Ότι πιο όμορφο είδα (την φωτογραφία) και ότι πιο όμορφο διάβασα το Σαββατοκύριακο, που περίσσεψαν οι πομφόλυγες και οι άνευ αισθητικής και πολιτισμού ατάκες, συνοδευόμενες από εκρήξεις μολότοφ…
Προσυπογράφω το κείμενο της κυρίας Ελενας Γιαννίκη που συνόδευσε αυτή την φωτογραφία τής ονειρικής Ρόδου…
«Την υπέροχη αυτή εικόνα μιας ονειρικής Ρόδου ανήρτησε η κόρη του Gaspare Nocera, ο οποίος γεννήθηκε στο νησί το 1930, έφυγε μετά τον πόλεμο και επέστρεφε κάθε τόσο για να επισκεφθεί τα μέρη όπου μεγάλωσε και τους τάφους των γονιών του.
Έσβησε πριν λίγες ημέρες και παρόλο που δεν τον γνώρισα δια ζώσης παρά μέσα από τις ιστορίες και τις ασπρόμαυρες εικόνες, ένιωσα ότι έφυγε ένας παλιός Ροδίτης. Αν ξέρατε πόση ομορφιά και κομψότητα υπήρχε στο νησί.
Και μη σπεύσετε να πείτε ότι είμαι νοσταλγός μιας εποχής «ξένων κατακτητών» .
Νοσταλγώ ανθρώπους που αγάπησαν τον τόπο μας και διέδωσαν την ομορφιά του με την παιδεία τους ανά τον κόσμο. Νοσταλγώ μια Ρόδο που γνώρισα μέσα από τα βιβλία και το αρχείο που με τα χρόνια δημιούργησε η Ιταλίδα μητέρα μου. Την οποία υιοθέτησε η Ρόδος, όπως και τόσους άλλους φίλους που επέλεξαν να ζήσουν εδώ.
Ας το παραδεχθούμε. Στα σχολεία δεν μάθαμε ουσιαστικά ποτέ την ιστορία, τις τέχνες, τα γράμματα, την πολιτιστική κληρονομιά μας.
Ως επαγγελματίες δεν προστατεύουμε αυτόν τον πλούτο που άλλοι θαυμάζουν. Αλλά δημιουργήσαμε ένα πλαστικό τουριστικό προϊόν, θεωρώντας ότι τα παραπάνω αφορούν τους άλλους στα οποία τα πουλάμε. Και έτσι φθάσαμε εδώ.
Ω, δε γράφω για να είμαι αρεστή.
Δεν αναζητώ την ψήφο στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Είμαι απλώς μια πολίτης που πονάει όλο και περισσότερο.
Γιατί απουσιάζει η αισθητική και η ευγένεια σε ένα νησί του οποίου η φυσική ομορφιά και η πλούσια και σύνθετη ιστορία.
Θα μπορούσε να μας εμπνέει για άλλους τόσους αιώνες.»
