται σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο με την προοπτική να μπορέσουν να ξεκινήσουν και πάλι τη ζωή τους από το μηδέν.
Οσο αποξενωμένοι γίναμε στην περίοδο της επίπλαστης ευμάρειας και της καταναλωτικής υστερίας, τόσο – πλέον – ανακαλύπτουμε αποθέματα ανθρωπιάς, που έφερε στην επιφάνεια το τέλος μιας εποχής. Επαναπροσδιορίζοντας τις αξίες μας και τις αρχές μας, επαναπροσδιοριζόμαστε οι ίδιοι και επαναπροσδιορίζεται η κοινωνία μας.
Θα μπορούσε, ίσως, ο επαναπροσδιορισμός αυτός να γίνει η απαρχή για μια πιο δίκαιη, πιο αλληλέγγυα, πιο ανθρώπινη κοινωνία; Μακριά από οτιδήποτε φτιασιδωμένο, αμπαλαρισμένο, επιτηδευμένο…;
Δεν γνωρίζω αν είμαι υπερβολικά αισιόδοξη ή ρομαντική, όμως αυτή η μεταστροφή της κοινωνίας γέννησε μέσα μου την ελπίδα σε μια περίοδο που όλα γύρω μου γκριζάρουν, γερνάνε, αποσυντίθενται…
Προφανώς υπάρχουν και παραφωνίες, οι οποίες όμως ευτυχώς καταπνίγονται από το κύμα αλληλεγγύης των εθελοντών που αθόρυβα, μας παραδίδουν μαθήματα ανθρωπιάς μακριά από οποιαδήποτε πρόθεση αυτοπροβολής, αυτοδιαφήμισης. Χωρίς να διαλαλούν την «πραμάτεια τους» και χωρίς δίνουν φωτογραφίες τους στη δημοσιότητα για να «φωνάξουν» την φιλανθρωπία τους, νοοτροπία που καλλιεργήθηκε κι αυτή στην περίοδο της υπερβολής και που – ευτυχώς – εκλείπει υπό το βάρος της ουσιαστικής προσφοράς και της αλήθειας των ανθρώπων που βάζουν σε πρώτο ρόλο το «είναι» κι όχι το «φαίνεσθαι».
Α-τύπος και υπογραμμός: Ζητείται ελπίς….
