Αδυνατώ να κατανοήσω όσους επιμένουν να λένε (και να γράφουν) τη γνώμη τους με το μάτι τους να γυαλίζει απ’ την οργή, πολλές φορές κι απ’ το φθόνο, με τα χέρια στις τσέπες να χαϊδεύουν τις «πέτρες», περιμένοντας ποιος θα λερώσει το χαλάκι μπροστά στην πόρτα για να τις πετάξουν καταπάνω του.
Κακογραμμένα μανιφέστα φουλ στους επιθετικούς προσδιορισμούς. Αφόρητα κλισέ, παράτονες φράσεις, ρητορικές κορώνες. Χούφτες νεκρά λόγια. Σωροί άδεια μυαλά. Το μέτρο χάνεται, η κριτική σκέψη βυθίζεται στα τάρταρα, ο δημόσιος διάλογος εκπίπτει από αξία σε επίδειξη άγαρμπων πιρουέτων.
Ανέκαθεν με τρόμαζαν οι κραυγές, τώρα με τρομάζουν πιο πολύ. Γιατί έχουν γίνει ουρλιαχτά που έχουν πληθύνει. Κι όταν ακούς ουρλιαχτά, το μόνο βέβαιο είναι ότι κάποιες φωνές είναι θαμμένες παραδίπλα. Που δεν ακούγονται. Αλλά μπορεί και να λένε κάτι που να αξίζει να ακουστεί.
Πάντοτε πίστευα ότι οι λέξεις είναι αμάξια. Τις ανεβαίνεις κι όπου θες ξημερώνεσαι. Καμιά φορά, παίρνεις μαζί σου κι άλλους στο ταξίδι. Αρκεί να ξέρεις να τις οδηγείς. Γιατί αν αρχίσεις να τις καβαλάς μόνο και μόνο για να πάρεις σβάρνα όποιον «εμποδίζει» την κυκλοφορία σου, καλύτερα να σωπαίνεις. Έτσι κι αλλιώς, δεν κάνεις κανέναν σοφότερο. Αν η κοινή γνώμη αφιέρωνε τον μισό από τον χρόνο που ξοδεύει για να ασχοληθεί με τους καραγκιόζηδες, για να ακούσει και να αναπαράγει αυτά που λένε οι λίγοι σοβαροί, τώρα θα ήμασταν πολύ καλύτερα. Αλλά οι σοβαροί περνούν απαρατήρητοι. Οι καραγκιόζηδες ερεθίζουν και διεγείρουν τα καφενειακά ένστικτα .Έτσι οι καραγκιόζηδες «υπάρχουν» και αναπαράγονται. Και οι σοβαροί ζουν στην σκιά.
Οργισμένες λέξεις, χούφτες νεκρά λόγια
